Σαν σήμερα το 1981 ο αντισυνταγματάρχης Αντόνιο Τεχέρο εισβάλει στην ισπανική βουλή
Ο Αντόνιο Τεχέρο στο Ισπανικό κοινοβούλιο
Σαν σήμερα το 1981 μέσα στην αίθουσα της ισπανικής Βουλής εκδηλώνεται το πραξικόπημα – οπερέτα με επικεφαλής τον αντισυνταγματάρχη της Πολιτοφυλακής Αντόνιο Τεχέρο.
Στις 6.20 το απόγευμα της 23ης του Φλεβάρη 1981, μέσα στην κατάμεστη από βουλευτές και δημοσιογράφους αίθουσα της ισπανικής Βουλής, στο κέντρο της Μαδρίτης, ο αντισυνταγματάρχης της Πολιτοφυλακής Αντόνιο Τεχέρο ανεβαίνει στο βήμα και κολλά το περίστροφό του στον κρόταφο του προέδρου του Κοινοβουλίου. Ο Τεχέρο διατάζει τους βουλευτές να πέσουν στο πάτωμα, ενώ οι πολιτοφύλακες πυροβολούν με αυτόματα όπλα στον αέρα. Το συμβάν μεταδίδεται ζωντανά από εθνικό τηλεοπτικό δίκτυο. Τα γεγονότα κυλούν πλέον με κινηματογραφική ταχύτητα.
Ο αντισυνταγματάρχης Τεχέρο στο βήμα της ισπανικής Βουλής με το πιστόλι στο χέρι. Οι βουλευτές προσπαθούν να καλυφθούν κάτω από τα έδρανα, καθώς οι πολιτοφύλακες πυροβολούν στον αέρα
Οι άνδρες της Πολιτοφυλακής, μιας παραστρατιωτικής οργάνωσης που βρίσκεται υπό τις διαταγές του υπουργείου Εθνικής Άμυνας, συλλαμβάνουν όλους τους πολιτικούς που βρίσκονται στην αίθουσα, μεταξύ τους τον εντολοδόχο πρωθυπουργό, υπουργούς και πολιτικούς αρχηγούς. Ο Τεχέρο ανακοινώνει ότι σύντομα θα φτάσει στη Βουλή η «αρμόδια στρατιωτική αρχή». Εννοεί τον υπαρχηγό του Γενικού Επιτελείου, Κορίν Αρμάδα, που προαλείφεται για αρχηγός της στρατιωτικής χούντας. Μια ώρα αργότερα, στη Βαλένθια, ο άλλος συμπρωταγωνιστής του πραξικοπήματος, ο στρατιωτικός διοικητής της πόλης, Μίλανς ντελ Μπος, κηρύσσει το στρατιωτικό νόμο και βγάζει τα τανκς στους δρόμους.
Αμέσως μετά την κατάληψη του Κοινοβουλίου, ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος, έχοντας εξασφαλίσει την υποστήριξη των κορυφαίων στελεχών του στρατού και της δημόσιας διοίκησης, θέτει σε εφαρμογή το σχέδιο «Διάνα» για την αντιμετώπιση πραξικοπημάτων. Στη 1.15 μετά τα μεσάνυχτα ο Χουάν Κάρλος εμφανίζεται στην τηλεόραση και καλεί το λαό να δείξει ψυχραιμία και εμπιστοσύνη στο Στέμμα.
Μετά από αυτό, ο Ντελ Μπος αποσύρει τα τανκς από τη Βαλένθια και ανακαλεί τις διαταγές, όμως ο Αρμάδα επιμένει. Σε λίγες ώρες οι πραξικοπηματίες αντιλαμβάνονται ότι είναι πλήρως απομονωμένοι και παραδίδονται.
