Συνέδριο ΣΥΡΙΖΑ: Μνημείο πολιτικού εκφυλισμού, στην υπηρεσία της κυβερνητικής εναλλαγής

Η παράσταση που εκτυλίχθηκε την περασμένη βδομάδα στο Τάε Κβον Ντο, στο 4ο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ, είχε απ΄ όλα: Φτηνούς θεατρινισμούς και τον πρόεδρό του να μιλάει ως τηλευαγγελιστής των ΗΠΑ στα «αλαλάζοντα πλήθη» καλώντας τα να …εγέρθητι, γιουχαΐσματα και μπόλικη καμαρίλα, εκλογές που προκηρύσσονται και ακυρώνονται «διά βοής» από τους κλακαδόρους «followers» του «αρχηγού», που απειλεί τους αντιπάλους του και δηλώνει ότι «με έφερε η κοινωνία» κι άλλα τέτοια ωραία, μακριά φυσικά από κάθε έννοια πολιτικής συζήτησης, καταστατικής διαδικασίας, ακόμα και κάποιας τυπικής αντιπροσώπευσης, όπως έδειξαν και οι καταγγελίες για τους ανύπαρκτους συνέδρους, οι εικόνες με τις άδειες καρέκλες και το προεδρείο να καλεί μάταια τους μισούς ομιλητές στο βήμα.

Πρόκειται για αντιδραστικά χαρακτηριστικά που σηματοδοτούν συνολικά την πορεία του αστικού πολιτικού συστήματος και τα οποία θυμίζουν τα όσα συναντάμε σε άλλες χώρες, στις ΗΠΑ, στη Λατινική Αμερική αλλά και σε ορισμένες χώρες της Ευρώπης, όπου κυριαρχεί ένα πλήρως «αρχηγοκεντρικό» μοντέλο, από τα σοσιαλδημοκρατικά και τα φιλελεύθερα μέχρι τα ακροδεξιά κόμματα.

Βεβαίως, θα πει κανείς, καμία μεγάλη έκπληξη: Ο τέντζερης του πολιτικού και οργανωτικού εκφυλισμού κύλησε και βρήκε το καπάκι της χρεοκοπίας των αυταπατών για πολιτικούς «Μεσσίες» που θα μεταμορφώσουν τον καπιταλισμό σε «ανθρώπινο», αυταπάτες που διακίνησε ο ΣΥΡΙΖΑ όλα τα προηγούμενα χρόνια, καπηλευόμενος λαϊκούς αγώνες και ελπίδες την ώρα που εφάρμοζε μια βάρβαρη αντιλαϊκή πολιτική, με μνημόνια, αντεργατικά μέτρα και συμφωνίες με τον «διαβολικά καλό» Τραμπ. Αλλά και στη συνέχεια και τώρα ως αντιπολίτευση ψηφίζοντας πάνω από τα μισά νομοσχέδια της ΝΔ, καλώντας τον λαό να «λογαριαστεί μετά» και στην κάλπη με την αντιλαϊκή πολιτική, που και εκείνος συνυπογράφει. Όσο γι΄ αυτό, δεν έχει παρά να ακούσει κανείς την εισηγητική ομιλία του Κασσελάκη στο συνέδριο, την οποία με ευκολία θα συνυπέγραφαν η ΝΔ και ο ίδιος ο Μητσοτάκης: Από τα καλέσματα «υπεράσπισης» της ΕΕ από το ακροδεξιό «alter ego» της και το αίτημα για ΕΕ με «στρατηγική αυτονομία» απέναντι στους ανταγωνιστές της, μέχρι τις διαπιστώσεις για τη «χαμηλή παραγωγικότητα της οικονομίας», και από τα περί «οικονομίας που θα φέρει ανάπτυξη και κοινωνική κινητικότητα για όλους, με κεφαλαιαγορές που θα λειτουργούν σωστά», μέχρι τα καλέσματα για «ριζική ανανέωση των οργανώσεων των εργαζομένων», με το εργατικό – λαϊκό κίνημα να κάνει πλάτες στους επιχειρηματικούς ομίλους και στις κυβερνήσεις.

Ακριβώς αυτό, όμως, η πλήρης ταύτιση στη στρατηγική του κεφαλαίου και στους ευρωατλαντικούς σχεδιασμούς, που δυσκολεύει να χαραχτούν και οι όποιες επίπλαστες διαχωριστικές γραμμές, είναι στοιχείο του «πολιτικού αδιεξόδου» που περιγράφουν τις μέρες αυτές τα αστικά επιτελεία, της δυσκολίας να συγκροτηθεί εναλλακτικός κυβερνητικός πόλος που θα εγκλωβίζει τη λαϊκή δυσαρέσκεια, ζητώντας τώρα να ανοίξει η συζήτηση για τις «αλλαγές στο πολιτικό σύστημα». Αυτό αφορά και η υποσημείωση ότι «δεν υπάρχει πλέον επίδικο για τον ΣΥΡΙΖΑ όπως τον ξέραμε», αφού σε μεγάλο βαθμό έχει χάσει την ικανότητα και χρησιμότητά του για το σύστημα να εγκλωβίζει εργατικές – λαϊκές δυνάμεις με «ριζοσπαστικό» φερετζέ.

