Σαν σήμερα το 1943 ιδρύονται τα Τάγματα Ασφαλείας
Ο Ράλλης (δεξιά) και ο Τσολάκογλου (με την σημαία) ορκίζουν ταγματασφαλίτες
Σαν σήμερα το 1943 ιδρύονται τα Τάγματα Ασφαλείας. Σκοπός τους ήταν η βίαιη καταστολή του ένοπλου λαϊκού κινήματος, που φούντωνε μέσα στη φωτιά του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα.
Εμπνευστές και πρωταγωνιστές στη συγκρότηση των Ταγμάτων Ασφαλείας ήταν οι στρατηγοί Θ. Πάγκαλος και Στ. Γονατάς, ο επιχειρηματίας εκπρόσωπος της Ζήμενς στην Ελλάδα και υπεύθυνος της γερμανικής ραδιοφωνίας στην Αθήνα Ι. Βουλπιώτης, κ.ά. Τα Τάγματα Ασφαλείας στελεχώθηκαν από κάθε είδους αντικομμουνιστές, βασιλόφρονες, ανθρώπους του υποκόσμου, αλλά και με αξιωματικούς από το βενιζελικό χώρο και τον ΕΔΕΣ Αθήνας. Ταυτόχρονα, την ίδρυση των Ταγμάτων Ασφαλείας επικρότησαν και ηγετικά στελέχη αστικών κομμάτων, όπως ο Θεμ. Σοφούλης.
Γερμανοτσολιάδες και δοσίλογοι επί το έργον
Η παρακάτω έκθεση των αμερικανικών υπηρεσιών κατασκοπίας στην Ελλάδα (14 Ιούλη 1944), είναι χαρακτηριστική για τη σχέση σειράς αστικών πολιτικών δυνάμεων με τα Τάγματα Ασφαλείας, όπου αναφέρεται:
Ταγματασφαλίτες κατά την διάρκεια μπλόκου
«…έχουν ενωθεί με μόνο σκοπό να χτυπήσουν το ΕΑΜ. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι είτε έχουν μείνει άπραγοι για πολύ καιρό…(αυτό ισχύει για τους παλαιούς πολιτικούς), είτε ενεργοποιήθηκαν πουλώντας τη χώρα στους Γερμανούς (…) προφανώς συμφώνησαν πως ο Ράλλης θα έπρεπε να σχηματίσει κυβέρνηση και να συγκροτήσει τα Τάγματα Ασφαλείας (…) με τη βοήθεια των παλαιών πολιτικών, δημιουργήθηκαν τα Τάγματα Ασφαλείας (…) Οργανώσεις με ονόματα που ακούγονταν πατριωτικά (…) άρχισαν να σχηματίζουν επιθετικές ομάδες σε συνεργασία με τους ναζί. Αυτά τα στρατεύματα απαρτίζονται από κακούργους και άνεργους νέους και παίρνουν μέρος σε επιδρομές που οργανώνονται από την Γκεστάπο και τα Ες Ες εναντίον του ΕΑΜ. (…) Στα μέλη μερικών από αυτές τις οργανώσεις έχουν πει να μην κάνουν πολλές ερωτήσεις για την πολιτική που ακολουθείται. (…) Είναι “υψηλή πολιτική”, λένε.»
(902.gr)
Ο διοικητής των SS στην Ελλάδα Βάλτερ Σιμάνα (2ος όρθιος από αριστερά) επιθεωρεί ταγματασφαλίτες
Η Αθηνοκεντρική προπολέμική και κατοχική αντιδραστική τάξη ( οι πολιτικοί ήταν και εν μέρει προπέτασμα όσο και εθελουσίως συμμετείχαν σε αυτό το status ) καιροσκοπική και αδίσταχτη, αμέσως μεταπολεμικά ουσιαστικά δεν δίστασε να θυσιάσει τον ευεργέτη της Ιωάννη Ράλλη ( πέθανε σύντομα μεταπολεμικά στην φυλακή και ασθενής ) για να ξεπλύνει την μαζικότητα δοσιλογισμού της ώς κοινωνική τάξη, και να μπορέσει να διεκπεραιωθεί στην πολιτική και ταμειακή διαχείρηση του μεταπολεμικού κράτους. Όχι πώς ο Ιωάννης Ράλλης , εθελούσιος κατοχικός αρχιδοσίλογος πρωθυπουργός, ήταν ή υπήρξε θύμα έστω και στο ελάχιστο μέσα στις διανομές κοινωνικών σχέσεων εντός της αντιδραστικής αυτής τάξης, και εφ όσον αυτοπροτάθηκε ώς κατοχικός πρωθυπουργός με κεκηρυγμένη πολιτική να εκμηδενίσει την αντίσταση και να δρομολογήσει την μεταπολιτική παραμονή αυτής της αντιδραστικής τάξης στην κρατική διαχείρηση, μέσω και της συνεργασίας του με κάθε τρόπο διοικητικά και στρατιωτικά με τους κατακτητές Γερμανούς.
