Οι ανάπηροι ανεμόμυλοι…

ΟΙ ΑΝΑΠΗΡΟΙ ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΙ…

Ζώντας πάνω από μισό αιώνα δίπλα στους ανεμόμυλους αισθάνομαι σαν τον Δον Κιχώτη του Μιγκέλ Θερβάντες, μόνο που δεν τους βλέπω σαν φανταστικούς εχθρούς αλλά σαν φίλους που σβήνουν και χάνονται από τη φθορά του χρόνου, και την λεηλασία των βαρβάρων του καλοκαιριού.

Πόσα θα μπορούσε να πει κανείς για την ιστορία που κουβαλάνε.

Ας αφήσουμε όμως το λόγο στον Χανιώτη ποιητή Γιώργη Μανουσάκη να τα πει όλα μόνο με εννιά στίχους:

ΟΙ ΑΝΕΜΟΜΥΛΟΙ

Στα χρόνια των παππούδων μας
οι μύλοι του νησιού είχανε φτερά,
αυτά που ο Δον Κιχώτης νόμιζε
χέρια γιγάντων. Τώρα είναι ασάλευτα.
Οι γείτονες μας θριαμβολογούν
που επαληθεύτηκαν οι λογικές τους
ερμηνείες. Δεν υποπτεύονται
πόσο μίζερη έγινε η ζωή μας
με τους ανάπηρους ανεμόμυλους.