Ηλίας Λογοθέτης: Το όνειρό μου είναι να ξανασπρώξω τη σχεδία στο Πέραμα, μαζί με τη φίλη μου τη Βέρα – Αφιέρωμα του Ηλία Π. Γεωργάκη

Του Ηλία Π. Γεωργάκη

Η παρουσία του μεγάλου Λευκαδίτη ηθοποιού Ηλία Λογοθέτη, σε εκδήλωση αυτή την Κυριακή 31/7 στη Λευκάδα (αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Λευκάδας και ώρες 19.00 – 21.30) είναι ένα σημαντικό γεγονός για το νησί μας. Και αξίζουν θερμά συγχαρητήρια στην Εταιρεία Λευκαδικών Μελετών για αυτή την πρωτοβουλία.

Ο Ηλίας Λογοθέτης ζει και ανασαίνει με την Λευκάδα στην καρδιά του. Λες και δεν έφυγε ποτέ από του Πουλιού. Και είναι πράγματι ο ηθοποιός που καταθέτει τη ψυχή του στο σανίδι. Σεμνός, διαβασμένος, χαμογελαστός, πάντα με χιούμορ και καλή διάθεση, δεινός τραγουδιστής, διορατικός, πάντα με άποψη, είναι ιδιαίτερα αγαπητός στο ευρύ κοινό. Είχε την μεγάλη τύχη να μεγαλώσει στην αξέχαστη παλιά Λευκάδα, με τους διανοούμενους, τις φάρσες, το φεστιβάλ, τα φαρομανητά, την πολιτιστική πανδαισία, τα ξενύχτια στου «Μουτρούκαλη».

Κι αυτή την Λευκάδα συνεχίζει να κουβαλάει στην καρδιά του. Είναι «η πιο μεγάλη απουσία μου – η πιο μεγάλη λατρεία μου», μας αποκάλυψε στη συνέντευξη που είχαμε μαζί του. Και όταν τον ρώτησα αν θα επιστρέψει στο νησί η απάντηση του είναι εντυπωσιακή: «Πρέπει να προετοιμάσω την καρδιά μου. Το μυαλό μου είναι προετοιμασμένο».

Σύζυγός του είναι η γνωστή ηθοποιός Μαρία Ζαχαρή (που δίνει ρεσιτάλ στο εργο του Γ. Βιζυηνού το «Αμάρτημα της μητρός μου» και γιος του -ο επίσης ηθοποιός- Αλέξανδρος Λογοθέτης (σ.σ. έπαιξε το ρόλο του γιατρού στο «Νησί»).

Παραθέτω δυο συνεντεύξεις που μου έδωσε ο λατρεμένος μου νονός. ο Ηλ. Λογοθέτης:

ΕΡΩΤΗΣΗ: Μια εικόνα από τα παιδικά σου χρόνια;

ΑΠ: Η Κουζούντελη φωτισμένη από τις πυγολαμπίδες. Ένα ονειρικό τοπίο.

ΕΡ: Λευκάδα;

ΑΠ: Η πιο μεγάλη απουσία μου – η πιο μεγάλη λατρεία μου.

ΕΡ: Μια νύχτα που δεν θα ξεχάσεις ποτέ.

ΑΠ: Νύχτα αποκριάς. Βροχή. Κατακλυσμός. Βρίσκομαι τυλιγμένος σ” ένα καμιλό παλτό πάνω σ” ένα σωρό ελιές σε μια αποθήκη που είχε ο Μήτσουρας στην Κουζούντελη.

