«Ωρίμανση», ποίημα της Κωνσταντίνας Κούρτη

ΩΡΙΜΑΝΣΗ

Σε είπαν αναλυτική του βάθους σου οι κρότοι
το λεκτικό σου δύσβατο, σε ρητορίες πρώτη
επίμονη και ικανή, στα δύσκολα αφέντρα
της αληθείας στιβαρά σηκώνεις την βουκέντρα

Μα την αλήθεια δεν μπορούν όλοι να την αντέξουν
γιατί τον μέσα εαυτό δεν θέλουν να σμιλέψουν
ν’ ανοίξουν τα ολόκλειστα παράθυρα του βίου
της παιδικής τους μοναξιάς, της φάρσας, του αστείου
που γέλιο δεν προκάλεσε παρά μονάχα πόνο
τον κουρνιασμένο από καιρό στη ρίζα και στον κλώνο.

Κι έτσι εβάδισες μπροστά παίρνοντας την ευθύνη
της μάχης της αντίξοης σε φλόγα, σε καμίνι,
το μαθημένο σου σκοπό από μικρή ηλικία
αφού ενήλικη έγινες πρόωρα μ’ ευστοχία
Φορτώθηκες στις πλάτες σου τα βάρη μύριων ρόλων
για ν’ αποδείξεις πως μπορείς στη μέση δύο πόλων
ισορροπία να γενείς κι εύκολος στόχος όλων.

Μα ξέχασες από νωρίς να δώσεις σημασία
στον λόγο τον εσώτερο που έχει τόση αξία
καθώς σου λέει τι ποθεί, τι πεθυμεί και θέλει
αντίθετα απ’ την πλεύση σου κι όμως δε σε μέλει
γιατί για σε πολύτιμος -η σχέση- θησαυρός σου
το νοιάξιμο στον εαυτό άσπονδος ειν’ εχθρός σου.

Ο χρόνος πανδαμάτορας έρχεται τώρα εμπρός σου
να διορθώσεις σου ζητά, να δεις πια το καλό σου
να μάθεις την εφαρμογή της έγνοιας της δικής σου
αλλιώς το δώρο της χαράς πώς νά βγει; εκκινήσου
Συμβιβασμό, συμβιβασμό εχάθηκε η ουσία
και η λαλιά από μέσα σου έγινε πεμπτουσία

Ωρίμασε η ανάγκη σου την ΛΕΥΤΕΡΙΑ να δώσεις
στον άμοιρο τον εαυτό που φόρτωσες με στρώσεις
από φροντίδες άπειρες σε έξωθεν μαρτυρίες
λες και η ρότα της ζωής σηκώνει αλχημείες.

Τώρα το ξέρεις δεν μπορείς εσύ να καθορίσεις
αυτό που θέλει αμφίπλευρα, μόνη να ζωγραφίσεις
η πίστη στις δυνάμεις σου πυξίδα έχει γίνει
αγάπη, έγνοια, σεβασμός δεν μπαίνουν πια σε δίνη
συστατικά γινήκανε νέας μορφής ζωής σου
«τον εαυτό σου πρόσεχε» η εντολή δική σου.

Διεκδικείς ποιότητα, γαλήνη, νηνεμία,
συμπόρευση με τη φωνή, τέλος η προθεσμία
απόφασης οριστικής αλλιώς να προχωρήσεις
στόχους να θέσεις κι όρια δίχως υποχωρήσεις.

Κωνστ. Κούρτη

Νίκαια 12/9/24