Το παιδί μέσα μου… (της Κωνσταντίνας Κούρτη)
Γράφει
η Κωνσταντίνα Κούρτη
Μια φωτογραφία από τα παλιά, η αφορμή να ξαναδώ το παιδί μέσα μου…
Όμορφα, υπέροχα παιδικά και εφηβικά χρόνια, στο φιλόξενο σπίτι του παππού μου, του Μήτσου Βεργίνη (Κάργα) και της γιαγιάς μου, της Νούλας… καλοκαιρινή απόδραση ο Αύγουστος στους Τσουκαλάδες.
Καθώς άφηνα πίσω το σπίτι στον Κορυδαλλό, μια μαγική αίσθηση απελευθέρωσης από την καθημερινή ρουτίνα μ’ έλουζε, μετατρέποντας την διαδρομή σε αστείρευτη πηγή συναισθημάτων.
Πόσο ζεστό καλωσόρισμα πρόσμενε τον ερχομό μου!
Εκείνο το γλυκό και πλατύ χαμόγελο της γιαγιάς μου, το γεμάτο καλοσύνη βλέμμα της, ίδιον της αγνότητας, της τρυφεράδας, της καθαρότητας, ακόμα με ζεσταίνει σαν πάω να ξεσυρτώσω το πορτόνι της αυλής της. Ηχεί στα αφτιά μου η γνώριμη βροντερή φωνή του παππούλη μου, στοιχείο κι αυτό της λεβεντιάς και ομορφιάς του. Εκείνο το «ψχούλα μου και καμάρ’ μου» με ολόφρεσκη θέρμη αγάπης!
Η προσαρμογή στις νέες συνθήκες διαμονής στο σπίτι στο χωριό, έμοιαζε τόσο εύκολη, γιατί η προσμονή της ήταν πλημμυρισμένη από τη χαρά της ξεγνοιασιάς και των απολαύσεων του καλοκαιριού!
Όλα τόσο μοναδικά στο χωριό!
Το καταστατικό της χειραφέτησης των κοριτσιών του σπιτιού, τρεις στο πλήθος, εγώ η φιλοξενούμενη και οι δυο ξαδέρφες μου, η Άννα και η Δήμητρα, προέβλεπε την ανάληψη ευθύνης από την γενική καθαριότητα μέχρι και την επιλογή της ψυχαγωγίας. Απαραίτητες καθημερινές δουλειές, θαλάσσιο μπάνιο, μεσημεριανό διάβασμα εξωσχολικών, βόλτα στο δημοτικό σχολείο, συμμετοχή στα πολιτιστικά δρώμενα του χωριού με αποκορύφωμα την βραδινή διασκέδαση. Αξέχαστο το πλύσιμο των ρούχων στη σκάφη, υπέροχη η ετοιμασία του απογευματινού φαγητού και πιο απολαυστικό από όλα το μπάνιο της γιαγιάς μας στην αποθήκη. Πόσες ευχές παίρναμε σ’ αυτό το ταξίδι της αναζωογόνησής της με την μυρωδιά του πράσινου σαπουνιού και το χάδι του ζεστού νερού καθώς έλουζε τα μακριά μαλλιά της! Η κανάτα κι ο μαστέλος τα απαραίτητα εργαλεία μας.
Το ξεκίνημα για τη θάλασσα άλλη απόλαυση! Όλα τα παιδιά της γειτονιάς κινούσαμε για το μεγάλο ασφαλτοστρωμένο δρόμο προς τα «Πευκούλια», κάνοντας μια σύντομη στάση στο σπίτι της θείας Λενίτσας για να συμπληρωθεί η παρέα με τις άλλες ξαδέρφες, την Γεωργία και την Ντίνα. Πολλά θηλυκά το σόι! Μα και τα αγόρια δεν έλειπαν. Ο Νίκος της θείας κι ο αδελφός μου, ο Δημήτρης, αναλάμβαναν πού και πού την «συνοδεία μας». Σύμμαχος η τρέλα, η νιότη και τα γέλια μας.
Μικρή ή μεγάλη η διαδρομή; Γι’ άλλους ατελείωτη γι’ άλλους τόσο κοντινή, αφού όλο και κάποια καρότσα αγροτικού προσφερόταν να μας φιλοξενήσει – προσθήκη στην πραμάτεια της. Τι χαχανητά ακολουθούσαν κάθε ταρακούνημα σε λακκούβες ή στροφές! Η αποβίβαση με λάφυρα, κάνα πεπόνι, κάνα σύκο ή απίδι. Ο απόηχος του γέλιου μας εκεί μαζί.