Η εθελουσιότητα της συνεργασίας με τους Γερμανούς του Ιωάννη Ράλλη , διευκόλυνε και ανακούφησε ίσως αυτή την αντιδραστική τάξη , η οποία από το τέλος του 1942 έβλεπε ότι η ήττα της Γερμανιας ήταν η προοπτική του πολέμου, και σε συνδυασμό με το αντιστασιακό στην Ελλάδα κίνημα, καταλάβαιναν ότι υπήρχε κίνδυνος να χαθεί το κράτος και η διαχειρησή του μετά την Γερμανική κατοχή. Όλο το αντιδραστικό Αθηνοκεντρικά προσδιορισμένο αυτό μόρφωμα ( είχε και χωροταξικό προσδιορισμό στην πρωτεύουσα πέριξ κύρια της Βουλής ώς διαβίωση ) εξυπηρετήθηκε απ την κύρια και εμφατικά δοσιλογική κυβέρνηση του Ιωάννη Ράλλη από την Άνοιξη του 1943, αλλά και ο ίδιος ο Ιωάννης Ράλλης ήταν κατανοημένος αντιδραστικός, ήξερε τι έκανε , μια και όταν αμέσως μεταπολεμικά τον επισκέφθηκε στο σπίτι του ο πικεφαλής της αστυνομίας Άγγελος Έβερτ για να τον συλλάβει , είπε :» Το ξέρω Άγγελε ». Όχι πώς και οι όποιες μεταπολεμικές έρευνες και δικαστήρια για τον δοσιλογισμό ήταν τίποτα σοβαρό, ή είχαν σκοπό να αναδείξουν τον δοσιλογισμό , απλά ψιλοτρακατρούκες εικονικότητας δήθεν διώξεων και light δικαστηρίων πασαρέλας παραπέρα προβολής κάποιων ήταν , ώστε να μείνει ανέγγιχτο το Αθηνοκετρικά κύρια αντιδραστικό εσνάφι. Ουσιαστικά και μεταπολεμικές δοσιλογικές δήθεν διώξεις, μεθοδεύτηκαν έτσι ώστε να μπούν στην υπηρεσία της διεκπαιρέωσης του δοσιλογισμού και των αντιδραστικών στο μεταπολεμικό κράτος διαχειριστικά.
Σε όλο αυτό το σκηνικό και διαδικασία.. που έχει πολλές εκδοχές εμφάνισής της μεταπολεμικά, μία απ αυτές τις εκδοχές είναι η αφελής δήθεν άποψη της δομικής και αρχιτεκτονικής, για τα παλάτια μέγαρα πέριξ της βουλής ( αυτά που κατά κύριο λόγο ήταν οι φωλεές των αντιδραστικών ) τα οποία στο πλαίσιο του αντιπαροχικού μετά το 1950 οικοδομικού σκηνικού, έπρεπε να πέσουν και πέσανε αντικαθιστώμενα από τις αντιπαροχικές πολυκατοικ΄θιες που εξυπηρετούσαν και δρομολογούσαν συνολικά την διεκπαιρέωση της αντιδραστικότητας στην μεταπολεμική εξέλιξη και κρατική συμμετοχή .
Αφού αυτή η αντιδραστική τάξη διεκπαιρεώθηκε ουσιαστικά άθικτη μεταπολεμικά στην διαχείρηση της χώρας, εύκολο ήταν να πλασσάρει και τις απόψεις της αρχιτεκτονικότητας και δομικής, μαζί με τα υστερόβουλα αισθητικά δάκρυα, για τον αρχιτεκτνικό πλούτο των μεγάρων πέριξ της βουλής ( των φωλεών της αντίδρασης), τα οποία δήθεν χάθηκαν , στο όνομα της αντιπαροχικότητας. Και αφού οι κύριοι πάροχοι και ιδιοκτήτες στην λειτουργία της αντιπαροχής ήταν οι ίδιοι , και ώς οικοπεδούχοι – στην θέση των παλαιών μεγάρων- και ώς χρηματοδότες της αντιπαροχής.
