Δια ρίμας Γεωργάκη

Ο συντοπίτης μας Ηλίας Παν. Γεωργάκης, γεννήθηκε το 1960 στη Λευκάδα. Πατέρας του ήταν ο Παναγιώτης Γεωργάκης, ο Λαμπούρης όπως λεγόταν με το παρατσούκλι, όπως τον ήξεραν όλοι στη μικρή πόλη της Λευκάδας. Ένας βιοπαλαιστής ψαράς και καλός κανταδόρος όπως λέγεται. Ένας απ” αυτούς τους παλιούς Λευκαδίτες που ο τόπος τους και η φύση είχε προικίσει απλόχερα με χαρίσματα τέτοια -αγνότητα, σεμνότητα, εντιμότητα, καλωσύνη, φιλότιμο, λεβεντιά- που σπάνια συναντά κανείς σήμερα. Αλλά και με βάσανα πολλά. Μια ζωή στον αγώνα, να οργώνει τη λιμνοθάλασσα και τις τριγύρω θάλασσες με το μονόξυλο στην αρχή κι αργότερα με το καΐκι, για το ψωμί της οικογένειας. Έφυγε απροσδόκητα, πρόσφατα από τη ζωή, μετά από ένα αυτοκινητιστικό δυστύχημα. Είχε την ατυχία να μην λειτουργεί ο αξονικός τομογράφος του τοπικού νοσοκομείου, να μην διαγνωστούν και ενδεχόμενα να μπορέσουν να αντιμετωπιστούν έγκαιρα οι συνέπειες από το ατύχημα.

Ο Ηλίας Γεωργάκης είναι παθιασμένος με τη γεννέτειρά του, με το νησί του, τη Λευκάδα. Την ανέμελη παλιά Λευκάδα των παιδικών του χρόνων και ό,τι έχει απομείνει σήμερα απ” αυτή. Είχε κλίση από μικρός στα Γράμματα και ποιητικά του πονήματα διακρίθηκαν από νωρίς σε πανελλήνιους λογοτεχνικούς διαγωνισμούς.

Σπούδασε δημοσιογραφία και αρθρογραφεί σήμερα -εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες- στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ». Γράφει επίσης στον τοπικό τύπο, στην εφημερίδα «Λευκαδίτικος Λόγος». Έχει εκδόσει μέχρι τώρα τέσσερις ποιητικές συλλογές: Θαλασσινό Ελεγείο, Το άλλο μπλε, Ορφέως 2 και τελευταία το Χορεύουν τα κόκκινα. Έχουν μελοποιηθεί επίσης στίχοι του. Κάποιους απ” αυτούς θα τους βρείτε στο πρώτο άλμπουμ του νέου τραγουδιστή Κωνσταντίνου Μάτσικα.

Ο τραγουδιστής κυκλοφόρησε το πρώτο του cd «Η αγάπη γεννιέται πάντα το πρωί» τον Οκτώβριο του 2007 από τη Legend, σε συνθέσεις των Γιάννη Ζουγανέλη, Μάριου Τόκα, και Λάκη Παπαδόπουλου. Μπορεί κάποιος να προμηθευτεί ηλεκτρονικά τα τραγούδια από τους ιστότοπους www.music-bazaar.com και www.musichellas.gr.

Ο Γεωργάκης είναι παντρεμένος με την Σοφία Αναγνωστοπούλου και έχει δύο παιδιά τον Παναγιώτη και τη Μυρτώ.

Με την ευγενική άδεια του συγγραφέα παραθέτω κάποια από τα ποιήματά του. Το πρώτο με τίτλο «Το πυροφάνι έσβησε για πάντα» γράφτηκε πρόσφατα και είναι αφιερωμένο από το συγγραφέα στη μνήμη του πατέρα του:

ΤΟ ΠΥΡΟΦΑΝΙ ΕΣΒΗΣΕ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ

Έσβησε για πάντα το μικρό το πυροφάνι
δεν θα ξανανάψει στο μικρό μας το λιμάνι
σίγησαν οι φάροι απο λύπη
τώρα ο ψαράς τους θα τους λείπει.

Δεν πέταξαν οι γλάροι απο συμπόνια
τον ήξεραν λεβέντη τόσα χρόνια,
όρθιο στη βάρκα να ψαρεύει
θηρίο στη ζωή του να παλεύει.

Δίχτυα στον παράδεισο θα ρίξει
με φίλους του παλιούς πάλι θα σμίξει
θλίψη στ΄Αη Νικόλα το νησάκι
έρημο στο μώλο το βαρκάκι.

Δάκρυσαν της Γύρας τα κρινάκια
στάση εργασίας τα καμάκια
μπόρες, κακουχίες και χειμώνες
πάλεψε, έδωσε αγώνες.

