Ένας χρόνος χωρίς τον Ηλία Λογοθέτη

Του Ηλία Γεωργάκη

Την Παρασκευή 28-2-2025 κλείνει ένα έτος από τότε που «έφυγε» από τη ζωή ο μεγάλος Λευκαδίτης ηθοποιός ΗΛΙΑΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ, σε ηλικία 85 ετών. Η Λευκάδα, η ιδιαίτερη πατρίδα του, τον ξέχασε αφού η δημοτική αρχή κωφεύει προκλητικά στις προτάσεις να πάρει το όνομα του θανόντα το νέο ανοικτό θέατρο της Λευκάδας.

Ο Ηλίας ήταν τη ψυχή της Λευκάδας. Την κουβαλούσε μέσα του. Ένας μεγάλος ηθοποιός πανελληνίου βεληνεκούς. Αλλά και σύμβολο του νησιού μας. Νοιώθουμε περήφανοι και τυχεροί ΟΛΟΙ οι Λευκαδίτες. Είναι πλέον ένας θρύλος.

Γεννήθηκε και μεγάλωσε στη μυθική Λευκάδα της δεκαετίας του 1950. Φαρομάνησε στα καντούνια, μύρισε γιασεμιά και μπουκαμβίλιες στις κάτασπρες αυλές της πόλης, άκουσε τις γλυκιές καντάδες, λάμπαξε από τα αστραπόβροντα του Αη Γιαννιού, γοητεύτηκε από τη βροχή στο τσίγκο, κούρνιασε στη σκιά των ευκαλύπτων στον Ανθώνα.

Προσκύνησε ευλαβικά στη γειτονιά του στην Παναγία των Ξένων. Έψαλε και μύρισε το λιωμένο κερί στους επιτάφιους, ψέλνοντας το ω γλυκύ μου έαρ. Γεύτηκε τους άγουρους έρωτες στους Μύλους και στα Βαρδάνια, χάθηκε στους στροβιλισμούς των βάλς στο «Πάνθεον».

Υπήρξε ένας ηθοποιός που κατάθεσε τη ψυχή του στο σανίδι. Σεμνός, διαβασμένος, χαμογελαστός, πάντα με χιούμορ και καλή διάθεση, δεινός τραγουδιστής, διορατικός, πάντα με άποψη ήταν ιδιαίτερα αγαπητός στο ευρύ κοινό. Είχε την μεγάλη τύχη να μεγαλώσει στην αξέχαστη παλιά Λευκάδα, με τους διανοούμενους, τις φάρσες, το φεστιβάλ, τα φαρομανητά, την πολιτιστική πανδαισία, τα ξενύχτια στου «Μουτρούκαλη«. Κι αυτή την Λευκάδα συνέχισε μέχρι τέλους να κουβαλάει στην καρδιά του.

Έφυγε ένα κομμάτι από τη ζωή μας.

Ο δήμος Λευκάδας οφείλει να τον τιμήσει. Έστω μετά θάνατον.

ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΤΗΝ ΠΡΌΤΑΣΗ ΠΟΛΛΩΝ ΝΑ ΠΑΡΕΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΤΟ ΝΕΟ ΑΝΟΙΚΤΟ ΘΕΑΤΡΟ ΛΕΥΚΑΔΑΣ.

______________________________________________________

ΧΩΡΙΣ ΑΥΛΑΙΑ

(ΗΛΙΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ)

Aπ΄ την αλμύρα, γόνος του Πουλιού
με την καντάδα τμήμα του μυαλού,
τα δύσκολα τα χρόνια στην Ελλάδα
ανοίγει τα φτερά του απ΄ τη Λευκάδα.

Φρούφαλος, Ελένης ον ο γιός
φωνή ταμπεραμέντο, όλο χάρη
στο “Πανθεον΄ θαμώνας τακτικός
με την κιθάρα στα καντούνια σιγοντάρει.

Γαλάζια των ματιών του η θωριά
Λευκάδας να θυμίζει ακρογιάλι,
μεγάλη η ζεστή του η καρδιά
ποθεί του Αη Γιαννιού το μαϊστράλι.

Φιλί που δεν ακούμπησε ποτέ
τα χείλη τα γλυκά που λαχταρούσε
τα κόκκινα χορεύουν στη ζωή
σκεφτόταν συνεχώς, για κείνη ζούσε.

Ο Φίλιππος – Πανάγος αρχηγός
στο πνεύμα και στη σκέψη ήταν πρώτος,
αστεία, συζητήσεις, τσακωμοί
ξενύχταγε μαζί τους κι΄ ο Κορώτος.

