Καλό θα ήταν να το διόρθωνε εν καιρώ η νέα δημοτική Αρχή…
Έχει γίνει ένα λάθος που και μεις οι ίδιοι εκ των υστέρων το προσέξαμε. Καλό θα ήταν να το διόρθωνε εν καιρώ η νέα δημοτική Αρχή. Ας μην τα παίρνουμε όλα ελαφρά τη καρδία. Πρόκειται για την αποκατάσταση της ιστορικής αλήθειας.
Συγκεκριμένα, στην προτομή του Μήτρου Γιαννούλη, τα αποκαλυπτήρια της οποίας έγιναν μαζί με αυτή του αδελφού του Πάνου Γιαννούλη, Καπετάνιου του ΕΛΑΣ και του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, από το Δήμο Λευκάδας, στις 27 Νοέμβρη του 2016, στην φερώνυμη πλατεία Πάνου Γιαννούλη, στην παλιά ΔΕΗ, έχει εσφαλμένα αναγραφεί στην μαρμάρινη πλάκα στη βάση της προτομής ως ημερομηνία θανάτου του το έτος 1943.
Ο Μήτρος Γιαννούλης αδελφός του Πάνου Γιαννούλη που σκοτώθηκε το 1944 στο Νυδρί
Ο Μήτρος Γιαννούλης όμως σκοτώθηκε, μαζί με τον μονιμοελασίτη αντάρτη Ανδρούτσο από το Ξηρόμερο, τον Φλεβάρη του 1944, στα γεγονότα του Νυδριού. Να πως περιγράφει σε χειρόγραφό του το θάνατο του αδελφού του ο ίδιος ο Πάνος Γιαννούλης:
«… Μετά την αποχώρηση των γερμανών τράβηξα για τα οχυρά όπου με είχε ζητήσει ο άγγλος ταγματάρχης (Λεμπράι). Μετά (5) μέρες έφτασε στο σύνταγμα ένα έγγραφο από κάποιον περιφερειακό γρ. Αλεξόπουλο να έρτη τμήμα στη Λευκάδα. Εγώ αντέδρασα λέγοντας ότι δεν πρέπει να πάγω στη Λευκάδα τμήμα μόνιμο αλλά να στήλωμε πολεμικό υλικό στο εφεδρικό Λευκάδας όπου μπορούσε να επιβάλι την τάξη. Μα το σύνταγμα είχε άλλη γνώμη και με διάταξε να φύγω την άλλη μέρα για Λευκάδα και με μια δημηρία ξεκίνησα για το Μύτικα και με βενζίνα αποβιβάσθηκα στο Νυδρί τη νύκτα.
Την άλλη μέρα επήγα στο εργοστάσιο του Τσουκνίδα και του ζήτησα να δώσει το λάδι που το έπιανε η φορολογία της ΕΤΑ. Αυτός όμως εκ των υστέρων με επληροφόρησε ο Ανδρέας Καλατζής, ιδοποίησε τους Καλατζαίους όπου συνεργάζονταν και όταν φεύγαμε από το εργοστάσιο ο Αναστάσιος Καλατζής με κάποιον άλλο μας παρακολουθούσε. Τον Τάσο τον πιάσαμε και τον αφοπλίσαμε. Ο άλλος μας έφυγε. Κατόπιν αφήσαμε τον Τάσο ο οποίος μας υποσχέθηκε ότι θα μας φέρει σε επαφή με τα άλλα του αδέλφια. Μα την ίδια στιγμή μια ομάδα δική μας χτηπιόνταν με τους Καλαντζαίους. Έτρεξα στη μάχη τους κυνηγήσαμε άλλους προς τα Χαραδιάτικα και άλλους προς τα υψώματα του Βλυχού. Στο δρόμο βρήκα έναν επονίτη Πολίτη τραυματία τον τραυμάτισαν για εκδίκηση. Σταματήσαμε να τον δέσουμε. Ο αδελφός Μήτρος μαζί με τον Ανδρούτσο μου έφυγαν κρυφά και τους κυνίγησαν στο δρόμο. Δέχτηκε δολοφονικές σφέρες από τα άνανδρα και ο Ανδρούτσος τα ίδια έπαθε. Τους έβαλα σε μια βενζίνα και τους έστειλα στη Νικιάνα όπου το βράδυ τα δύο παληκάρια που έλαβαν σε τούτη τη μάχη και πολέμαγαν σαν λιοντάρια μαζί ξεψίχυσαν, μαζί τραγουδούσαν το πέσατε θύματα αδέρφια εσείς.