Τα παραπάνω εξηγούν και από μία ακόμα σκοπιά γιατί ο εκφυλισμός περνάει τώρα σε «νέα πίστα», με ακόμα πιο αντιδραστικά σχήματα «εισαγωγής» ΗΠΑ, με την υποτιθέμενη «αδιαμεσολάβητη σχέση» των μελών με τον αρχηγό, με την εκλογή του «από τη βάση», από όποιον «περνάει απέξω» κι έχει να δώσει δύο ευρώ, στα βήματα των ΝΔ – ΠΑΣΟΚ. Με ηλεκτρονικές «διαδικασίες» – παρωδία και την επίφαση συμμετοχής μέσα από μέλη που γράφονται με την ίδια ευκολία που γράφονται σε μια κάρτα σούπερ μάρκετ. Με τον λαό δηλαδή στη γωνία, και τα υποτιθέμενα «μέλη» των κομμάτων από τον καναπέ να επιλέγουν μέσα από τα ΜΜΕ και τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης «μάνατζερ» της αντιλαϊκής πολιτικής, το πολύ πολύ διαλέγοντας το περιτύλιγμα, αφού όπως έλεγε τον περασμένο Νοέμβρη ο Στ. Κασσελάκης, αναπαράγοντας και τη θεωρία των «δύο άκρων», «η αποχή είναι ένα μεγάλο ρίσκο για την κοινωνία μας σήμερα. Ένα μεγάλο ρίσκο, γιατί μπορεί να οδηγήσει σε υπερβολικές αμφιταλαντεύσεις. Σε extreme. Και σε ακροδεξιά και σε αναρχία. Ειδικά όταν υπάρχουν οικονομικές πιέσεις, κοινωνικές πιέσεις».

Όπως τώρα, δηλαδή, με τους μεγάλους λαϊκούς αγώνες που βρίσκονται σε εξέλιξη απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική να περιγράφονται από τους συνέδρους του ΣΥΡΙΖΑ ως «κοινωνικός αναβρασμός», την ίδια ώρα που μιλούσαν για την απουσία τους – παρά τα κατά τ΄ άλλα «δεκάδες χιλιάδες» ηλεκτρονικά τους μέλη – από αυτούς. Και την ίδια ώρα που τα στελέχη τους σε μια σειρά χώρους ύψωναν από κοινού με ΝΔ – ΠΑΣΟΚ πρόσθετα εμπόδια στην οργάνωση της απεργίας, στις κινητοποιήσεις των αγροτών και φοιτητών, έδιναν «ανάσες» στην αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ μιλώντας για την υποτιθέμενη «παντοδυναμία» της.

Η πορεία αυτή κάθε άλλο παρά κεραυνός εν αιθρία ήταν, όπως προσπαθούν να παρουσιάσουν όσοι αποχώρησαν από τον ΣΥΡΙΖΑ συγκροτώντας τη «Νέα Αριστερά», ή όσοι έμειναν και αντιτίθενται στις μεθοδεύσεις της σημερινής ηγεσίας. Απεναντίας, όλοι τους έβαλαν φαρδιά – πλατιά την υπογραφή τους, «πετροβολώντας» μάλιστα τότε και το «παλαιολιθικό» ΚΚΕ, που δεν καταλάβαινε τάχα από τις «νέες συμμετοχικές διαδικασίες».

Οι εργαζόμενοι, ο λαός, η νεολαία δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από τις διεργασίες στη σάπια σοσιαλδημοκρατία, όπως και συνολικά στο αστικό πολιτικό σύστημα. Έχουν να περιμένουν πολλά από τον δικό τους αγώνα, όπως έδειξαν τις μέρες αυτές και οι μεγαλειώδεις κινητοποιήσεις αγροτών, φοιτητών, οι απεργιακές κινητοποιήσεις με σύνθημα «ή τα κέρδη τους ή οι ζωές μας», της περασμένης Τετάρτης, η πραγματική εργατική – λαϊκή αντιπολίτευση που «βάζει δύσκολα» στην κυβέρνηση της ΝΔ και στην αντιλαϊκή πολιτική. Εκεί βρίσκεται η ελπίδα, εκεί καταθέτει και το ΚΚΕ όλες τις δυνάμεις του και όσες του δώσει ο λαός στις επερχόμενες ευρωεκλογές, απευθύνοντας κάλεσμα μαχητικής συμπόρευσης στον λαό.

(rizospastis.gr)