Κουζούντελη ο δρόμος φωτεινός
απλώνονται παντού πυγολαμπίδες
οι μνήμες μας κρατάνε στη ζωή
όρθιες να στέκουν οι ελπίδες.

Ταλέντο που ζητούσε αφορμή
η φτώχεια ήταν δύσκολη κι΄ η πείνα,
μα ξάφνου μια μέρα βροχερή
ξεκίνησε να πάει στην Αθήνα

Οι φίλοι τον παρότρυναν θερμά
φαινόταν στην αρχή σαν ένα αστείο,
φτωχός αλλά με πίστη στη καρδιά
τον έβαλαν στο πρώτο λεωφορείο.

Του πλήρωσαν τα ναύλα ομαδικώς
ανοίγει τα φτερά του προς το φως
και νάτος οντισιόν μπροστά στον Κουν
διαμάντι η φωνή του που ακούν.

Σε στίχους του Πανάγου οι εξετάσεις
πέρασε ευθύς χωρίς συστάσεις
είχε το ταλέντο και τη τύχη
κι΄ ας σήκωσε ψηλά ξανά τον πήχη.

Μεγάλος θεατρίνος θα γενεί
ψυχή του στο σανίδι εναποθέτει,
στον άνθρωπο που γνώρισες μη πεις:
αυλαία στον Ηλία Λογοθέτη.

___________________________________________________

«ΕΙΜΑΙ ΜΕΤΑΦΟΡΕΑΣ» – ΓΡΑΦΕΙ Ο ΗΛΙΑΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ

….Είμαι μεταφορέας. Μεταφέρω το ήθος του Ποιητή. Μεταφέρω σπάνιο υλικό με κατάνυξη. Μεταφέρω το υλικό που δημιούργησε κάποιος άλλος. Πολλές φορές συγκρούομαι με τα κείμενα. Διαφωνώ με αυτά που λέω. Με τις λέξεις που εκστομίζω.

Δεν είχα σκεφτεί να γίνω ηθοποιός. Ένας φίλος, ο Γιώργος Ασδραχάς με προέτρεψε και πήγα στον Κουν. Κουν, Ευαγγελάτος, Βολανάκης. Είχα την ευτυχία να μαθητεύσω και δίπλα στον συνθέτη Γιάννη Χρήστου και να νιώσω την αύρα του μύστη.

Έχω πάρει βραβεία αλλά δε χάρηκα ιδιαίτερα. Τη χαρά που πήρα ως μαθητής στην πρώτη παγκόσμια παράσταση των Περσών του Θεάτρου Τέχνης ως κορυφαίος στο Λονδίνο, δε μπορεί να μου τη δώσει κανείς.

Το Θέατρο δεν το χρησιμοποίησα θεραπευτικά. Είναι η δουλειά μου. Στην οποία δε μπορώ να εξηγήσω γιατί έμεινα. Η ψυχή μου έπρεπε να είναι αλλού. Να ανήκω στη σφαίρα της Ποίησης, γιατί μεγάλωσα με ποιητές. Θα ήθελα να αφοσιωθώ στη γραφή της Ποίησης.

Ο ποιητής εκφράζεται ο ίδιος. Ο ηθοποιός μεταφέρει. Έχω πάθος με τα βιβλία. Όχι μόνο να τα διαβάζω, έχω πάθος με το σχήμα τους, με την αφή τους, με την ιστορία που κρύβουν.

Χαίρομαι με απλά καθημερινά πράγματα. Έχω ζήσει υπό το κράτος της χαράς και όχι υπό το άγχος της καριέρας. Η καριέρα δε μου λέει τίποτα. Λέξη κατασκευασμένη, μακριά από την ουσία του ανθρώπου.

Πάντα ζούσα σε μια ελεγχόμενη μοναξιά. Έχω θέα του σύμπαντος, του ουρανού, του περιβάλλοντος χώρου, δέντρων και ήχων. Νιώθω επαρκής με αυτά. Είναι αναπόφευκτη βέβαια η ανθρώπινη συντροφιά. Θυμάμαι τη φράση του Κικέρωνα: «Οι στιγμές που σωζόμαστε είναι πιο ευτυχισμένες από τις στιγμές που γεννιόμαστε».

Η χαρά λοιπόν από τη σωτηρία είναι βέβαιη, ενώ από τη γέννηση αβέβαιη. Θυμάμαι στη Λευκάδα, τότε που ως παιδί κάναμε καντάδες με τους φίλους μου. Οι πιο ονειρεμένες στιγμές. Δε θέλω να θυμάμαι άλλες…

Ηλίας Λογοθέτης

Πηγή: douatzis. gr – Απόσπασμα από συνέντευξη στον Γιώργο Δουατζή.