Aπλήρωτο το επικουρικό προσωπικό του ΕΚΑΒ σε Λευκάδα – Κέρκυρα

H πολύ φούρια για » αναπτυξιακό » μοντέλο κα μέσω ώς ένα βαθμό ηλεκτρονικοποίησης της διοικητικόκοινωνικής καθημερινότητας , δεν μπορεί παρά να αφήνει απ έξω και πλευρές αυτής της καθημερινότητας ασύλληπτες σε επίπεδο σφαιρικής οργάνωσης.
Και αυτό δεν λειτουργεί ώς άλλοθι , αλλά ώς επισήμανση όχι αναγκαίου προγραμματισμού της εφόδου της ηλεκτρονικής για την αναπτυξιακότητα.
Το μοντέλο εφαρμογής του ηλεκτρονισμού ( τηλέ = εκ μακρόθεν ) που επιδιώκεται – αναγκαίο ώς ένα σημείο- για την κρατική οργάνωση θα δοκιμαστεί τα επόμενα χρόνια και αν σε ένα βαθμό σήμερα άμεσα δείχνει ένα βαθμό εξυπηρέτησης των πολιτών- στην βάση όμως ύπαρξη πόρων απ τους πολίτες για να ικανοποιηθεί η λειτουργική, δεν απαντά στην αρχή για την εξεύρεση των πόρων.
Ασφαλώς και ακουμπά στην εξοικονόμηση πόρων ( όλο και λιγότερες δαπάνες να γίνονται σε βάρος του κρατικού προ’υ’πολογισμού ) αλλά αυτό δεν εξασφαλίζει την αναπτυξιακή θετικότητα.
Και αν μέσα στην πανδημική του covid-19 οι κρατικοί πόροι σε όλη την Ευρώπη ώς διάθεση υπερέβαλαν τα δόγματα της Ευρωπαικής οικονομικής σύγκλησης και συμφώνων σταθερότητας, αλλά αυτό το έκαναν νομισματικά. Εδώ μπορεί να διαγνώσει καποιος και ένα Ευρωπαικό διαχειριστικό οππορτουνισμό και ευκαιριασμό , εν σχέσει με τις μηνμονιακές ακαμψίες περί εφαρμογής των δογμάτων αυτών την προηγούμενη 15ετία… και τις βίωσε και η Ελλάδα.
Γιατί δεν μπορεί να υπεραμύνεσαι ιρεδεντιστικά ( ανυποχώρητα ) την αναγκαιότητα της μεθοδευμένης βάθυνσης της οικονομικής ζωής σε μια χώρα, υπερ δήθεν της σωτηρίας του νομισματικού ποσοτικού φαινομένου στην βάση των ενιαίων κανόνων ποσότητας και χρήσης του συναλλακτικού μέσου. Ούτε να καθορίζεις προοδευτικά ταμειακά αυξητικά πλεονάσματα στις κρατικές διαχειρήσεις την ίδια στιγμή που με την πρώτη ευκαιρία – λόγω πανδημίας- ανοίγεις διάπλατα το Ευρωπαικό νομισματοκοπείο- έστω και ελεγχόμενο – ξεχνώντας τους πιστωτικούς και νομισματικούς κανόνες της Ευρωπαικής σύγκλησης και νομισματικής σταθερότητας.
Εδώ φαίνεται και ο κοντόφθαλμός- μέχρι υστερόβουλος- νομισματικός χρόνια νταραβερισμός.. που θεωρητικά βρίσκει την έδρασή του στα διδάγματα του κεντροευρωπαικού οικονομικού και κοινωνικού εμπειρισμού. Το αποτέλεσμα της ασυνάρτητης και ασύνδετης αυτής πρακτικής και ιδεολογίας ( λίγο απέχουσα απ την μανιέρα της αξιακής κοινωνικής και οικονομικής αρπαχτής), το αποτέλεσμα είναι σαφές , πλέον για τον Ευρωπαικό χώρο , για την Ελλάδα κραυγαλέο . Η παγίδα ρευστότητας ώς εικονομικό προφανές αλλά και συνεχές διαγνωσμένο μετείκασμα , στην οποία οι κοντόφθαλμες πολιτικές χωρίς ούτε μεσοχρόνια ή μακρύτερη πρόβλεψη έχουν οδηγήσει το φαινόμενο αυτό ( παγίδα ρευστότητας). Όπου εργαλιακά ώς συνθήκη λειτουργίας και κανονικότητα αυξάνεται το χάσμα σε μεγάλο εύρος μεταξύ επιτοκίων καταθέσεων ( αυτά Ευρωπαικά διατηρούνται κοντά στο μηδέν) και εποτικίων δανεισμού που παραμένουν υψηλότατα, σηματοδοτώντας και την διάθεση μηδενισμού απόδοσης της κάθε επενδυτικής προσπάθειας, άρα ροπή πρός αποεπένδυση.