ΕΡ: Αξέχαστη καντάδα;

ΑΠ: Στο σπίτι του εισαγγελέα Συμπέθερου για το καλωσόρισμα στη Λευκάδα. Στην αρχή μας παρεξήγησε ότι κάνουμε καντάδα στην πανέμορφη σύζυγο του αλλά μετά μας φόρτωσε κεράσματα! «Ω! μην κοιμάσαι ξύπνα να σε δω, ψυχή χαριτωμένη…»

ΕΡ: Αγαπημένοι παλιοί φίλοι;

ΑΠ: Πανάγος, Ζαχαρής, Βαλαμόντε, Ασδραχάς, Ψάθας, Πάλμος, Άγγελος Παταλέας, Πάπιος μα προπάντων ο θείος μου, ο Χρήστος ο Καλογιάννος.

ΕΡ: Κώστας Βαλαμόντε;

ΑΠ: Μαέστρος του σουρεαλισμού, μέγιστος ποιητής, μεγάλος ζωγράφος.

ΕΡ: Αγιομαυρίτικη φάρσα-μύθος

ΑΠ: Οι «Γάτες». Οι Ιταλοί έρχονται στη Λευκάδα για να αγοράσουν γάτες. Ο Ζαχαρής σκηνοθετεί με μαεστρία τη φάρσα που άξιζε ένα Όσκαρ.

ΕΡ: Ένα όνειρό σου;

ΑΠ: Να ξαπασπρώξω τη σχεδία στο Πέραμα, μαζί με τη φίλη μου τη Βέρα.

ΕΡ: Στίχος που σε σημαδεύει;

ΑΠ: «Άγνωστε καβαλάρη σκονισμένε, στο χάνι πούρθες χτες να κοιμηθείς…» (Σπύρος Φιλιππας-Πανάγος). Με αυτό κέρδισα την υποτροφία το 1964 στο Θέατρο Τέχνης του Κουν.

ΕΡ: Λευκαδίτικος πολιτισμός;

ΑΠ: Πολιτισμός προχωρημένος, πολιτισμός καρδιάς και νου. Σπάνια περίπτωση.

ΕΡ: Λευκαδίτες

ΑΠ: Παράξενοι, απόκοσμοι, ευαίσθητοι, υποκριτές, θανάσιμα ερωτευμένοι, δεινοί κανταδόροι, νοσταλγοί της αιώνιας επιστροφής στην ευλογημένη Λευκάδα, τη χώρα των ποιητών

ΕΡ: Σχεδιάζεις επιστροφή;

ΑΠ: Έχει δρομολογηθεί. Όμως το ταξίδι είναι επικίνδυνο. Πρέπει να προετοιμάσω την καρδιά μου. Το μυαλό μου είναι προετοιμασμένο.

ΕΡ: Σπύρος Φίλιππας-Πανάγος;

ΑΠ: Ο Δίας μου, ο Απόλλωνάς μου, ο Διόνυσός μου, ο αίτιος της ταλαιπωρίας μου στο θέατρο, ο αίτιος της ευτυχίας μου στη σκηνή, όλη μου η μνήμη για τη Λευκάδα μας. «Ο Βαγγέλης ο Μετανάστης».

ΕΡ: Χωρίς τη Λευκάδα;

ΑΠ: Σιωπή…

20 ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ – «ΤΑ ΝΕΑ» – 19/11/2010 – ΗΛΙΑΣ ΛΟΓΟΘΕΤΗΣ (ηθοποιός): «Πολλοί θεατές παζαρεύουν τα εισιτήρια στο θέατρο»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΗΛΙΑΣ ΓΕΩΡΓΑΚΗΣ

Για τρίτη χρονιά ο Ηλίας Λογοθέτης παίρνει τη µορφή του «καταραµένου» µυθιστοριογράφου Γεωργίου Βιζυηνού στην παράσταση που σκηνοθετεί ο ίδιος, αντλώντας έµπνευση από το «Αµάρτηµα της µητρός µου» (Θέατρο Βαφείο – Λάκης Καραλής).

