Αλίκη Καγιαλόγλου: Ρεσιτάλ μελοποιημένης ποίησης σε ένα ξεχωριστό «συναυλιακό» χώρο

Κάτω από έναν έναστρο ουρανό με το μισοφέγγαρο να πλέει σαν καραβάκι στο νυχτερινό στερέωμα, σε ένα πλάτωμα του δάσους των Σκάρων, στο ιστορικό μοναστήρι του Αη Γιώργη, η Αλίκη Καγιαλόγλου, προσκεκλημένη του Συλλόγου Φίλων Αλεξάνδρου «Φηγός», ερμήνευσε το βράδυ του Σαββάτου 26 Αυγούστου με την μελωδική φωνή της και συνοδεία του Νίκου Μανιταρά στην κλασσική κιθάρα, αγαπημένα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και του Μάνου Χατζιδάκι, αλλά και άλλα λιγότερο γνωστά στο ευρύτερο κοινό και ξεχασμένα σήμερα.

Η ανταπόκριση του κόσμου ήταν κι αυτή τη φορά εντυπωσιακή και επιβεβαιώνει τους σταθερούς δεσμούς που έχει αναπτύξει ο σύλλογος «Φηγός» με ένα κομμάτι της τοπικής κοινωνίας που αναζητεί κάτι το διαφορετικό. Ατυχές και αγενές συνάμα το γεγονός ότι παρά τις διαβεβαιώσεις από την πλευρά της Μητρόπολης δεν παρέστη κανείς κληρικός για την τέλεση του εσπερινού που είχε προαναγγελθεί και αναμένονταν από μια μερίδα τουλάχιστον των προσκεκλημένων. Ούτε καν μια ειδοποίηση δεν θεώρησαν σωστό να κάνουν σε περίπτωση που είχε λάβει χώρα -άνθρωποι είμαστε- κάποιο απρόσμενο περιστατικό. Ξεχάστηκε πράγματι; Δεν μπορούμε να ξέρουμε κι ούτε έχουμε τη διάθεση να το ψάξουμε! Σημειώνουμε όμως ότι μέρος των εσόδων θα διατεθούν για την αποκατάσταση του μοναστηριού του Αϊ Γιώργη, που τόσο έδειχνε να κόπτεται ο Μητροπολίτης κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στο μοναστήρι.

Τους καλεσμένους καλωσόρισε η πρόεδρος του συλλόγου Αγγελική Σούνδια, η οποία αφού τους ευχαρίστησε για την παρουσία τους σε αυτή την ξεχωριστή, όπως είπε, εκδήλωση του συλλόγου, ανήγγειλε ότι απαγορεύεται η φωτογράφηση και η βιντεοσκόπηση της εκδήλωσης. Στο σημείο αυτό θα πρέπει να αναφερθεί ότι η κα Αλίκη Καγιαλόγλου είχε αφήσει λίγο ενωρίτερα να εννοηθεί, κατά τη διάρκεια μιας σύντομης πρόβας του ήχου, ότι αυτό θα επιτρέπονταν κατά τη διάρκεια της παράστασης. Τέλος πάντων, πολλοί είναι οι καλλιτέχνες που έχουν τις ιδιορρυθμίες τους.

Στην επικοινωνία της με το κοινό, μέσα από τους δικούς της ιδιαίτερους διαύλους, η ερμηνεύτρια εκμυστηρεύτηκε σε μια ανάπαυλα της μουσικής ότι αγαπά πάρα πολύ τη Λευκάδα, την οποία επισκέπτεται συχνά, και πρόσθεσε: «Νοιώθω κάθε φορά -μα κάθε φορά- σα να έρχομαι στο σπίτι μου. Και το τοπίο, και η φύση και οι άνθρωποι έχουν μια τρυφερότητα. Θα έλεγα,, αν μου επιτρέπεται, και έναν τρυφερό ερωτισμό. Κάθε φορά νοιώθω ότι υπάρχει μια αγκαλιά. Θεωρώ ότι έχει τις ωραιότερες θάλασσες στον κόσμο. Έχω περάσει μερικά από τα καλύτερα καλοκαίρια μου εδώ. Έχω κάνει φίλους και πραγματικά ευχαριστώ τον σύλλογο Φίλων Αλεξάνδρου «Φηγός» για την πρόσκληση».

Ξεκίνησε το πρόγραμμά της με τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη σε ποίηση του Μανώλη Αναγνωστάκη (στο σημείο αυτό η κα Καγιαλόγλου έκανε ιδιαίτερη αναφορά στον Γιάννη Δουβίτσα που ασχολήθηκε κι αυτός σοβαρά, όπως είπε, με την ποίηση του Αναγνωστάκη), ποιήματα και τραγούδια που δεν ακούγονται πάρα πολύ συχνά, όπως είπε η ερμηνεύτρια.

Συνέχισε με παλιά και σύγχρονα τραγούδια από την Ισπανία και τη Λατινική Αμερική, από μία εργασία που είχε κάνει το 1984 με τίτλο «Caminante no hay camino, se hace camino al andar» («Διαβάτη δρόμος δεν υπάρχει, τον δρόμο τον ανοίγεις προχωρώντας»), με τραγούδια από τους «Αντικατοπτρισμούς», σε ποίηση Νίκου Γκάτσου, την τελευταία εργασία που έκανε με τον Μάνο Χατζιδάκι -ήταν κι η τελευταία δουλειά του αφού δυο χρόνια αργότερα, το 1994, πέθανε- και ολοκλήρωσε τη συναυλία της με αγαπημένα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη και κυρίως του Μάνου Χατζηδάκι από τον ελληνικό κινηματογράφο: «Ξημερώνει» (Το σύννεφο έφερε βροχή), «O Γλάρος» (από την ταινία «Η Λίζα και η άλλη»), «Κάπου υπάρχει η αγάπη μου», «Ιλισός», «Φαίδρα», «Στον άλλο κόσμο που θα πας», «Χάρτινο το φεγγαράκι».