Και αν αυτό το φαινόμενο – ώς λειτουργική οικονομική συνθήκη αποτελεί και θέμα αγνωστίας ( έλλειψης γνωσιακού και θεψρητικού και διαχειριστικού υποβάθρου) των σχεδιαζόντων την οικονομική πολιτική στην Ευρώπη θα είναι προτιμώτερο. Γιατί δεν φαντάζεται κάποιος ότι αφελείς διαχειριστές και κυβερνήσεις μπορούν να καταφεύγουν σε τέτοιες μεθοδεύσεις χωρίς να κατανοούν και καταλαβαίνουν τι δρομολογούν και οικονομικά και κοινωνικά και πολιτικά.
Η πανδημία ώς πλανητική- η σοβαρότερη στην σύγχρονη ιστορία- ήρθε και απέδειξε το πρόχειρο σχεδιαστικά λειτουργικά και χωρίς κανένα ιστορικό γνωσιακό υπόβαθρο διαχείρησης του οικονομικού στοιχείου ώς λειτουργικό του κοινωνικού. Ως δια μαγείας και επεμβάσεως θε’ι’κής ( Χριστιανικής ορθοδόξου, Καθολικής, Καλβινιστικής, Προτεσταντικής, κλπ δογμάτων ) εκεί που η διαχείρηση του στοιχείου της νομισματικής πίστης ( άλλο νόμισμα άλλο η νομισματική πίστη ) είχε αναχθεί σε κύριο εργαλείο αυμόρφωσης των κρατικών διαχειρήσεων, ώς δια μαγείας λοιπόν ανοίξανε η κρουνοί και οι αγωγοί απ το Ευρωπαικό νομισματικό ταμείο και ο ήχος του νομίσματος γκλί γκλάν γκλίν γκλάν που οδεύει πρός τα κράτη πλέον έχει σκεπάσει ήχους και απόηχους και αρμονικούς της χρόνια διακηρυγμένης αναγκαίας νομισματικά κατά σύμφωνο σταθερότητας παραμέτρους.
Ούτε μπορείς διασταλτικά να κόβεις νόμισμα και ταυτόχρονα να εργαλειοποιείς ή να αποδέχεσαι την παγίδα ρευτότητας ώς συνθήκη αναπαραγωγής και απόδωσης του ίδιου του όγκου νομίσματος που ώς μέρος διοχετεύεται λογικά επενδυτικά.
Το να διαστέλεις την νομισματική πολιτική και ταυτόχρονα να μειώνεις την επενδυτική πίστη ώς σκέλος απόδοσης της επένδυσης , είναι φαινόμενα που μόνο σε βαθειά νοσηρές καταστάσεις οικονομικόκοινωνικά αναφύονται.
Στην Ευρώπη υπάρχει η βαθειά έλλειψη γνωσιακού υποβάθρου- στο επίπεδο που απαιτείται- και θεωρητικά πρόώτιστα ώς πρόταση ακόμη και επιστημονικά, για την διαχείρηση του οικονομικού φαινομένου και κατ επέκτασιν του κοινωνικού στοιχείου μέσω των προσδιορισμών αυτού του στοιχείου ( του κοινωνικού) απ το οικονομικό συμβάν. Δεν έχουν ούτε οι χώρες , αλλά ούτε και τα πνευματικά – ερευνητικά- επιστημονικά και επιχειρηματικά Θίνκ Τάνκ, δεν έχουν πρόταση ούτε συνθετική ώς ελάχιστη καινοτομία ( σύνθεσης των ήδη υπαρχόντων του πολιτισμού δεδομένων), πόσω μάλλον μια παραπέρα πρόταση σε επίπεδο έστω της ελάχιστης εφεύρεσης ( ειδικός χειρισμός των ήδη υπαρχόντων δεδομένων), με στόχο κάποια πρόταση να μπορεί να προσδιορίσει και να προβάλει στο ελάχιστο την έστω και κοντόφθαλμη ώς άμεσα μεσοχρόνια, κατασκευή ( structura ) και του άμεσα οικονομικού στοιχείου και σε κάποιο βαθμό της κοινωνικής καθημερινότητας και συνέχειας.
Το θέμα είναι μεγάλο με πολλές εμφανείς παραμέτρους στην λειτουργική της καθημερινότητας και των μέτρων των κρατών και κυβερνήσεων μέσα στην πανδημική κρίση και που αυτή η πανδημική κρίση ήταν επαρκής και μόνο για να καταδείξει τον ανορθολογισμό και το ασύνδετο και ευκαιριακό και των μέτρων Ευρωπαικής οικονομικής σύγκλισης και νομισματικής σταθερότητας και προοπτικής ανάπτυξης.
Η επίφαση στην αναφορά της πολιτικής δήθεν σύγκλισης- ελάχιστοι πλέον απ τους Ευρωπαίους ηγέτες κατανοούν τι είναι αυτό κάτω απ τους Εθνικούς και κρατικούς ευκαιριασμούς – και που αυτή θα επέλθει ώς αποτέλεσμα καλών προθέσεων και μηχανιστικής της Ευρωπαικής – σκληρό λόμπυ- γραφειοκρατίας , η επίφαση έτσι της δήθεν πολιτικής σύγκλησης είναι κοινώς ένα ψευτοκοπείο.
Και ο βαθμός του ερευνάται και κατανοπείται όπως θέλει κάθε ένας ή κάθε μία.