Σε κάτι αρχιτεκτονικά αφιερώματα καταγράφονται και για το παλιό βουλευάρτο ( δρόμος χωρίς αρίθμηση ουσιαστικά αλλά οικογενειακής επωνυμίας κατοικιών) της Κηφισίας , αναφέρονται και καταδικνύονται φωτογραφικά και τα επώνυμα αυτά μέγαρα. Με τα χρόνια το βουλευάρτο της Κηφισίας στην πρωτεύουσα, έγινε Λεωφόρος Βασιλίσσης Σοφίας).
Το 1948 το γνωστό επεισόδιο χιουμοριστική προσγείωση του λαθρεμπορικού αεροπλάνου εξ Ελβετίας στην Γύρα Λευκάδος, ακούμπαγε σε καταδικασμένο για την υπόθεση αυτή σε επωνυμία τέτοιου μεγάρου ώς οικογενειακή κατοικία στο εν λόγω βουλευάρτο.
Κατά την οικοδόμηση των αντιπαροχικών πολυκατοικιών στην Λεωφόρο Βασιλίσης Σοφίας ( τέως βουλευάρο Κηφισίας) δόθηκε ειδική πολεοδομική και αστυνομική έρευνα και φύλαξη νυχθημερόν, ώστε να μην παραβιαστούν τα σχέδια των ισογείων με την δημιουργία καταστημάτων , και την τήρηση των διατάξεων για κάποια ημιυπόγεια γκαράζ που υπήρχαν στα σχέδια.
Ήταν η εποχή , που οι πολυκατοικίες αυτές με τα μεγαλοαστικά λεγόμενα διαμερίσματα θα χρησίμευαν και ώς κατοικίες της γεννεαλογίας του αντιδραστικού Αθηνοκεντρισμού ( πάντα δεν ήθελαν να απομακρυνθούν από την βουλή και τα κέντρα αποφάσεων του διοικητικού υπουργικού κέντρου). Μέχρι με τα χρόνια αχρήστευσης της κατοίκησης στον άξονα αυτό λόγω θορύβψβ απ την πλήθυνση των αυτοκινήτων.
Το ίδιο όμως ώς αντιπαροχική πολυκατοικιακή πρόνοια , δεν έγινε σε άλλο σημείο της πρωτεύουσας και των λοιπών πόλεων ίσως, όπου τα ισόγεια και οι πυλωτές και τα ημιυπόγεια τότε , κλείσανε και γίνανε χώροι καταστημάτων , ή μικρομαγαζιών, και κατοικιών του θυρωριακού επαγγέλματος.
Και δεν είναι εκτός πραγματικότητας οι αφηγήσεις συνταξιούχων υπαλλήλων ή μηχανικών – υπομηχανικών της πολεοδομίας τα χρόνια εκείνα του αντιπαροχικού Ελ ντοράντο, ότι : ενώ στα υποβαλλόμενα σχέδια υπήρχαν οι χαράξεις και η αποτύπωση για κάαποια γκαράζ, πυλωτές, κοινόχρηστους χώρους αι με βάσει τότς τότε πολεοδομικούς οικιστικούς κανονισμούς, εν τούτοις στην πορεία για κάθε φάκελο οικοδομικής αδείας υπήρχαν περισσότερα σχέδια και εγκρίσεις με τροποποιήσεις του αρχικού σχεδίου και κύρια για την κάλυψη των ισογείων και ημιυπογείων, που άκρη δεν μπορούσε να βρεθεί.
Και έτσι το οικιστικό τσουβάλιασμα , ώς »αναγκαίος οικονομικός χώρος» ( υπήρξε και αυτή η έκφραση την εποχή εκείνη) ήταν η πεπατημένη.
Οι αντιδραστικοί θέλανε να μπαίνουν σε μεγάλες ισόγειες εισόδους – στις πολυκατοικίες του τέως βουλευάρτου , και επειδή το όραμα της κατοίκησης στην πολυκατοικία ήταν το ζητούμενο που στρέψανε τους πολίτες την εποχή, και επειδή οι κάποιες κυρίες και κύριοι της μεσσαίας ή μικρομεσσαίας τάξης στην προσπαθειά των για κοινωνική άνοδο επισκέπτονταν και τα τότε μέντιουμ για πρόβλεψη αν θα μπορέσουν να μπουν σε πολυκατοικίες με μεγάλη είσοδο , για τούτο τα μέντιουμ και οι χαρτορήχτρες και καφετζούδες τους λέγανε :» μεγάλη πόρτα θα διαβείς ». Και από τότε έγινε το τσιτάτο αυτό.