Εγώ με τους υπόλοιπους άνδρες μου τραβήξαμε για την Βαυκερή. Στο δρόμο οι κρατούμενοι Καλατζαίοι, πατέρας και γιος, θέλησαν να φύγουν, τους πυροβολίσαμε και σκοτώθηκαν στη Βαυκερή. Το βράδυ ήρτε μεγάλης δύναμις από εφεδρικούς οι οποίοι εφώναζαν εκδίκηση για τον Μήτρο και επέμεναν να πάμε να κάψωμε τα Χαραδιάτικα. Τους μίλησε ο περιφερειακός Θωμάς Παπαφώτης ότι έπρεπε να διαλυθούν μα ήταν αδύνατον να πειθαρχήσουν. Εγώ έκεγα από τον πυρετό διότι το κτύπημα ήταν βαρύ σε μένα. Μα επάνω από όλα τα προσωπικά εγώ τοποθέτησα τον αγώνα. Έσφιξα την καρδιά μου, συγκέντρωσα τους άνδρες μου στην εκκλησία και τους μίλησα. Όταν τέλειωσα πίστηκαν ότι έπρεπε να πειθαρχίσουν και πηθάρχισαν…».
Ο Τάσος Γιάννη Κονιδάρης (συγγενής ενός εκ των «Οπλαρχηγών» της Δεξιάς -Ε.Ο.Ν.Ν. – Ένοπλες Ομάδες Νοτίου Νήσου- της εποχής εκείνης) γράφει στο βιβλίο του «Η Λευκάδα στη σκιά του εμφυλίου πολέμου 1943-1947» (Εκδόσεις Ι. Σιδέρης, 1984) για το περιστατικό του θανάσιμου τραυματισμού του Μήτρου Γιαννούλη:
«… Το ντουφέκι άρχισε γύρω στο μεταμεσήμερο· η ομάδα του ΕΛΑΣ που κινήθηκε Νυδρί-Βλυχό αποτελούμενη από μονιμοελασίτες με επικεφαλής τον Μήτρο Γιαννούλη, πλησίαζε το ποτάμι, κάνοντας παράλληλα και ένα είδος ανίχνευσης εδάφους, όπου ξαφνικά έπεσε πάνω στον ίδιο τον Χρήστο Καλατζή πλαισιωμένο μόνο από τον εικοσάχρονο ανεψιό του Γεράσιμο Καλατζή. Τη στιγμή τούτη παίχτηκε και η έκβαση της μάχης ή καλλίτερα τούτου του κλεφτοπόλεμου. Ο ψυχωμένος αντάρτης του ΕΛΑΣ Αντρούτσος (σ. συγγραφέα: ψευδώνυμο του μονιμοελασίτη αντάρτη Βασιλάκη από το Ξηρόμερο) έπεσε πρόσωπο με πρόσωπο με τον Οπλαρχηγό· μη γνωρίζοντας ποιον έχει απέναντί του -μπορούσε να ήταν άντρας του ντόπιου ΕΛΑΣ-, μολονότι πρόλαβε από πλεονεκτική θέση και έθεσε τον Καλατζή κάτω από τον άμεσο έλεγχο του όπλου του, καθυστέρησε ελάχιστα σε ερωτήσεις και απειλές· και μάλλον η σιγουριά της πλεονεκτικής του θέσης ανέστειλε για λίγο την αποφασιστικότητα του άντρα· αυτό ήταν όλο. Κάποιος από το μετερίζι απέναντι τον άφησε στον τόπο. Στο πέσιμο του Αντρούτσου βγαίνει μπροστά με θάρρητα ο Μήτρος Γιαννούλης, αδελφός του καπετάνιου· η συμπλοκή γενικεύτηκε. Ο Μήτρος με την ορμή που τον διέκρινε άφησε τον εαυτό του ακάλυπτο· τραυματίζεται θανάσιμα και πέφτει.» (Όπως αναφέρει πιο κάτω ο ίδιος ο συγγραφέας υπέκυψε λίγο αργότερα στο καΐκι που τον μετέφερε στην πόλη).
Ο Γιώργος Λογοθέτης περιγράφει ως εξής το συμβάν σε αδημοσίευτο χειρόγραφό του: «Τον Φλεβάρη του 1944 ομάδα του ΕΛΑΣ με επικεφαλής τον Πάνο Γιαννούλη, αδελφό του Μήτρου, στην οποία ανήκε κι αυτός, βρισκόταν στο Νυδρί. Εκεί δημιουργήθηκε μια παρεξήγηση με Ράλληδες της περιοχής. Ο Μήτρος, μαζί με έναν άλλο ανταρτοεπονίτη, έφυγαν για αποστολή στα Χαραδιάτικα. Στο δρόμο όμως χωρίς κανένα επεισόδιο δέχτηκαν δολοφονικά πυρά και έπεσαν νεκροί και οι δύο».
