Ωδή στις Καρσάνες κεντήστρες!
Γυρίστε αναπαμένοι αιώνες και τρέξτε, δασκαλέψτε
τις μνήμες μη λησμονούν, τρέξτε στις στράτες και
στις γειτονιές μας, γεμάτες μνήσκουν στον
πολύβουο ρυθμό! Πλέξτε με το βελόνι σας της
κεντήστρας το στημόνι, στ’ αγιόχερά της δώστε
λατρεία και πνοή! Πόση αλήθεια σαν τους πρέπει!
Μίλησαν με τη θεά της τέχνης! Μίλησαν στης
φιλοκαλίας τη μαγική θεά! Το μίτο της σαν πήραν
στα χρυσόχερα τους πλάνεψαν το κάλλος…
Παλιά Καρσάνικη γειτονιά γιομάτη μνήμες! Παλιά
κυψέλη της ζωής μας θαλερή! Όσες φωνές, τόσες
ανάσες, τόσα μιλήματα ζωής… Κεντήστρες
μυροφόρες στον Απόλλωνα Θεό της Τέχνης! Στα
χέρια σας ένα κομμάτι τ’ ουρανού! Τόσο, μα τόσο
αγγελικά ιστορημένο στο άψυχο πανί…
Σαν έφτασα στ’ Απρίλη την ηλικία στα χέρια μου σε
πήρα λάφυρο ζωή! Αγνές αναπνοές σε έκαμα στα
στήθια, λευκόφιορα λουλούδια στην καρδιά
xρυσοποίκιλτα δημιουργήματα στην τέρψη!
Κεντήστρα ονειρεμένη παρά στην ομορφιά…
Σας κέντησα όπως προσευχή όνειρά μου ένα – ένα…
Ζωή στο πολύτιμο πανί σας έδωκα και λάμψη… Ένα,
δύο, τρία μοτίφια η λαλιά σας, πόσο της φιλοτεχνίας
τον οίστρο μολογούν… Κι ύστερα μνήμες γενήκατε
και δρόμοι… Όλοι στο αγιασμένο χθες με οδηγούν…
Σε γειτονιές π’ αντιλαλούσανε καντρίλιες τίμιων
κοριτσόπουλων αγνών!
Χρόνια ολάκερα σπαθίσαμε στην τέχνη! Χρόνια
ολάκερα στου βελονιού τη μύτη ανάψαμε τη σπιτική
μας στια! Μια ζωή παρά στο κάλλος κανακεμένη!
Κεντήστρες και μανάδες, τον αιώνιο σέρνουμε της
προκοπής χορό… Χέρια μας, χρυσόχερα υψωθείτε
ως τον ουρανό! Μήνυμα πέμψτε και λατρεία!
Ευχαριστώ σε για τ’ όμορφο ταξίδι σου ζωή!
Τούτη η ώρα μνήμη στην καρδιά Λαμπριάτικη
φαντάζει! Είναι η ώρα που συνάζω τις φωνές μου,
δυνατά καναλίζουν στις ρίμες σου βελονιά! Άγιο
μου ερχόχειρο λατρεία! Ανάμνηση και πάθος μιας
άλλης εφηβείας ανθηρής! Μια βεγγέρα του ονείρου,
ένα συναπάντημα τίμιας προκοπής, ένα εργόχειρο μ’
ανάσα και με νου ζωγραφισμένο! Γιορντάνι
κρεμασμένο στου μπούστου μας την ομορφοκλησιά!
(Θοδωρής Γεωργάκης. Ποίημα απ’ το νέο μου υπό έκδοση ιστορικολαογραφικό βιβλίο με τίτλο ΛΕΥΚΑΔΙΤΙΣΣΑ ΓΥΝΑΙΚΑ! ΟΣΟ ΘΥΜΑΜΑΙ ΖΕΙΣ…)
