Ο πρόεδρος της Ένωσης Αγιοπετριτών Αττικής Απόστολος Αντύπας στη «Griechenland Zeitung»
Το πιο κάτω άρθρο του συντάκτη Γιαν Χίμπελ (Jan Hübel) δημοσιεύτηκε στη γερμανόφωνη εφημερίδα της Ελλάδας «Griechenland Zeitung», στο 348o φύλλο της, στις 12 Σεπτεμβρίου 2012. Ο συντάκτης αναφέρεται με γλαφυρό τρόπο στον πρόεδρο της Ένωσης Αγιοπετριτών Αττικής Απόστολο Αντύπα, τον οποίο φαίνεται να συναντά τακτικά στο ασανσέρ της πολυκατοικίας, στην οποία στεγάζεται τόσο η εν λόγω εφημερίδα, όσο και η Ένωση Αγιοπετριτών Αττικής. Ακολουθεί το άρθρο σε δική μας ελεύθερη μετάφραση…
Ο άνδρας του πέμπτου ορόφου
Ο κ. Απόστολος Αντύπας είναι ένας ευχάριστος ηλικιωμένος άντρας. Κρατεί σχεδόν πάντα στο χέρι του ένα κράνος μοτοσυκλέτας, όταν τον συναντώ στο ασανσέρ. Δυο μοτοσυκλετιστές στο ασανσέρ… Αλλάζουμε τότε δυο κουβέντες στα Γερμανικά. Ο κ. Αντύπας έζησε και δούλεψε τελικά κάνα δυο χρόνια στη Γερμανία. Τις προάλλες τον επισκέφτηκα στο γραφείο του, επάνω ακριβώς από εμάς, στον πέμπτο όροφο. Κολλούσε εκείνη την ώρα γραμματόσημα σε ένα μεγάλο πάκο με γράμματα. Με κέρασε έναν ελληνικό καφέ και συζητήσαμε.
Έφτασε για πρώτη φορά το 1962 στη Βαυαρία. Ήταν η εποχή που στη Γερμανία ζητούσαν απεγνωσμένα εργάτες. Ο 18χρονος Απόστολος Αντύπας καταμερίστηκε ως εργάτης στην Βαυαρική Βιομηχανία Κινητήρων BMW. Εκεί, αποσυναρμολογούσε μεταχειρισμένους κινητήρες της θρυλικής BMW Isetta για να τους έχει έτοιμους για την αγορά ανταλλακτικών. Δούλεψε αργότερα στη συναρμολόγηση κινητήρων για τα 1500κοσάρια και 1800κοσάρια BMW. «Αυτά ήταν αυτοκίνητα!», λέει. Εργάστηκε επίσης στις μοτοσυκλέτες για την αστυνομία. Θυμάται ακόμη μέχρι σήμερα με θαυμασμό πόσο εγκάρδια έγινε τότε δεκτός από τους συναδέλφους του στη Γερμανία. «Μας έντυσαν ολοκληρωτικά από την αρχή, όλα καινούργια πράγματα, που τα είχαν αγοράσει αποκλειστικά για εμάς. Μας φέρθηκαν όπως στα ίδια τους τα παιδιά!». Επαινεί ακόμη και σήμερα την πειθαρχία των Γερμανών και ονειροπολεί το Οκτόμπερφεστ (σ.σ. Γιορτή μπύρας) στο Μόναχο. Το 1964 έπρεπε να επιστρέψει στην Ελλάδα, για το στρατό. Ήρθε μετά ξανά στο Μόναχο και δούλεψε στη Ζήμενς. Παντρεύτηκε τελικά μια Ηπειρώτισσα, το 1967, δυο μήνες προτού οι Συνταγματάρχες καταλάβουν την εξουσία, επέστρεψαν και οι δύο οριστικά στην πατρίδα και δημιούργησαν οικογένεια.
Το επόμενο διάστημα κ. Αντύπας τα περνούσε παλεύοντας. Ήταν τεχνίτης, δούλεψε στην Μερτσέντες, δούλεψε ως οδηγός σε δικό του φορτηγό, ως εμπορικός αντιπρόσωπος σε πολλές επιχειρήσεις… Το 1976 άρχισε να ασχολείται με τα πολιτιστικά, στην Ένωση Αγιοπετριτών Λευκάδας. Πήρε το όνομά της από τον Άγιο Πέτρο, το ιδιαίτερο χωριό του, στο νότιο μέρος του νησιού. «Σε εμάς», διηγείται με ενθουσιασμό ο ηλικιωμένος κύριος με τα αραιωμένα εν τω μεταξύ μαλλιά, «υπήρχε ήδη από το 1904 ένας καλλιτεχνικός και πολιτιστικός σύλλογος».
