Απεβίωσε ο μεγάλος σκηνοθέτης Βιτόριο Ταβιάνι

Σε ηλικία 88 ετών έφυγε από τη ζωή στη Ρώμη ο μεγάλος σκηνοθέτης Βιτόριο Ταβιάνι, ο οποίος μαζί με τον αδελφό του Πάολο υπήρξαν εξέχουσες φυσιογνωμίες της τέχνης του κινηματογράφου και υπέγραψαν μερικά αριστουργήματα του ιταλικού κινηματογράφου.

Γεννήθηκε το 1929 στο Σαν Μινιάτο, ένα μικρό δήμο στα περίχωρα της Πίζας. Δύο χρόνια αργότερα γεννήθηκε ο αδελφός του Πάολο.

Παιδιά αστικής οικογένειας, διαπαιδαγωγήθηκαν άνετα. Μελέτησαν μουσική και παίζοντας διάφορα όργανα, ήρθαν σε επαφή με μουσικούς κύκλους, έμαθαν να αγαπούν την ιταλική μουσική παράδοση και όχι μόνον αυτή. Σπούδασαν στο Πανεπιστήμιο της Πίζας, γρήγορα όμως, στις αρχές του ΄60 στράφηκαν στον πολιτικό κινηματογράφο. Πρώτα στην κριτική και τη δημιουργία κινηματογραφικών λεσχών στην περιοχή τους και στη συνέχεια στη σκηνοθεσία. Ασχολήθηκαν με το σενάριο και η επιθυμία για ένα δικό τους βλέμμα στην ιταλική πραγματικότητα τους οδήγησε, αρχικά, σε μια σειρά ντοκιμαντέρ. Το τέλος της δεκαετίας του ΄50 σημάδεψε οριστικά τον εκφραστικό δρόμο των δύο μαρξιστών κινηματογραφικών δημιουργών.

Εκτός των πολλών ταινιών μικρού μήκους και ντοκιμαντέρ, έχουν γυρίσει 20 ταινίες μυθοπλασίας μεγάλου μήκους, συνολικά.

Απόλυτα αριστουργήματά τους το «Αλονζανφάν» (1974) και «Ο Καίσαρας πρέπει να πεθάνει» (2012).

Τιμήθηκαν με τον «Χρυσό Φοίνικα» του Φεστιβάλ Καννών το 1977, για την ταινία «Πατέρας αφέντης», μια ταινία που θεωρήθηκε ως μια από τις πιο σημαντικές ιταλικές δημιουργίες.

Άλλα έργα τους: «Σαν Μινιάτο» (1954), «Η Ιταλία δεν είναι μια φτωχή χώρα» (1960), «Ένας άνθρωπος για κάψιμο» (1962), «Οι παράνομοι του γάμου» (1963-4), «Ανατροπείς» (1967), «Κάτω από τον αστερισμό του σκορπιού» (1969). Το 1971 βγαίνει το φιλμ «Ο Σαν Μικέλε είχε έναν κόκορα» και το 1974 το κορυφαίο και αξεπέραστο «Αλονζανφάν».

Το Μάη του 2015 αναγορεύτηκαν επίτιμοι διδάκτορες του Τμήματος Ιταλικής Γλώσσας και Φιλολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, για την προσφορά τους στις τέχνες, τα γράμματα και τον πολιτισμό, γιατί συνδύασαν με επιτυχία την τέχνη του κινηματογράφου με την παγκόσμια γραμματεία και, ιδιαίτερα, με την ιταλική και την αρχαία ελληνική λογοτεχνία.

(902.gr)