Το αυτοβιογραφικό διήγηµα δραµατοποιείται χωρίς καµία απολύτως αλλαγή στη γλώσσα ή περικοπή του κειµένου. Ο Ηλίας Λογοθέτης, µε 46χρονη θεατρική πορεία, αντιλαµβάνεται το θέατρο ως µια σπουδή, ως έρευνα της δράσης της θεατρικής πράξης. Τονίζει ότι ηθοποιός σηµαίνει µεταφορέας, δεν ποιεί ήθος, µεταφέρει ήθος αν υπάρχει.

Και αποκαλύπτει ότι λόγω της οικονοµικής κρίσης πολλοί θεατές από το τηλέφωνο παζαρεύουν την τιµή του εισιτηρίου.

1. Οικονοµική κρίση και θέατρο;

Η οικονοµική κρίση επηρεάζει τα πάντα. Πολλοί θεατές από το τηλέφωνο παζαρεύουν την τιµή του εισιτηρίου, και µάλιστα ακόµη και τα δύο ευρώ. ∆εν καταλαβαίνει κανείς το µέγεθος της τραγωδίας που µας οδηγεί το Μνηµόνιο του Σόρος και των τοκογλύφων.

2 Η σηµερινή Ελλάδα;

Οσµή βρεγµένης κότας. ∆ιαφθορά και απουσία ειλικρίνειας από το πολιτικό σύστηµα και αβέβαιες προοπτικές. Η Πνευµατική Ηγεσία ροχαλίζει.

3. Η νεολαία;

Ένα αµυδρό φως µες στο βαθύ σκοτάδι. Προσπαθεί να προσδώσει χαρούµενα χρώµατα στην κατήφεια του παρόντος, επινοώντας ελπίδες χιµαιρικές.

4 Σαράντα έξι χρόνια στο θεατρικό σανίδι, τι αποκοµίσατε;

Μεγάλες χαρές και µεγάλες στιγµές. Όπως η συνάντησή µου µε τον Πίντερ, τον Γιάννη Χρήστου, τον Τσαρούχη.

5 Οι σηµερινές αξίες του Νεοέλληνα;

Tις ψάχνει στο ∆ιαδίκτυο. Το είδος αυτό που αποκαλείτε «Νεοέλληνα» είναι προστατευόµενο και οι αξίες του περιγράφονται στο εγχειρίδιο του κόµη Ντε Βαλαµόντε, βοηθού επί πολλά χρόνια του Κλοντ Λεβί – Στρος.

6. Το µεγαλύτερο ρίσκο που έχετε πάρει;

Να φύγω από του Πουλιού (η γειτονιά µου). Η µυθική γειτονιά των κανταδόρων και των µποέµ, των σπάνιων αφηγητών και του Καλλίστρατου, ενός νεώτερου Αριστοφάνη και των φοβερών και τροµερών συµµαθητών του, µε κορυφαίο τον Νίκο Σκλαβενίτη, και του µεγάλου Μύστη της Θάλασσας Πάνου και των ∆ιαφωτιστών µου Ζαχαρή και Πανάγου.

7. Γεώργιος Βιζυηνός στο «Αµάρτηµα της µητρός µου».

Ψυχή µου, ψυχή µου, ανάστα, τι καθεύδεις; Η ψυχή µου είναι ανάλαφρη σαν το πουλί που έχει χτίσει τη φωλιά του στον ουρανό. Ταπεινός αφηγητής.

8. Ποιον θεωρείτε καλύτερο ηθοποιό όλων των εποχών;

∆εν µπορώ να απαντήσω σ’ αυτό το ερώτηµα, γιατί σίγουρα κάποιον θα αδικήσω. Είναι σαν να µε ρωτάτε ποιος είναι ο µεγαλύτερος ζωγράφος ή συγγραφέας ή συνθέτης – βέβαια δεν είναι το ίδιο. Ο Γιαν ΜακΚέλεν έχει κάτι το θεϊκό.