Ο ερχομός στην παραλία και τι δεν περιελάμβανε…
Παιχνίδια στην άμμο, αστεία, μουσική και ρίσκο. Ποιος θα δάμαζε περισσότερα κύματα; Πότε η κούραση θα σφύριζε τη λήξη του αγώνα; Λες και βρίσκαμε μέρος του εαυτού μας σ’ αυτό το θαλασσοχτύπημα!
Τα απογεύματα στον σύλλογο, εκεί στην πλατεία της Παναγίας, πόση δράση; Όχημα της «ο Πολιτισμός». Δανειστική βιβλιοθήκη, μαθήματα χορού, οργάνωση θεατρικών παραστάσεων, παρουσιάσεις βιβλίων, προετοιμασία ομιλιών, υποδοχής ξένων συγκροτημάτων με τελική έκβαση το γλέντι στο στέκι του Λάκια.
Οι βραδιές με Θεοδωράκη, Χατζηδάκι και Μαρκόπουλο, όπως και με ρεμπέτες ξεσήκωναν για χορό μέχρι πρωίας. Άναβαν τα πατώματα στις ζεμπεκιές και το τζουκ μπόξ σε σταθερή τροχιά εναλλαγής από Μητροπάνο σε Μυτιληναίο κι από Τζένη Βάνου σε Βίκυ Μοσχολιού.
Κι έφτανε το καληνύχτισμα…
Τα βλέφαρα βαριά στο μαξιλάρι, σβηστά τα φώτα και η σιγή λυτρωτική. Το χτυποκάρδι κάτω από το παραθύρι το σκέπαζε το τρανζίστορ με τα λαϊκά… γλυκός κι ατελεύτητος καημός μέχρι να έρθει το επόμενο καλοκαίρι, ο επόμενος ερχομός.
Η μετάβαση από τα εφηβικά χρόνια στα ενήλικα δεν άργησε. Την φιλοξενία στους Τσουκαλάδες διαδέχτηκε η θερινή και πασχαλινή διαμονή στο πατρικό σπίτι στον Κάβαλλο. Φρέσκος ολόδροσος μαΐστρος μπαίνει από το παραθύρι του καθιστικού σε τούτο το πέτρινο σπίτι του παππού μου, Δημήτρη Κούρτη (Κοταντέλια), δώρο ανεκτίμητο από τον πατέρα μου, αφού κάθε γωνιά του, κάθε σπιθαμή του κουβαλά μνήμες, συναισθήματα, βιώματα, όνειρα και πόθους. Χτισμένο στο λόφο του μικρού χωριού πρόσφερε κι αυτό με τη σειρά του νέες εμπειρίες, χαρές, λύπες, γέλια, γλέντια, παιδικές φωνές, παιχνίδια.
Κοιτώ ξανά τη φωτογραφία… όλα με γεύση παρόντος, λες και οι δεκαετίες που πέρασαν συμπυκνώθηκαν σε λίγα μόνο λεπτά.
Όμως ο μετρήσιμος χρόνος είναι τελικά η ζωή μας; Αυτό το ακοίμητο ρολόι; Ή μήπως ο εσωτερικός μας χρόνος, αυτός που κινείται και πλαταίνει γεννώντας νέο χρόνο, μέσα από τη διαχείριση των συναισθημάτων για νέες δημιουργίες με στόχο την εξέλιξή μας!
Σε έναν εξελισσόμενο εαυτό, που αναζητά την ομορφιά στην απλότητα, την αλήθεια στο βίωμα, την ουσία της ύπαρξης στην συνάντηση με τον ΑΛΛΟΝ, ο χρόνος πολλαπλασιάζεται, γίνεται σύμμαχος στην πορεία της ωρίμανσης και τελικά της ολοκλήρωσής μας.
Αυταπάτη, ψέμα ή αλήθεια; Μήπως άμυνα έναντι της φθοράς;
Μέχρι την τελική προσγείωση σ’ αυτήν, ας έχουμε τουλάχιστον ξεδιπλώσει τις πολλαπλές πτυχές του εαυτού μας, ώστε πλούσιοι απ’ το ταξίδι, μην περιμένουμε κάτι άλλο να μας δώσει η Ιθάκη.
Παλιοί μου φίλοι
Κοιταχτείτε αθώα
Ποτάμια χρόνου…
Βιβή Κοψιδά
Κωνσταντίνα Κούρτη
Κάβαλλος ΛΕΥΚΑΔΑΣ, 15/8/2022