Μέχρι σήμερα, όλοι υποστήριζαν ότι στην αντιμετώπιση του πραξικοπήματος το σημαντικότερο ρόλο έπαιξε ο βασιλιάς της Ισπανίας. Όμως, ένα βιβλίο που κυκλοφόρησε το 2002 με τίτλο «Το πραξικόπημα που δεν έγινε ποτέ» έρχεται να αλλάξει τα δεδομένα. Ο συγγραφέας του, ο απόστρατος συνταγματάρχης Αμαντέο Ινγκλές, επικαλείται τις μαρτυρίες του Ντελ Μπος και του Αρμάδα, μέσα από τη φυλακή, και αποκαλύπτει ότι ο Χουάν Κάρλος ήταν πλήρως ενημερωμένος για την προετοιμασία του πραξικοπήματος και ενθάρρυνε μάλιστα τους δύο στρατηγούς για την πραγματοποίησή του.
Σκοπός ήταν, όπως αποκαλύπτεται, να εμφανιστεί ο βασιλιάς ως θεματοφύλακας του δημοκρατικού πολιτεύματος και να εδραιωθεί η μοναρχία που δεχόταν πυρά, τόσο από ορισμένους νοσταλγούς του Φράνκο, όσο και από δυνάμεις της δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Εξάλλου, την ίδια άποψη υποστηρίζει στα απομνημονεύματά του και ο Τεχέρο.
(Πηγή: 902.gr, rizospastis.gr)
Το βιβλίο του 2002 είναι περίεργο και γράφει ανοησίες.
Η πολιτική ηγεσία της χώρας και η πολιτειακή ( ο μονάρχης) ενήργησαν ενημερωτικά για τους πολίτες και ουσιαστικσ απέκρουσαν την απόπειρα. Και ήταν απόπειρα δεν κατάβηκαν τάνκς στην Μαδρίτη ούτε διεκόπησαν οι τηλεπικοινωίες, ούτε το στράτευμα είχε συμμετέχει με οργανωμένο σχέδιο, ούτε συλήψεις στην ισπανία γίνανε σε διασπορά. Η επέμβαση στο κοινοβούλιο ήταν καταδικασμένη για να μην προχωρήσει η απόπειρα.
Η Ισπανία είναι μεγάλη χώρα και δικτατορία σε εποχή πλατύτερων μέσων πληροφόρησης δεν ήταν εύκολη το 1981. Δεδομένης και της αντίδρασης που θα υπήρχε απ τον Ισπανικό Βορρά. Ούτε ήταν εποχή που η μοναρχία είχε ανάγκη την προβολή της ή αμφισβητούνταν.
Ο Μονάρχης ενήργησε ορθά -αντίθετα με τον Έλληνα Μονάρχη το 1967 .Απλά και διότι ο Ισπανός Μονάρχης δεν ήθελε ούτε προετοίμαζε δικτατορία ( εκτροπή) όπως ήθελε και προετοίμαζε ο Έλληνας Μονάρχης το 1967. Και τον Έλληνα μονάρχη τον γέλασαν τα λειτουργικά γρανάζια -ιι συνταγματάρχες-της προετοιμασίας του πραξικοπήματος. Λίγες μέρες μετά το Ελληνικό πραξικόπημα του 1967 οι επίσημοι σύμβουλοι του παλατιού Χο’ι’δσς, Ποταμιάνος, Μπίτσιος, Αρναούτης, και οι τότε στρατηγοί του στρατεύματθς ( πλήν εξαίρεσης) πέσανε του θανατά γιατί τους έκλεψαν την δόξα οι συνταγματάρχες, που τους έπιασαν νύχτα στον ύπνο. Και ο Αρναούτης έφαγε και τα μπουκέτα του και αρκετές ψιλές.
