Ανθισμένες ακακίες … στην πόλη της Λευκάδας

Η πρώτη, η γνωστή σε όλους μας ακακία (Robinia pseudoacacia), δύσκολα διαφεύγει της προσοχής κάποιου με τα πανέμορφα λευκά άνθη της την εποχή αυτή. Βρίσκεται πάνω ακριβώς στον κεντρικό πεζόδρομο, δίπλα από την εκκλησία του Παντοκράτορα.

Τη δεύτερη, την ακακία Κωνσταντινουπόλεως ή αλλιώς ακακία η ροδομέταξη ή γκιουλμπρισίμ (Albizia julibrissin), με τα παράξενα και πανέμορφα άνθη της, την είχαμε φωτογραφήσει αρχές Ιούλη, του χρόνου που μας πέρασε. Βρίσκεται δίπλα από το κτίριο της Β/βάθμιας εκπαίδευσης. Είχε ξεμείνει όμως τότε (όπως και πολλά άλλα εξάλλου) καθώς δεν γνωρίζαμε τι είδους φυτό είναι.

Το πιο γνωστό είδος ακακίας στην Ελλάδα είναι αυτό του γένους Ροβίνια της οικογένειας των Χεδρωπών (Fabaceae).

Ήρθε στην Ελλάδα την εποχή του Όθωνα και είναι γνωστό και σαν ψευδοακακία. Δέντρο ψηλό με σύνθετα μακρουλά φύλλα και αγκάθια. Τα άνθη της είναι λευκά σχηματίζουν μπουμπούκια και είναι εύοσμα. Φυτεύεται σε διάφορα πάρκα σχηματίζοντας δεντροστοιχίες.

Φυλλοβόλο δέντρο μέτριου μεγέθους, ύψους 20-35 μέτρων η φυσική γεωγραφική του εξάπλωση είναι στη Βόρειο Αμερική. Στην Ευρώπη καλλιεργείται από το 17ο αιώνα.

Παρουσιάζει καλή προσαρμογή σε πολλούς τύπους εδαφών, αντέχει σε πολύ φτωχά και ξηρά εδάφη όμως για να έχει καλή και γρήγορη ανάπτυξη χρειάζεται βαθιά, χαλαρά, μέτρια νωπά εδάφη. Άνθη λευκά κατά την περίοδο Απρίλιο – Μάιο, ο καρπός ωριμάζει τον Οκτώβριο – Νοέμβριο. Έχει πολλές απαιτήσεις σε φως (φωτόφυλλο) ενώ η θερμοκρασία παίζει μικρότερο ρόλο στην εξάπλωση του είδους.

Συχνά εξαπλώνεται στο γύρο χώρο με ριζοβλαστήματα γεγονός που πολλούς τους ενοχλεί. Μετά από καταστροφή με φωτιά η αναγέννηση είναι άμεση (με ριζοβλαστήματα) γεγονός που το καθιστά κατάλληλο για περιοχές που καίγονται συχνά. (Πηγή: dolo.gr)

Η ακακία Κωνσταντινουπόλεως κατάγεται από την Ανατολή – από το Ιράν έως την Ιαπωνία. Θεωρείται ότι το φυτό ήρθε στην Ευρώπη -στην Τοσκάνη- από την Κωνσταντινούπολη από τον Filippo degli Albizzi στα μέσα του 18ου αιώνα, αν και υπάρχουν αναφορές ότι είχε εισαχθεί στην Αγγλία λίγα χρόνια νωρίτερα.

Το γένος Albizia πήρε το όνομά του από τον Φλωρεντίνο ευγενή που την έφερε στην Ευρώπη ενώ το julibrissin διαβάζω ότι προέρχεται από το περσικό gul-i abrisham -δε θα το γράψω στα αραβικά- που σημαίνει λουλούδι από μετάξι.

Μικρό σχετικά δέντρο, πλαγιόκλαδο με κόμη ημισφαιρική, φύλλα σύνθετα που κλείνουν το βράδυ, θέλει ήλιο και αντέχει σχεδόν σε οποιαδήποτε έδαφος. Τα άνθη δεν έχουν πέταλα, αλλά αποτελούνται από στήμονες που σχηματίζουν αυτά τα μεταξένια πον πον που βλέπουμε!

Και το καταπληκτικό Μονόγραμμα του Ελύτη που το αναφέρει σε ένα στίχο το γκιουλμπρισίμ «…Για τη ρολογιά και για το γκιούλ-μπρισίμι…».

Εδώ σε απαγγελία Μ. Θεοδωράκη και Ι. Ηλιοπούλου με τη μουσική του Adagio του Θεοδωράκη στο βάθος. (Πηγή: plantsdb.gr)