Ακριβή μας Ντίνα

Όσο ζούμε θα πενθούμε για σένα.

Εμείς που σε αγαπήσαμε.

Δεν μας παρηγορεί ακόμα ούτε ο Χριστός που πίστευες βαθιά κάνοντας πράξη τα λόγια του χωρίς τυμπανοκρουσίες.

Δεν μας παρηγορεί τίποτα, γιατί αγαπούσες τη ζωή, δεν είχες χορτάσει.

Τους δικούς σου ανθρώπους, τους φίλους σου, τα όμορφα βιβλία, τους καλούς ζωγράφους, την καλή μουσική, την ποίηση, τα δέντρα στο Σύβρο, τις Πηγές. Ήθελες να ζήσεις Ντίνα, πριν λίγες μέρες το είδαμε στα μάτια σου και στην ορμή σου να ξαναζωντανέψεις το σπίτι στο χωριό, να διαβάσουμε τα ποιήματα την Τρίτη στην εκδήλωση που με τόση λαχτάρα περίμενες. Είχαμε συμφωνήσει να διάβαζες εσύ ένα ποίημα του Λόρκα για τον νεκρό φίλο του. Τί ειρωνεία…

Όλα αυτά τα χρόνια

Απορούσα πού έβρισκες τόση καλωσύνη και μας σκέπαζες όλους.

Σε μάλωνα συχνά και σου θύμωνα.

Γιατί παραμελούσες τον εαυτό σου, γιατί είχες παραμερίσει τις ανάγκες σου γιατί ζούσες για τους άλλους.

Να ΄ρχεσαι Ντίνα, μη μας ξεχάσεις, βρες έναν τρόπο να΄ ρχεσαι, να σε νοιώθουμε κοντά μας. Στις ήσυχες βόλτες στην αγαπημένη σου Πλάκα, στα βυζαντινά εκκλησάκια για ένα κεράκι και μετά καφεδάκι και κουβεντούλα ζεστή, στη Λευκάδα, στα όνειρά μας, μη μας αφήνεις…

Έχεις κι εσύ ευθύνη που δεν προλάβαμε να σου πούμε πόσο πολύτιμη ήσουν για τη ζωή μας.

Δεν προλάβαμε Ντίνα…

Συγχώρεσέ μας, άξιζες περισσότερη αγάπη απ΄ αυτή που πήρες… δεν γεύτηκες όση χαρά σου άξιζε…

Αντίο τρυφερή, απλή κι αφτιασίδωτη φίλη μου, όλο τον πλούτο του κόσμου τον είχες στην καρδιά.

Τόση ζεστασιά, τόση αξιοπρέπεια, σε μια ψυχή αναρχική που δεν άντεχε το άδικο.

Σ΄ ευχαριστώ για την τιμή να μας παντρέψεις συγκινημένη εκείνο το γλυκό φθινόπωρο.

Σ΄ ευχαριστώ για το κόκκινο σωσίβιο που μου χάρισες στην παιδική μας κατασκήνωση.

Όλοι στο Τζάνειο υποκλίνονται στο ανάστημά σου, στις αρετές σου, που φώτιζαν τους άχαρους διαδρόμους, αθόρυβα καθώς περνούσες με τη λευκή σου μπλούζα, το αυστηρό σου ύφος όπου έπρεπε, τη γλυκύτητα στον ανθρώπινο πόνο.

Η γειτονιά σου στην Καλλιθέα αμήχανη δεν μπορεί να δεχτεί την απουσία σου. Για όλους είχες έναν καλό λόγο.

Μην ανησυχείς για τον Δημήτρη, πάντα θα λάμπει πάνω του η αστερόσκονη που του έριξες για να ζεσταίνει την καρδιά του.

Μην ανησυχείς για τον Αλέξανδρο, ξέρει πόσο πολύ τον αγαπούσες κι αυτό δεν είναι λίγο για να ΄ναι δυνατός, δεν είναι λίγο το να ξέρει ποια γυναίκα τον γέννησε.

Τα αδέλφια σου πόσο περήφανα είναι μέσα στον πόνο τους, τα αγαπημένα σου αδέλφια, τα ξαδέλφια σου.

Όλη η οικογένειά σου κι εμείς σ΄ ευγνωνούμε

Ήσουν ένα δώρο που ο παράδεισος το θέλησε πάλι

Ξεκολλάει κάτι πολύ δυνατό από πάνω μου Ντίνα. Θα μας λείψεις πολύ… Το ζεστό σου σπίτι, τα καλούδια σου για το δρόμο, η έγνοια σου… Ίσως είναι η αντίδραση της θνητότητάς μας σε κάτι που δεν κατανοούμε.

Μακάρι ο γλυκός λόγος απ΄ το κατά Ιωάννην να μας απαλύνει τον πόνο

«Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε αλλά θαρσείτε

Εγώ νενίκηκα τον κόσμον»

Τα λέμε Ντινούλα…

Τώρα που η αντίπερα όχθη είναι πιο οικεία…

Καλό ταξίδι στο φως

Νόνη Σταματέλου