Εβδομαδιαία στήλη «Το Κέρας της Αμάλθειας»: «Τρελές πτήσεις»
Του Χρήστου Σκιαδαρέση,
-Φιλολόγου,
-Μέλους της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Εταιρείας Λευκαδικών Μελετών
Και ξημέρωσε Καθαρά Δευτέρα! Ναι! Τι χαρά!
Ο ελληνικός ουρανός θα γεμίσει ξανά με «τσερκένια» (Σμύρνη), «ουτσουρμάδες» (Κωνσταντινούπολη), «πετάκια» (Θράκη) και «φυσούνες» (Επτάνησα)!
Τι ευτυχία!
Για μικρούς και μεγάλους (μικρούς)!
Με το που θα αναβλύσει το λαμπερό ηλιακό φως από την πλευρά της Ανατολής, το κουβούκλιο του ελληνικού ουρανού θα γεμίσει από «αστέρια», «φωτοστέφανα» και «ψαλίδες»!
Τα «πουλία» που έλεγαν παλιά και οι Πόντιοι!
Πολύχρωμοι, πελώριοι, φανταχτεροί, ποικιλόσχημοι, θα σκαρφαλώσουν έως την κορυφή του αιθέρα, που μία θα τους πηγαίνει και μία που θα τους φέρνει!
Μία που θα τους παίρνει και μία που θα τους σηκώνει!
Οι απίθανες και τρελές πτήσεις τους θα προσφέρουν ξανά μοναδικές στιγμές χαράς!
Το μόνο που θα χρειαστούμε είναι έναν ανθεκτικό σπάγκο (που θα επικαλύπτεται από σκόνη γυαλιού) και ένα χρωματιστό πλαστικό ή χαρτί!
Και καλή διάθεση!
Και…φύγαμε!
Θα πάμε σε μια αλάνα, σε μια παραλία, σε ένα οροπέδιο, θα κάνουμε τις…μετεωρολογικές μας εκτιμήσεις, θα ξεπακετάρουμε τα υλικά μας από το αμάξι, θα κάνουμε μία πρώτη επανασυναρμολόγηση, ένα πρώτο, ένα δεύτερο check και, ύστερα, παίρνοντας και τη σχετική φόρα, θα βροντοφωνάξουμε με ένα στόμα, με μία φωνή «αμόλα καλούμπα»!
Τι ευφορία! Τι ευφροσύνη! Τι παραλήρημα!
Από την κατασκευή μέχρι το πέταγμά τους θυμίζουν πραγματική ιεροτελεστία!
Τσιρίδες χαράς θα δονήσουν πέρα ως πέρα το μικρό μας σύμπαν!
Και τραβώντας από εδώ, μαζεύοντας από εκεί, «κρατώντας τα μπόσικα» από τη μία και «αφήνοντας λάσκα» από την άλλη, θα υψώσουμε τον αετό μας έως την πιο ψηλή προθήκη του ουρανού, έως τα πιο δυσθεώρητα πέρατά του!
Ως τις εσχατιές του ορατού μας κόσμου, βρε αδερφέ!
Λες και όσο πιο ψηλά τον σηκώσουμε, τόσο πιο καλή τύχη θα μας φέρει (έτσι πιστεύουν οι Κινέζοι)!
Λες και κάνουμε διαγωνισμό μεταξύ μας, ποιος θα τον «αναρτήσει» -για πιο πολλή ώρα- στο πέτο του ουρανού!
Φανταστείτε σε τι αμηχανία θα φέρναμε τον Βενιαμίν Φραγκλίνο, αν έβλεπε από μία γωνιά πώς εξελίξαμε τον αετό του, αυτόν που πέταξε το…1754, για να διαπιστώσει… τον ηλεκτρισμό της ατμόσφαιρας!
Μιλάμε…για πραγματικό ηλεκτροσόκ!
Και θα ξαμολήσουμε, που λέτε –έτσι, για να μην ξεχνιόμαστε- την «περιστερά» μας (όπως αποκαλούσε ο φιλόσοφος, μαθηματικός, αστρονόμος και πολιτικός Αρχύτας ο Ταραντίνος, την πρώτη πτητική μηχανή που εφηύρε, ένα ομοίωμα πουλιού) πάνω από τα κεφάλια μας, μέχρι να εναρμονιστεί με τα χούγια του αέρα και, σιγά – σιγά, να στερεωθεί κραταιά και επιβλητική στους «πρόποδες» της στρατόσφαιρας!
Ανάμεσα στις μισάνοιχτες βλεφαρίδες της!
Στα αγουροξυπνημένα της μάτια!
Στα αναψοκοκκινισμένα της μάγουλα!
Ε, ρε φιλοφρονήσεις και χαρές για όποιον απ’ την οικογένεια το πρωτοκατορθώσει!
Ε, ρε περηφάνια και γλέντια!