9. Ηθοποιός σηµαίνει…

Κατά τη γνώµη µου, σηµαίνει µεταφορέας. ∆εν ποιεί ήθος, µεταφέρει ήθος αν υπάρχει. Και τι γίνεται στην περίπτωση που ο ηθοποιός δεν έχει ήθος; Πώς πρέπει να ονοµάζεται; Ας περιοριστούµε λοιπόν στη λέξη ΥΠΟΚΡΙΤΗΣ ως άλλοθι.

10. Η θέση του έλληνα ηθοποιού στη σηµερινή κοινωνία;

Το θέµα εδώ είναι ταξικό. Αν δεν ανήκεις στην παντοδύναµη ολιγαρχία του θεάτρου, δεν έχεις θέση ακόµα και στο λεγόµενο «Εθνικό Θέατρο», που µάλλον πρέπει να ονοµαστεί «Οικογενειακό Θέατρο». Οι πραγµατικοί καλλιτέχνες είναι αυτοί που δεν είναι σίγουροι πού ρισκάρουν. Πάντως οι δυνάστες των ηθοποιών είναι οι ίδιοι οι ηθοποιοί.

11. Τηλεόραση και θέατρο;

Η τηλεόραση και το θέατρο βαδίζουν χέρι χέρι. Στο θέατρο αλλά και στην τηλεόραση γίνονται προσπάθειες για την πνευµατική ανύψωση του λαού που τόσο διψά για µόρφωση και καλλιέργεια.

12. Πώς βλέπετε το ελληνικό θέατρο;

Αµφίβολο, σπασµωδικό, µπάσταρδο. Παρ’ όλα αυτά, ελπιδοφόρο.

13. Το νόηµα της ζωής;

Το νόηµα της έννοιας «ζωή» ή το νόηµα του νοήµατος της έννοιας «ζωή», δεν καταλαβαίνω τι θέλετε να πείτε. Εν πάση περιπτώσει, η ζωή δεν µας δίνεται για να την απολαύσουµε αλλά για να την αντέξουµε και να ξεµπερδέψουµε µαζί της.

14. Ο αγαπηµένος σας ρόλος;

Ο Σπούνερ από τη «Νεκρή ζώνη» του Πίντερ. Είχα την ευτυχία να µε δει στην παράσταση.

15. Η µουσική στη ζωή σας;

Μια κυβέρνηση στο χάος του νου µου. Μια τακτοποίηση των νευρώνων.

16. Σας τροµάζει ο θάνατος;

Η απώλεια των φίλων είναι πιο τροµακτική από την ιδέα του θανάτου.

17. Πώς βλέπετε το ελληνικό σινεµά;

Οψιφανές και οψιγενές κίνηµα των δήθεν πρωτοπόρων κινηµατογραφιστών.

18. Ηθοποιός και τηλεόραση;

Αγάπης αγώνας άγονος. Σχέση συνοικεσίου µε προξενητές και προκαταβολή προίκας. Ενίοτε η πίκρα είναι µεγαλύτερη της προίκας.

19. Το στίγµα του σηµερινού ελληνικού πολιτισµού;

Ο ελληνικός πολιτισµός, ο πιο πλούσιος της ανθρωπότητας, αµύνεται ενάντια στη χυδαιότητα και την αισθητική παραµόρφωση και χαράζει την πορεία του στον χάρτη του µέλλοντος µε την οµορφιά και την εξυπνάδα των ανθρώπων που αµύνονται ενάντια στην υποδούλωση και το ξεπούληµα.

20. Λευκάδα, η γενέτειρά σας;

Ω χώµα µου, που αγνάντια σου ο ολόαγνος πόθος µου αχτιδοβολάει σαν αρραβώνας νέος στον ήλιο. Η συνείδηση της γής μου.

ΥΓ 1: Το ΙΣΤ” Συμπόσιο με θέμα: «Σύγχρονοι Λευκάδιοι Δημιουργοί. Θέατρο-Κινηματογράφος: Ηλίας Λογοθέτης και Ζωγραφική: Κώστας Γλένης και Σωτήρης Θεριανός», με οργανωτές την Εταιρεία Λευκαδικών Μελέτων και το Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Λευκάδας, θα πραγματοποιηθεί στις 31 Ιουλίου και 1 Αυγούστου 2011, στη Λευκάδα, (αίθουσα του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Λευκάδας και ώρες 19.00 – 21.30).

