Σαν σήμερα το 1948 τμήματα του ιππικού της 1ης Μεραρχίας του ΔΣΕ μπαίνουν στη Λάρισα

Σαν σήμερα το 1948 τμήματα του ιππικού της 1ης Μεραρχίας του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας μπαίνουν στη Λάρισα.

Σε εφημερίδα της εποχής διαβάζουμε: «Επιδρομή των συμμοριτών κατά της Λαρίσσης. Αναφέρεται ότι πεντακόσιοι συμμορίται επετέθησαν χθες τη νύκτα κατά της Λαρίσσης. Οι συμμορίται συνέλαβον αριθμόν πολιτών και συμφώνως με ειδήσεις, διήρπασαν καταστήματα.

Γράφει η Αλίκη ΞΕΝΟΥ – ΒΕΝΑΡΔΟΥ στον Ριζοσπάστη (Φύλο 31 Δεκέμβρη 2006):

«… Εξαιρετική ήταν η δράση των μαχητριών του θεσσαλικού Ιππικού. Πήραν μέρος σε πολλές και σκληρές μάχες και αναδείχτηκαν πραγματικά ηρωίδες στο σύνολό τους. Στο βιβλίο του «Μαχήτριες του Δημοκρατικού Στρατού» (Εκδόσεις «Φιλίστωρ») ο Κώστας Γκριτζώνας δίνει ιδιαίτερη έμφαση στη δράση τους:

«Οι «αμαζόνες» του ιππικού του ΔΣΕ -γράφει- πολεμούσαν δίπλα στους άντρες μαχητές, διατηρώντας αδελφικές συντροφικές σχέσεις μεταξύ τους, αντιμετωπίζοντας μαζί τις δυσκολίες του πολέμου και υποφέροντας αντάμα όλα τα δεινά που προέρχονταν απ΄ αυτόν».

Στο ιππικό του ΕΛΑΣ στην Εθνική Αντίσταση δεν υπήρξαν γυναίκες. Μαχήτριες, όμως του ΕΛΑΣ υπηρέτησαν στην Ταξιαρχία Ιππικού του ΔΣΕ. Σχετικά με τη δράση των μαχητριών του Ιππικού της Θεσσαλίας έχει ενδιαφέρον η μαρτυρία της μαχήτριας, από την ταξιαρχία του Θεσσαλικού Ιππικού, Ελένης Παπαθανασίου (ή Ελένης από το Γκριζάνο, όπως αποκαλούνταν τότε), η οποία έζησε την ηρωική αλλά και περιπετειώδη ζωή και δράση του Ιππικού, από τη συγκρότησή του μέχρι το άτυχο και δραματικό τέλος του, που σήμανε και την πλήρη διάλυση και καταστροφή του στη μάχη που δόθηκε ενάντια στον αντίπαλο στρατό στο Ντομπρούζι.

Η Ελένη, λοιπόν, μου διηγήθηκε τα ακόλουθα:

«Οι αμαζόνες του ΔΣΕ ήταν περήφανες που υπηρετούσαν στο πιο επίλεκτο σώμα του στρατού μας. Ηταν περήφανες γιατί ο επίλαρχος Γαζής τις είχε διαλέξει μια μια απ΄ όλο το πεζικό για να τις φέρει στο Ιππικό.

Ήταν η αφρόκρεμα από τα τμήματα του Πεζικού απ΄ όπου έκανε τις επιλογές του και γι΄ αυτό ήταν έτοιμες για κάθε θυσία. Βρισκόμασταν όλο το εικοσιτετράωρο στις πόλεις και στα χωριά – καμιά μας δε διανοήθηκε ποτέ να πάει να παραδοθεί στον εχθρό.

Η ζωή μας σαν γυναίκες ήταν δύσκολη γιατί ήμασταν υποχρεωμένες με οποιεσδήποτε δύσκολες συνθήκες της υγείας μας να είμαστε καβάλα στο άλογο. Και όμως, ποτέ μας δε βαρυγκωμήσαμε, ποτέ μας δεν αγανακτήσαμε, ποτέ μας δε σκεφθήκαμε να προδώσουμε αυτό τον ιερό αγώνα που αναγκαστήκαμε να κάνουμε. Μας κυνήγησαν από τα χωριά μας, μας έδιωξαν από τα σπίτια μας, μας έκαναν να ζούμε σαν αγρίμια, άπλυτες και νηστικές, τρώγοντας πολλές φορές μέχρι και άλογα. Και όμως δε μισήσαμε κανένα, δεν εκδικηθήκαμε κανένα, διότι ήμασταν σαν αδέλφια.

…Τα κορίτσια μας πολεμούσαν το ίδιο με τους άντρες και πολλές φορές καλύτερα, ποτέ τους δεν κιότεψαν, σε όσο δύσκολη θέση κι αν βρέθηκαν. Ύστερα από πενήντα χρόνια, έστω και τόσο αργά, τους αξίζει έπαινος για την άψογη στάση τους και την «παλικαριά» τους.

Χρέος μας είναι η απόδοση φόρου τιμής σ΄ εκείνες που έχασαν τη ζωή τους εκτελώντας το καθήκον τους και σ΄ εκείνες που εκτελέστηκαν στο Μιζούρλο (σ.σ. εδώ γίνονται και οι εκτελέσεις αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης από τους Ιταλούς και Γερμανούς κατακτητές) την άνοιξη του 1949, ανάμεσα στις οποίες ήταν η Γενοβέφα Γκουτζινοπούλου από τα Φάρσαλα, η Ανάστα Σφήκα που ήταν γυναίκα του Γαζή και η επιλοχίας Ελένη Παλακούδη. Και οι τρεις τους μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα, παρ΄ όλο που ήταν σε νεαρή ηλικία, στάθηκαν άφοβες, με το κεφάλι ψηλά και χωρίς να τρέμει η φωνή τους φώναξαν μ΄ όλη τη δύναμή τους: «Ζήτω η Ελλάδα! Ζήτω ο Δημοκρατικός Στρατός!» Τέτοιες ήταν οι αμαζόνες μας…».»