Διότι δεν είναι δα και μικρό πράγμα να αντικρίζεις το πετούμενό σου να ίπταται στο άπειρο, να αναρριχάται μέχρι το ταβάνι, μέχρι τη στέγη του ουράνιου θόλου!
Για πόσο μεγάλη ευτυχία, μιλάμε!
Όλος -μια μέρα σαν και αυτή- ο ουρανός σημαιοστολίζεται και γεμίζει από μεγαλειώδη χρώματα, όπως τις ακαθόριστες αποχρώσεις ενός παρτεριού:
Πράσινο, κίτρινο και μαύρο!
Ατλάζι και πορφύρα!
Βιολετί και γκρενά!
Μέσα στη βραδύτητα της νωχελικής φύσης, οι αετοί αυτοί μοιάζουν με πολύχρωμα ψαράκια, που «πλατσουρίζουν» πάνω – κάτω και πέρα – δώθε στη φαρδιά λίμνη του ουρανού!
Ε, ρε γλυκές ενθυμήσεις από μια λησμονημένη εποχή γαλήνης και αθωότητας!
Ε, ρε χαρωπά σκιρτήματα!
Ε, ρε θωπευτικές μαλάξεις ανεμελιάς στην ταλαιπωρημένη μας καρδιά!
Πρέπει, όμως, με κάποιον τρόπο να προϋπαντήσουμε και την άνοιξη!
Δεν μπορούμε να κάνουμε κι αλλιώς!
Ή, πιο ορθόδοξα και χριστιανικά, να προϋπαντήσουμε την πρώτη μέρα της Σαρακοστής!
Αφού, δειλά – δειλά, ξεκινάμε τη σωματική και πνευματική μας κάθαρση εν όψει της μεγάλης νηστείας του Πάσχα!
Ίσως, για αυτό υψώνουμε τον αετό μας έως τα ολόλευκα σύννεφα, έως το στερέωμα πέρα!
Διότι, ενδομύχως, η τελετουργία αυτή συμβολίζει και το πέταγμα της ανθρώπινης ψυχής προς τα Θεία…
Ποιος ξέρει;
Αλήθεια, τι όμορφος πρέπει να φαντάζει ο κόσμος μας από εκεί απάνω, απ’ το ρετιρέ του ορίζοντα;
Πόσο πρασινογάλαζος και καφετής;
Πόσο εκθαμβωτικός και μυστήριος;
Οι άνθρωποι πώς μοιάζουμε, αλήθεια;
Με αχνά περιγράμματα;
Με τρέμουσες σκιές;
Με απορρίμματα εγκατάλειψης;
Με τι;
Πόσο όμορφο θα ήταν, αλήθεια, μέσα στη γαλήνη που κατακλύζει την ύπαιθρο, τη φωτεινή εξοχή, να φύσαγε ξαφνικά ένας αέρας και να μας σήκωνε μέχρι τον αυχένα του ουρανού!
Μέχρι τη σοφίτα του!
Από πόσο φως θα πλημμύριζαν τα μάτια μας, αλήθεια;
Από πόσο φως θα χρυσώνονταν;
Πώς είναι η αίσθηση να μεσουρανείς πλάι σε έναν ήλιο ακαμάτη;
Πόσο αργά κυλάει ο χρόνος απ’ τον εξώστη του;
Και τι δε θα ’δινα, στ’ αλήθεια, για να χωθώ όπως – όπως στα μεταξένια κλινοσκεπάσματά του!
Να βλέπω από τις σχισμές των επουράνιων παντζουριών, αμφιθεατρικά, πώς μοιάζει ο κόσμος μας όταν ξυπνά!
Το κρύο φως του χλιαρού πρωινού, όταν ακτινοβολεί!
Πόσο θαυμαστή θα μοιάζει η χώρα μας!
Πόσο ονειρώδη τα τοπία της!
Με πόση λεπτότητα και χάρη, κομψότητα και εκζήτηση θα είναι σμιλεμένο το ανάγλυφό της;
Λοιπόν, πολλά είπαμε! Καιρός για πράξεις!
Πάμε να ζήσουμε το όνειρό μας, να πετάξουμε ως τα πέρατα με όλες μας τις αισθήσεις, να πάρουμε τα χρώματα της φαντασίας μας, να τα ανακατέψουμε στην παλέτα μας και να ζωγραφίσουμε τον μουσαμά του ουρανού μας!
Μήπως και κροταλίσει ξανά γλυκά ο σύρτης της καρδιάς μας!
Σε λίγο, ναι, θα αρχίσει να σουρουπώνει!
Μα εμείς -να ’στε σίγουροι- θα έχουμε ήδη προφτάσει να ξετυλίξουμε την καλούμπα μας!
Εμπρός, λοιπόν! Τι περιμένουμε;
(Φωτό: «Χαρταετοί», 1965, Σπύρος Βασιλείου)