Για «Θέατρο-Κινηματογράφος: Ηλίας Λογοθέτης» στις 31 Ιουλίου 2011 θα μιλήσουν οι: Ρέα Γρηγορίου, Θεατρολόγος και Διδάσκουσα στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πατρών, Ξενοφώντας Αθανίτης και ο ίδιος ο Ηλίας Λογοθέτης.

Για «Ζωγραφική: Κώστας Γλένης και Σωτήρης Θεριανός» την 1 Αυγούστου 2011 θα μιλήσουν οι: Έφη Στρούζα, Ιστορικός και Κριτικός Τέχνης, Χάρης Καμπουρίδης, Επίκουρος Καθηγητής Επικοινωνιολογίας Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Ιστορικός Τέχνης, Σημειολόγος, Μεγακλής Ρογκάκος, Επιμελητής Τέχνης Αμερικανικού Κολλεγίου Ελλάδος, Ιστορικός Τέχνης, Ζίνα Καλούδη, Ιστορικός της Τέχνης, Επιμελήτρια Εθνικής Πινακοθήκης και οι δημιουργοί Κώστας Γλένης και Σωτήρης Θεριανός.

Στις δύο συνεδρίες θα είναι πρόεδροι κατά σειρά, ο Ηλίας Γεωργάκης, δημοσιογράφος και Άννα Νικοδήμου, νομικός. Την δεύτερη ημέρα του Συμποσίου θα απονεμηθεί το βραβείο του «Πέτρου και Νίτας Αργύρη» στον πρώτο αποφοιτήσαντα μαθητή των Λυκείων της πόλης Λευκάδας κατά το σχολικό έτος 2010-2011. Επίσης σε αίθουσες κατάλληλα διαμορφωμένες του πρώτου ορόφου του Πνευματικού Κέντρου του Δήμου Λευκάδας θα υπάρχει Έκθεση Ζωγραφικής, με έργα των Κώστα Γλένη και Σωτήρη Θεριανού, ανοικτή στο κοινό από το Σάββατο 30 Ιουλίου 2011.

ΥΓ 2: «Τ0 ΑΜΑΡΤΗΜΑ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΜΟΥ» του Γεωργίου Μ. Βιζυηνού, με τον Ηλία Λογοθέτη, την Μαρία Ζαχαρή και τους συντελεστές του, συνεχίζει τις παραστάσεις του και μεταφέρεται από 14 Οκτωβρίου 2011 στην Αθηναΐδα, Θεατρική Σκηνή – Ζωή Λάσκαρη.Το αυτοβιογραφικό διήγημα του Γεωργίου Βιζυηνού «Το Αμάρτημα της Μητρός μου» δραματοποιείται χωρίς καμία απολύτως αλλαγή στη γλώσσα ή περικοπή του κειμένου. Η παράσταση είναι μια ποιητική θεατρική αφήγηση, που παράλληλα με την εξέλιξη της πλοκής, επιχειρεί να αναδείξει τη γοητεία της γλώσσας, τη λεπτότητα των αισθημάτων και τις αποχρώσεις των χαρακτήρων του Βιζυηνού, και αποτελεί μια σύγχρονη πρόταση χρήσης εικαστικού και μουσικού περιβάλλοντος.

Ο Γεώργιος Βιζυηνός αυτοσυστήνεται στο Αμάρτημα της Μητρός μου με τον παροιμιώδη ιλιγγιώδη τρόπο του και ο συνταρακτικά γραμμένος μύθος του ομώνυμου διηγήματος ζωντανεύει επί σκηνής. Αξίζει να σημειωθεί ότι τα τραγούδια που ακούγονται είναι ποιήματα του Γεωργίου Βιζυηνού που μελοποιήθηκαν ειδικά για την παράσταση αυτή και συνοδεύονται ζωντανά από τον μουσικό Νίκο Ψαριανό.