Μετά την πτώση του Φράκνο τα μέσα της Δεκαετίας του 1970, οι ισπανοί μπορούσαν και ταξίδευαν ελεύθερα στην Ευρώπη και αλλαχού μια και το αυτορχικό στρατιωτικό καθεστώς ώς τότε 36 χρόνια είχε ουσιαστικά καταφέρει μια συνολική εσωστρέφεια σε μακρά διάρκεια μιας γεννιάς και στο παραγωγικό και στο κοινωνικό και στο πιλιτιστικό status της Ισπανικής κοινωνίας. Και είναι περίεργο πώς μια τόσο μεγάλη χώρα στην Δύση μπόρεσε και ανέχτηκε ή η ίδια η Δύση κατένειμε τέτοιας διάρκειας αυταρχικό καθεστώς , την στιγμή που και απ την αρχή της δεκαετίας του 1960 ακόμη και η αποικιοκρατία στην Αφρική κλονιζόνταν ή τελείωνε. Άλλοι μιλάνε για τον φόβο που προκάλεσε ο πολύ σκληρός και αιματηρός και εκδικητικός εμφύλιος πόλεμος των ετών 1936-1939 , τα αοοτελέσματα του οποίου κουβαλούσε φοβιστικά η Ισπανική κοινωνία. Άλλοι έβλεπαν την εξυπηρέτηση στην αυταρχική και καθηλωμένη Ισπανία των Δυτικών συμφερόντων ευρύτερα μέσα στον ψυχρό πόλεμο πού όμως δεν ήταν στο ΝΑΤΟ ενταγμένη.
Άλλοι έβλεπαν το Ιβηρικό φαινόμενο των δικτατοριών Ισπανίας Πορτογαλίας.
Με την ελεύθερη διακίνηση ισπανών πρός την Ευρώπη τα μεταδικταρικά έτη διακινούνταν και πληροφορίες για το τι ίσχυε στην Ισπανία ώς τα φρανικά χρόνια.
Πλήρης απο»ι»δελογικοποίηση και πλήρης απουσία στοχασμού για τα πάντα. Μια μεταγεωργική αγροτική οικονομία χωρίς εξαγωγικούς προσανατολισμούς , βιοτεχνικές μεθόδους ώς δευερογένια, ρεύματα επικοινωνίας πολιτισμού σαν τις προπαγανδιστικές γιορτές της αρετής των Ελλήνων στο καλλιμάρμαρο της Ελληνικής δικτατορίας, και μια έμφαση στην εσωτερική τριτογενή των ωυπηρεσιών τριβή για να φαίνεται ότι υπάρχει απασχόληση. Σκόπιμα το Φρανκικό καθεστώς άφηνε τα ερείπια του προκάλεσε ο εμφύλιος πόλεμος ιδιαίτερα στην περιφέρεια για να υπάρχουν οι μνήμες του φόβου εκ του εμφυλίου πολέμου. Η Ισπανία ώς επικράτεια είχε τα περισσότερα ερείπια την δεκαετία του 1960 λόγω του προπολεμικού εμφυλίου πολέμου και ας μην είχε εμπλοκή και ερείπια στον Β παγκόσμιο πόλεμο, όταν οι άλλες χώρες είχαν ανοικοδομηθεί απ τα πολεμικά ερείπια.
Η ισπανική κοινωνία όπως προέκυψε απ το φρανκικό καθεστώς ήταν μια ιδιότυπη εσωστρεφής καθηλωμένη κοινωνία καχυποψίας φοβισμένη και αντιπαραγωγική. Κατά πληροφορίες της μεταφρανκικής εποχής είχε τους περισσότερους πληροφοριοδότες της αστυνομίας εκεί που δεν το περίμενε κανείς στην καθημερινότητα ( είχε αναχθεί σε επάγγελμα το σύστημα των πληροφοριοδοτών) και συτό οφείλεται και στον νόμο «:περί ευθύνης»» που εφάρμοσε ο Φράνκο μετα την επικράτηση του, όπου όποιος θεωρούνταν υπεύθυνος ώς αντίπαλος ουσιαστικά εξέλειπε και χάνονταν από προσώπου γής.Και μπορούσε όποιος ήθελε να κατσγγείλει τον γείτονα ώς «υπεύθυνο» για να του αρπάξει και σπίτι και περιουσία.
Ισπανικός τουρισμός σε χώρες της Ευρώπης ακόμη και σήμερα δεν υπάρχει σε κάποιο βαθμό άλλων Ευρωπαικών χωρών, και τούτο όχι γιατί και το καλοκαίρι η Ισπανία έχει θαλάσσθα εκδοχή, αλλά κύρια γιατί η εσωστρέφεια της ισπανικής κοινωνίας πέρασε και επόμενες μεταφρανκικές γεννιές.