Ήθος, εντιμότητα και θάρρος
πατέρα στην πορεία θάσαι φάρος
στην άδικη ζωή ήσουν θηρίο
στους ήρωες ποτέ δεν λένε αντίο.

ΑΠΕΝΑΝΤΙ

*Στη Βέρα για τα ατέλειωτα ταξίδια που μας χάρισε.

Xόρευε η βροχή πάνω στα τζάμια
σύννεφα σκεπάσανε τη Λάμια,
βαρύ αστραποβρόντι απ΄τη Γύρα
ξεθύμανε στους Μύλους η αλμύρα.

Τρεμόσβυνε στο Κάστρο το φανάρι
ανέβηκε ο “Ορφέας” στο πατάρι,
διάλεξη σκαρώνει ο Κοκονιώρος
σαρώνει τα αυλάκια ο Μανιώρος.

Πάμε απέναντι ρε Βέρα
για να βρούμε τα παιδιά
η ζωή ειναι μια σφαίρα
ποτέ πίσω δεν γυρνά.

Πάμε με το πυροφάνι
το καμάκι, τη συρτή
μακροβούτια στο μουράγιο
και στου “Πάπιου” δηλωτή.

Κι απόψε στον παράδεισο του “Μύτα”
έρωτες και πάθη όλα πίτα,
χέρια που απλώνονται θα ψάξω
με φίλους στου “Μουτρούκαλη” θ΄αράξω.

“Απόλλωνας” και “Πάνθεον” στη σκέψη
όνειρα θα βλέπω ως να φέξει
κερί που άναψα και μένει
βιτρό στο ιερό Φανερωμένη.

Πάμε απέναντι ρε Βέρα
για να βρούμε τα παλιά
να γλεντήσουμε τη μέρα
Πόντε, μόλο, Αη Μηνά,

να καλέσουμε τη μνήμη
στον Ανθώνα να μας βρεί
στην σκιά των ευκαλύπτων
με το πρώτο μας φιλί.

Στρώματα θα κάνουμε τα φύκια
Κάστρο, αμμόγλωσα και ρείκια
φεγγάρι προβολέας θα μας βλέπει
κανείς δεν θα μαντέψει αυτό το στέκι.

Έρχεται ο πατέρας με τη βάρκα
νύχτα στο παζάρι για την τσάρκα,
βλέμματα σε στύση ειναι μόνο
τη νιότη μου στα χέρια θα πληγώνω.

Πάμε απέναντι ρε Βέρα
να τα ζήσουμε ξανά,
να σηκώσουμε παντιέρα
στου πελάγους τα βαθιά

εποχή πού εχει φύγει
να καλέσουμε κρυφά
και να κάψουμε τα λάθη
στ΄Αη Γιάννη τη φωτιά.

Γελασα στου Βούλη την παρλάτα
δώσε μας κυρ Σπύρο μαντολάτα,
πίσω απ” την μπάντα και στη “Διάνα”
κλέφτες κι’΄αστυνόμοι στην αλάνα.

Φέρε γλυκά αχ μπάρμπα Αντρέα
έγιναν οι γευσεις σου σημαία,
γλέντια, καρναβάλια και ρεσάλτο
με γλυκιές καντάδες στον “Ρεγάντο”.

Πάμε απέναντι ρε Βέρα
να γελάσουμε ξανά
στου Πουλιού την καλημέρα
στ΄Αη Γιαννιού τα δειλινά,

με τους ήλιους να μας παίρνουν
οπως φεύγουνε μαζί
και μετά όλοι να πούμε
εδώ είναι η ζωή.

Άλμπουμ: Η αγάπη γεννιέται πάντα το πρωί
Τίτλος: Ζήσε τη ζωή που νοσταλγώ
Πρώτη εκτέλεση: Κωνσταντίνος Μάτσικας
Μουσική: Γιάννης Ζουγανέλης

Λύσε τα ξανθά σου τα μαλλιά
γύρισε στο στήθος μου γλυκά κι αποκοιμήσου
Άκουσε τους χτύπους της καρδιάς
είναι ο ρυθμός που αγαπάς χτύποι δικοί σου

Ζήσε τη ζωή που νοσταλγώ
κάθε μου στιγμή σε αγαπώ είσαι δικιά μου
έχω τη μορφή σου φυλαχτό τρέμω μη σε χάσω
και χαθώ στη μοναξιά μου

Το σώμα σου ξανά θα προσκυνήσω
θα κλείσω στα σεντόνια τη στιγμή θα σε θυμάμαι
Τις νύχτες θα μαζέψω να σε πείσω
πως ζω με τη δική σου τη ζωή όπου και να΄μαι

Ζήσε τη ζωή που νοσταλγώ
κάθε μου στιγμή σε αγαπώ είσαι δικιά μου
έχω τη μορφή σου φυλαχτό τρέμω μη σε χάσω
και χαθώ στη μοναξιά μου