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ηλίας Λογοθέτης. ΠΑΙΖΟΥΝ: Ηλίας Λογοθέτης, Μαρία Ζαχαρή, Ελένη Υφαντή, Σάββας Σουρμελίδης και ο μουσικός Νίκος Ψαριανός. ΣΚΗΝΟΓΡΑΦΙΑ: Μαρία Ζαχαρή, ΜΟΥΣΙΚΗ: Μιχάλης Γληνιαδάκης, ΦΩΤΙΣΜΟΙ: Κατερίνα Μαραγκοπούλου Θεατρική Σκηνή -Ζωή Λάσκαρη. 210/34.77.878 Καστοριάς 34-36 (πολυχώρος Αθηναΐς), Βοτανικός (Στάση Μετρό Κεραμεικός). Κρατήσεις 210/65.10.973, 6974.96.72.50 Παρασκευή 9.15μμ., Σάββατο (απογ. λαϊκή): 6.15μμ. και Κυριακή: 9.00μμ. Τιμές εισιτηρίων: 20 ευρώ Φοιτητικό και λαϊκή 15 ευρώ, μαθητικό 12 ευρώ. Διάρκεια 80΄.

ΥΓ 3: ΚΑΙ ΤΟ ΟΝΟΜΑ ΑΥΤΟΥ

– Βρισκόμαστε στη δεκαετία του 1960 με όλη την καταπληκτική παρέα των.. εντιμότατων μπρανέλλων στα ντουζένια τους. Το «Πανθεον» στις φλόγες με τα φαρομανητά και τα αμπωξίδια. Ατελείωτες οι ιστορίες, οι φάρσες και τα καλαμπούρια. Φοβεροί τύποι. Κι αυτή ήταν η ιδιαιτερότητα των μπρανέλων. Το χιούμορ, ο αυτοσαρκασμός, η διαφορετική προσέγγιση της ζωής, ο ιδιόρρυθμος τρόπος σκέψης. Παρά τη φτώχεια και τις κακουχίες. Αλήθεια και ποιος δεν θυμάται τον Ταγέα και τον Μπίρια. Ο Γεράσιμος καλόκαρδος και μεγάλη ψυχή -είχε ένα καροτσίνι τη Σούζη- και σύχναζε στου «Μυτα». Ο Σταύρος ο Ταγέας φώναζε «Αβάρααα!». Και ποιος δεν θυμάται τον Αντρέα τον Όπερα ή Ριγολέτο (που έσπρωχνε το καροτσίνι του σφυρίζοντας ριγολέτο) τον μπάρμπα Αντρέα με τα γλυκά του, τον Βαλαμόντε (Κοκονιώρο) με τις διαλέξεις, τον αξέχαστο Βούλη Βρεττό, τον Μπολσεβίκο, το Ζακχαίο, τον Σεραφείμ, το φοβερό Ζαχαρή με τις φάρσες του, το Γιάννη το Δεσύλα, τον Άγγελο τον Παταλέα, τον Σπυραντώνη, το Νιόνιο τον Πατσά.

Ατέλειωτη η λιστα: ο Σπύρος Φιλιππας- Πανάγος, ο Μαλιαρής, ο Τσίνας, ο Ερμόλαος Σκεπετάρης, ο Κονίας, ο Γιάννης Αθηνιώτης, ο Λίζας, ο Μπαμπάρος, ο Μούρτας, ο Μπατίστας, ο Κορομλέος, ο Πάπιος (με το ιστορικό καφενείο στην Κουζουντελη), ο Πούλος, ο Μπολσεβίκος, ο Νιόνιος ο Σοροκρασής, ο Μπατίστας, ο Κλίνιας, o Κεφάλας, ο Καρύδης(«ω δρόμο πατέρα»), ο Λιώρης με την παράγκα του, ο Κοτσώλος, ο Αντώνης Κανιός, ο καθηγητης Μανούδης, ο Γούρμος, ο Γιάννης ο Σπρομήλιος, ο Νικος ο Μανιώρος, ο Φωτάκιας, ο Χαμπέος, ο Καρκαλίτσος, ο Λέτσος, ο Τζεβελέκης, ο Κουφάκιας. Και τόσοι άλλοι.