Εδώ και δέκα χρόνια είναι τώρα πρόεδρος του συλλόγου και είναι επίσης παρεμπιπτόντως ένας συνάδελφός μας. Είναι δηλαδή διευθυντής στην εφημερίδα «Αγιοπετρίτικα» που εκδίδει εδώ και 36 χρόνια ο σύλλογος. Βγαίνει κάθε τρεις μήνες με τιράζ 1.450 αντιτύπων. Γι΄ αυτό και η στοίβα με τα γραμματόσημα πάνω στο τραπέζι του. Στους 200 περίπου φακέλους τριγύρω του έχει βάλει προσεκτικά εφημερίδες. «Πηγαίνουν όλες στο εξωτερικό, σε Έλληνες από τον Άγιο Πέτρο, που ζουν σήμερα σε μακρινές χώρες. Εκατό πενήντα μόνο εφημερίδες στέλνουμε στην Αυστραλία, υπάρχουν όμως συνδρομητές στη Γερμανία, τον Καναδά, την Αμερική και τη Νότιο Αμερική… Παντού, όπου μεταναστεύσαμε εμείς οι Έλληνες», λέει ο Αντύπας. «Αλλά το καλοκαίρι επιστρέφουν όλοι από παντού, από όλο τον κόσμο, για να κάνουν διακοπές στην παλιά πατρίδα», το ίδιο φυσικά κάνει και αυτός. «Ακόμη και λαογραφικό μουσείο δημιουργήσαμε, σε ένα παλιό παραδοσιακό σπίτι, για να μπορεί να βλέπει κανείς πως ζούσαν οι πρόγονοί μας».
Τότε δεν υπάρχει στη Λευκάδα, τουλάχιστον στον τουρισμό, κρίση; «Υπάρχει» λέει συλλογισμένος, «αλλά στο νησί δεν νιώθει κανείς τόσο έντονα την κρίση όσο στις μεγάλες πόλεις» και ακόμη ότι ο ελληνικός λαός ζει από τις οικονομίες του. Όταν τελειώσουν τότε θα γίνουν δύσκολα τα πράγματα.
Και αυτός ο ίδιος; Τρεις φορές μειώθηκαν ήδη οι συντάξεις στην Ελλάδα. Αλλά ευτυχώς παίρνει ακόμη τα 76€ το μήνα για τον καιρό που ήταν ασφαλισμένος στη Γερμανία. Πάνω σε αυτά μπορεί τουλάχιστον να βασιστεί. «Εκεί δεν υπάρχει όμως και απάτη με τις συντάξεις. Έρχεται κάθε χρόνο η γερμανική αρχή και απαιτεί ένα χαρτί από το οποίο να προκύπτει ότι βρίσκομαι στη ζωή». «Γιατί», αναρωτιέται «να μην μπορεί να γίνει αυτό και στην Ελλάδα; Ώστε να μην πληρώνονται συντάξεις σε όσους δεν τις δικαιούνται!».
Μετά κολλάει πάλι προσεκτικά τα γραμματόσημα στα γράμματα μέσα στα οποία βάζει την εφημερίδα του που έχει γίνει με πολύ αγάπη. Ο κ. Αντύπας γελάει παρ΄ όλα αυτά πίσω από το μουστάκι του και βλέπει μπροστά του στο τραπέζι μέσα από τα στρογγυλά γυαλιά του όλη την υδρόγειο σφαίρα με όλους τους Αγιοπετρίτες του και τότε πρέπει να σκέφτεται και τη Γερμανία.
Προσωπικά ξέραμε την εφημερίδα από παλιά. Την παρακολουθούσαμε που και που, από τότε ακόμη που είμαστε στη Γερμανία. Σήμερα μας στέλνουν τακτικά τα Newsletter. Έχουμε μάλιστα ανταλλάξει και συνδέσμους στο παρελθόν. Τώρα που το κοιτάω πάλι ο δικός τους σύνδεσμος παραπέμπει σε ένα πιο παλιό μας ιστολόγιο (nikiana.wordpress.com).
H γερμανόφωνη λοιπόν εφημερίδα «Griechenland Zeitung» (GZ) εκδίδεται από την HellasProducts EΠΕ, που ιδρύθηκε το 1999 στην Αθήνα. Είναι εβδομαδιαία και αποτελεί την πληρέστερη γερμανόφωνη εφημερίδα στην Ελλάδα. Πρόσφατα κυκλοφόρησε το 350o φύλλο της. Διατίθεται τόσο σε έντυπη όσο και σε ηλεκτρονική μορφή σε αρχείο τύπου pdf. Όσον αφορά το περιεχόμενο, καλύπτονται όλοι οι τομείς: Πολιτική, οικονομία, πολιτισμός, τουρισμός, κοινωνικά, περιβαλλοντικά, αθλητικά, Κύπρος, αλλά και οι διμερείς σχέσεις μεταξύ Ελλάδας και των γερμανόφωνων χωρών.
