Περί ορέξεως…

H είδηση πως η Ευρωπαϊκή Ένωση με τον κανονισμό 2023/5 «ενέκρινε τη διάθεση τροφίμων με συστατικό σκόνη «οικιακού γρύλου» ως νέα τροφή για την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής και της επισιτιστικής κρίσης» είναι ήδη περσινή, μπαγιάτικη.

Για να ΄μαστε ξηγημένοι όμως, είναι, λέει η αρμόδια επίτροπος, Κύπρια παρακαλώ, υποχρεωτικό να γράφουν τα προϊόντα, οι ζύμες, το αλεύρι και πάει λέγοντας, στην πίσω πλευρά της συσκευασίας την προέλευση: «Acheta domesticus» για τους γρύλους, «Alphitobius diaperinus» για τον «αλευροσκώληκα» – δεν είμαι πρόχειρος να σας πληροφορήσω πώς θα «ξεχωρίζουμε« το μπισκότο με προέλευση από τη μεταναστευτική ακρίδα, όπως επίσης και τις «μπριζόλες« από «πρωτεΐνες» εντόμων, που ήδη σερβίρονται σε γκουρμέ ευρωπαϊκά εστιατόρια.

Αυτά, είπαμε, last year. Η «φρέσκια« είδηση είναι πως η Ιταλία, που αντιστεκόταν σθεναρά στην ευρωπαϊκή ντιρεκτίβα, καθώς η κουζίνα της, πίτσα, ζυμαρικά κλπ., αποτελεί για τη χώρα ισχυρό και προσοδοφόρο προϊόν, «λύγισε» τελικά, προχωρώντας εσχάτως στην έγκριση της διάθεσης και στην ιταλική αγορά των «τροφίμων» από έντομα. Αφού η βιομηχανική εκτροφή τους, εν συγκρίσει με την «συμβατική» κτηνοτροφία, έχει «μικρότερο αποτύπωμα» άνθρακα.

«Πράσινα» λοιπόν τα μπισκότα από ακρίδες και τα σκυλιά δεμένα… Η αγορά αυτή υπολογίζεται σε ένα «μετριοπαθές», μονοψήφιο αρχικά, ποσό (σε δισ. ευρώ), ωστόσο οι προοπτικές φαίνονται εξαιρετικά ευοίωνες για τους «επενδυτές του κλάδου».

Δεν ξέρω τι έχουν να πουν για όλα αυτά οι αγρότες στα μπλόκα, είναι κι αυτοί «κολλημένοι» βλέπεις, δεν εννοούν να «αναδιαρθρωθούν», να αφήσουν τα κατσίκια, τα μπαμπάκια και τα τριφύλλια. Να βάλουν εν ανάγκη τα κλουβιά με τους γρύλους κάτω από τα φωτοβολταϊκά.

Είμαι βέβαιος πάντως πως για αρκετούς από μας, και δεν εννοώ υποχρεωτικά τους «αλλεργικούς», αλλά όσους τέλος πάντων έχουμε μια «δυσανεξία» να χωνεύουμε καθετί το «μεταμοντέρνο», τουλάχιστον αμάσητο, οι εν λόγω ειδήσεις κάνουν ακόμη πιο δυστοπική την δυστοπία που μας περικυκλώνει.

Δεν ξέρω αν επειδή γερνάω, γίνομαι περισσότερο πεισματάρης, «κολλημένος» κι εγώ και παράξενος. Αλλά αισθάνομαι ώρες – ώρες ότι αυτό που κανοναρχούν οι ελίτ, τα λόμπι και οι κυβερνήσεις τους, αυτό που προβάλλουν τα κυρίαρχα μέσα ιδεολογικής, βιοηθικής, βιοπολιτικής τελικά χειραγώγησης, ως «σύγχρονο», «προοδευτικό», «οικολογικό», «συμπεριληπτικό», «φιλελεύθερο» και οπωσδήποτε ως «κανονικό», όλο και λιγότερο με «χωράει» και σίγουρα δεν με «συμπεριλαμβάνει».

Αισθάνομαι, επίσης, ότι ο «σύγχρονος», «μεταμοντέρνος» καπιταλισμός, ενώ φαντάζει ως πολύ trendy, δεν είναι παρά ένα ζόμπι. Που όλο και περισσότερο υιοθετεί, εν προκειμένω στην κυριολεξία τα χαρακτηριστικά του βρικόλακα.

Αν χρειάζεται τους γρύλους και τα σκουλήκια για να βρει απεγνωσμένα κάποια κερδοφόρα διέξοδο το κεφάλαιο. Αν η φαιοπράσινη μετάβαση πρέπει να ισοπεδώσει την αγροτιά. Αν επιστρατεύονται οι αποδημητικές ακρίδες για να ξεγελάσει την πείνα του ο λαός, τότε αυτό το σύστημα, ο καπιταλισμός, έχει προ πολλού τινάξει τα πέταλα. Στα σίγουρα ειδικά ο δυτικός, «μητροπολιτικός» καπιταλισμός, της απόλυτης σαπίλας και παρακμής.

Αλλά και πάλι, επειδή, όπως είπαμε, γερνάω, μη με παίρνετε οι νεότεροι και πολύ στα σοβαρά, Άλλωστε «περί ορέξεως» κολοκυθόπιτα. Ή μήπως σκουληκόπιτα που είναι και «πράσινη οικολογική»;

Βαγγέλης Αντωνίου

(902.gr)