«Το μπρούσκο» (ποίημα της Κωνσταντίνας Κούρτη)

Το μπρούσκο

Τρύγησα το αμπέλι μου, πλούσια τα τσαμπιά του
σοδειά ανεπανάληπτη χαρίζει η βραγιά του…
ετούτου του χωριάτικου οίκου της παντοχής μου
που στέκει ολόρτο και θωρεί το ρου της διαδοχής μου
από γενιά αγροτική σε φτώχεια και σε πείσμα
να κάμει δράση το τσαπί, να στήσει νέο κτίσμα
με δυνατά θεμέλια ν’ αντέχει στους τριγμούς του
σαν έρχονται απρόσκλητοι να κόψουν τους αρμούς του
αφού κανόνα αποτελεί η θύελλα στις βάσεις
στο δέσιμο, στο κράτημα δημιουργίας πάσης.

Γεύτηκε περιπέτειες, μύριες αναστατώσεις,
στα φυσικά φαινόμενα μικρές αναμορφώσεις…
τα χτυποκάρδια μέτρησε, πλείστες τις αγωνίες
στα όνειρα επένδυσε, σύνθεσε νυχτωδίες
μα πιο πολύ διακρίθηκε σε αναμέτρησή του
στου χρόνου τα κατάστιχα, δίχως παρέκκλισή του
απ’το στρατί που χάραξε με στόχο την πορεία
ανηφοριάς μακραίωνης που δε χωρά δειλία.

Και τώρα στο κατώγι του κερνά το παλιακό του
μεθυστική η γεύση του, μπρούσκο το υλικό του
απόσταγμα ιστοριών, πλούσιων βιωμάτων
σπουδαίο κληροδότημα σε στίχους ποιημάτων

Κ.Κ.

Λευκάδα

8/8/25