Μέσα σε αυτό το ισχύον πλαίσιο βρήκε το έδαφος η Γερμανική Ευρωπαική απόπειρα οικονομικής και κοινωνικής επιτροπείας μέσα στην Ευρωπα’ι’κή Ένωση, και ουσιαστικά έβαλε χέρι και εξάρτησε την Ισπανική παραγωγική δυνατότητα και την έστρεψε πολιτικά στις μεσευρωπα’ι’κές επιδιώξεις και θεωρήσεις. Έπρεπε η πολιτική και κοινωνική οργάνωση και άσκηση του πολιτικού στην ισπανία νάναι το συμπληρωματικό προ»ι»όν της Γερμανικής πολιτικής και κοινωνικής χάραξης, αντίστοιχα με τα βιομηχανικά ισπανικά προ’ι’όντα μέσω Γερμανικής τεχνογνωσίας αλλά κατασκευαστικά πιστοποιημένα διεθνώς ώς υποδεέστερα υποκατάστατα.
Ας μην παρακάμπτεται η παραπάνω αναφορά ώς μια βάση για τα προβλήματα αυτονόμησης του Ισπανικού Βορρά που τελευταία έχει ψιλοταλαιπωρήσει την Ισπανία.
Αφηγήσεις Ισπανών που ώς νεαροί αντιδρούσαν και επεδίωκαν να φύγουν απ την Ισπανία και ώς ναύτες του εμπορικού ναυτικού, όταν έπιαναν λιμάνι δεν ξαναγύριζαν στην Ισπανία, υπάρχουν αφηγήσεις για το χάλι ανελευθερίας και φόβου που διήρκησε χρόνια κοντά 40 χρόνια στην Φρανκική Ισπανία.
Και αυτοί οι πρός έξοδο πολίτες της Ισπανίας έψαχναν χώρες που η Ισπανική γλώσσα να είναι σε χρήση… αλλά και λιμάνια που ήξεραν ότι θα βρούν κάποια πατριωτική βοήθεια από ομοεθνείς των που το είχαν φύγει και αυτοί.
Στα Νότια της Γαλλίας κοντά στα Πυρηναία είχαν μετακινηθεί και οι Ισπανοί που έφυγαν κατά μάζες – κατ εκτιμήσεις 500 χιλιάδες- οικογενειακά με την επικράτηση του Φρανκισμού, μια και τους περίμενε λεπίδι και φαλτσέτα ή εκτελεστικό απόσπασμα με τον νόμο περί ευθύνης.
Στην Ελλάδα δεν υπήρξαν περιπτώσεις ισπανών που να έφτασαν κατ αυτό τον τρόπο για να γλυτώσουν το λεπίδι ή δεν σήκωναν ώς άνθρωποι την καταστολή και τον κίνδυνο απ την μια στιγμή στην άλλη να βρεθούν στις ισόβιες φυλακές ή στο εκτελεστικό απόσπασμα από την τις μαρτυρίες ανευ λόγω γειτόνων, φίλων, ακόμα και συγγενών πρός την αστυνομία . Και τούτο διότι η Ελλάδα δεν είχε Ισπανική παροικία ή και πολλές συναλλαγές με το κλειστό περίπου Φρανκικό καθεστώς.