Ήταν η εποχή που εβγαιναν τα χάβαρα στο Κάστρο, οι αυγωμένοι παγούροι στο Ιβάρι, η ψιλή γαρίδα και οι καποσάντες, πριν τους εξαφανίσει η μόλυνση. Με το πέραμα της Βέρας, τις αλυκές και τα μονοξυλα. Ο «Γλάρος», η «Λουτσίντα», το «Πάτραι» και η «Πύλαρος». Ο Κουτσινής, ο Μπελεμές, ο Μουτρούκαλης. Τα κουρεία με τα μαντολάτα και τα μονά – ζυγά, ο Κουφάκιας με τον περιφημο πατσά. Ήταν η εποχή που το αμπαλί σημαδευε την ιδιαιτερότητα της Λευκάδας. Ο Γιάννης ο Κάλιας, ο Αλέκος Μπουρσινός, ο ανεπανάληπτος Σπύρος Ανυφαντής (Μπρούμης), ο Γαγάς, ο Τασος Βαγενάς, ο Χρήστος Τετράδης, ο Κώστας Ματαράγκας, ο Τάσος Δρακόπουλος, ο Πάνος Καραβίας-Κοντοπίθιας, ο Φάνης Ανυφαντής (Μπρούμης), ο Νικος Σάντας, ο Νίκος Κατωχιανός-Σφυρής, ο Μεμάς Τζεφρώνης-Άλογος, ο Βασίλης Κάλλιας, ο Φανούρης Μήτσουρας και τόσοι άλλοι.

Λοιπόν που λέτε, ο πατέρας μου ο αλησμόνητος Πάνος ο Λαμπούρης -ένας φτωχός ψαράς βιοπαλαιστής- και ο παπούς μου ο Νιόνιος ένας ταπεινός μεροκαματιάρης, συμφώνησαν το 1961 με τον Ηλία Λογοθέτη-Φρούφαλο (στα 23 του τότε) να με βαφτίσουν. Προηγήθηκε από τον ίδιο η κουμπαριά με τους γονείς μου. Στον Άγιο Νικόλαο, λοιπόν, το μυστήριο, όλα τελειωμένα και έτοιμα. Το όνομα του μωρού -φυσικά Διονύσης- αγόρι και το πρώτο παιδί ο υπογράφων, μην τον βασκάνουμε. Άρχισε το μυστήριο. «Και το ονομα αυτού», ρωτάει ο παπάς: -«Ηλίας, Ηλίας!!!» φωνάζει με σεντόρεια φωνή ο Φρούφαλος. Παγωμάρα και σιωπή μέσα στην εκκλησία.-«Ηλιας», λέει και ο παπάς και να η… κατάδυση στην κολυμπήθρα. Καταλαβαινει κανείς τι εγινε μετά. Τα μουτσουφλίδια και τα βρισίδια που ακολούθησαν. Ο παπούς μου το «έλαβε βαρέως». «Δεν ξέρω, ήταν μια αύρα, κάποια μυστική φωνή με ώθησε και με παρέσυρε, απολογείται σήμερα ο νονός μου. Ένας αγαπημένος, λατρεμένος, άνθρωπος και ηθοποιός. Και σπουδαίος Λευκαδολάτρης. Κατά λάθος, Ηλίας, λοιπόν. Αλλά ένα τόσο όμορφο λάθος!