Αγάπη και σεβασμός στις βαθιές ρυτίδες…
Του Αιθεροβάμωνα
Υπάρχουν κάποιες φορές στις εφημερίδες κείμενα, (δυστυχώς ελάχιστα), που σε συγκλονίζουν με την απλότητα, την αμεσότητα και το μέγεθος της ευαισθησίας τους.
Ένα τέτοιο κείμενο1 δημοσιευμένο αρκετό καιρό πριν, σας το παρουσιάζω χωρίς κανένα σχόλιο.
……………………………………………………………….
«Ότι σε αυτούς τους καιρούς του ξεδιάντροπου κυνισμού και της αναλγησίας αποζητάμε τον συνάνθρωπο απ” τον οποίο αποξενωθήκαμε, καταφυγές που χάσαμε, προσπεράσαμε, αφήσαμε…
Πράγματα που μάθαμε, μας κράτησαν και μετά τα ξεχάσαμε.
Ιδέες, ας πούμε, παραδόσεις και αξίες, που ευτυχώς -και ας λένε ότι έσβησαν- υπάρχουν και λειτουργούν ακόμα.
Φεύγοντας το 2008, άφησε τη ζωή μπαίνοντας στα 100 η κυρά Ειρήνη, μάνα του Αποστόλη και πεθερά της Μαρίας, φίλων μου, στο χωριό κάτω.
Είχε ως το τέλος ένα κορμί ψηλόλιγνο σαν χορεύτριας, μάτια δυο κομματάκια γαλάζιο της θάλασσας, μια φωνούλα κοριτσίστικη και αγαπημένο «μενού» ελιές, γάλα και τηγανητές πατάτες …
Τη φρόντισαν με τα χέρια τους, με σεβασμό και αγάπη, όταν κατάπεσε.
Παιδιά κι εγγόνια, που ήταν όλα δίπλα της και όταν έφυγε.
Πέρασε την τελευταία νύχτα της πάνω στη γη, στη μέση της σάλας, που άστραφτε όπως και όλο το σπίτι, τυλιγμένη στο κατάλευκο κεντημένο σεντόνι, σκεπασμένη με φρέσκα λουλούδια, που τα εναπόθεταν ευλαβικά με το κεράκι τους οι χωριανοί.
Εν τιμή, εξαγνισμένη από κάθε αμαρτία, απαλλαγμένη από το βάρος των βασάνων της, σαν παιδί που κοιμόταν.
Καθώς ο αέρας έξω λυσσομανούσε και άστραφτε και έβρεχε, σαν να είχαν ανοίξει οι ουρανοί· κοντά της, ώσπου να έρθει το πρωί.
Στη μεγάλη πόλη, οι άνθρωποι, όλο και περισσότερο, τελειώνουν πλέον τη ζωή τους στους οίκους …ευγηρίας «για να έχουν και παρέα»!
Ή μόνοι σε κάποιο διαμέρισμα, οι έχοντες, με κάποια γυναίκα από τις ανατολικές χώρες να τους φυλάει και ας έχουν παιδιά…
Και φεύγουν για την τελευταία κατοικία τους από τους νεκροθαλάμους, ως αριθμοί…
Τυχερή κυρά Ειρήνη, έρχεται και ξανάρχεται μπροστά μου, ελαφριά σαν καλή νεράιδα, περπατώντας αυτές τις μέρες στους δρόμους της Αθήνας…»
Σημείωση:
1. Απόσπασμα από άρθρο της δημοσιογράφου Όλγας Μπακομάρου
Ο Αιθεροβάμων