Στην άκρη της Ευρωπα’ι’κής Ηπείρου η Ισπανία και η Πορτογαλία ( δικτατορία μακροχρόνια και αυτή), χώρες περίπου κλειστές δικτατορικά απ τον έξω κόσμο δεν είχαν πολλές διεξόδους διαφυγής , και μόνο πρός την Ισπανόφωνη Λατινική Αμερική και Μεξικό μπορούσαν κάποιοι να ελπίζουν ένεκα και κάποιων εμπορικών συναλλαγών με την Ισπανία και Πορτογαλία. Αλλά και κεί στην Λατινική Ισπανόφωνη Αμερική πάλι υπήρχαν τα αυταρχικά καθεστώτα και λίγο μπορούσε να ελπίσει κανείς. Πλέον οι δικτατορικές εξουσίες των χωρών Ισπανία και Πορτογαλία τεχνηέντως επέβαλαν και μεταξύ των Ισπανών και Πορτογάλων μια αίσθηση μίσους και κόντρας μεταξύ των λαών , πάνω και στην παλαιότερη Εθνικιστική κόντρα από την εποχή των Θαλασσοπόρων για τα οφίκια των υπερατλαντικών κατακτήσεων. Και ο Β” παγκόσμιος πόλεμος περίπου δεν άγγιξε την Ισπανία , λόγω του γεβγραφικού απομωνομένου και των στρατηγικών βλέψεων της Γερμανίας για να μην ενοχλείται στο υπογάστριο της κατακτημένης Γαλλίας , ( αυτό αντάλλαξε ο Φράνκο με τους ναζιστές ) .. και έτσι ούτε οι καταστροφές του Β παγκοσμίου πολέμου αλλά ούτε και οι τάσεις της μεταπολεμικής ανοικοδόμησης και κίνησης ιδεών άγγιξαν την κλειστοφοβική και κλειστή έως απομονωμένη δικτατορική Ισπανία κύρια , και την δικτατορική άκρως γεωγραφικά απομονωμένη Πορτογαλία. Αυτός είναι ο λόγος που οι δικτατορίες σε αυτές τις χώρες ήταν μακροχρόνιες.
Εντύπωση προκάλεσε για χρόνια στην διεθνή εθνο,ογική βιβλιογραφία , πώς και οι παθιασμένοι Ισπανοί ώς λαός και με ταπεραμέντο μεσογειακό περισσότερο από άλλες μεσογειακές χώρες, δέχτηκαν τα δικτατορικά καθεστώτα μακροχρόνια. Δεν αναζητήθηκε η εξήγηση στην δήθεν εφαρμογή λα’ι’κών μέτρων απ την δικτατορία του Φράνκο ποτ θα έπειθαν τυς ισπανούς για το αποδεκτό των καθεστώτων. Αλλά άλλοι είπαν για το βαρύ τραύμα του σκληρού εμφυλίου πολέμου 1936-1939 και της άγριας καταστολής που ακολούθησε την επόμενη δεκαετία που χειραγώγησαν τον ισπανικό λαό. άλλοι είπαν και για την αδυνατότητα εκρίζωσης των βαθειά συντηρητικών δομών της Ισπανικής κοινωνίας , γεωργικοφεουδαλισμός, κλήρος, άρχοντες οικονομικοί ώς αστοί των πολιτικών εξελίξεων , το μοναρχικό ώς το 1930 πολίτευμα και η βαθειά ριζωμένη κουλτούρα της Ισπανικής αιώνες μοναρχίες, καθολικισμός απ τα βασικότερα. Και ερμηνεύτηκε ότι όλο αυτό το οξυμένο μεσογειακό ταμπεραμέντο του ισπανικού λαού ( αυτό που έδωσε και το μεγαλύτερο επεξεργαστικό ιδεολογικά κίνημα της αναρχίας στον μεσοπόλεμο) εσωστράφηκε ώς Εθνική ιδεοληψία και αξία , για την αναζήτηση των αιτιών της ανελευθερίας και της αποτυχίας της του εκδημοκρατισμού απ την αρχή της δεκαετίας του 1930 με την πτώση- παραίτηση της Μοναρχίας. Σαν μια συνολική ενδοκοινωνική ενοχή κατ ορισμένους φαντάζει για την Ισπανία η προσπάθεια εκδημοκρατισμού της δεκαετίας του 1930.. που γκρέμισε τα ιερά ιστορικά μοναρχικά κοινωνικά όσια για την συγκρότηση της κίνησης της Ισπανικής ιστορίας.
Πολλές και άλλες ερμηνείες υπάρχουν.. με έμφαση στην συντηρητική ροπή συνολικά της Ισπανικής κοινωνίας στο περασμά της από αιώνες μοναρχίας και μετααναγγενησιακής κοσμοκρατορίας.