Μια παλιά φωτογραφία…

Ξερομπούκουνο, καραμπάτσα, ψείρες, Ντι ντι τι και ένα τραγούδι ….

Η Ελλάδα μετά τον Εμφύλιο.

Η ελονοσία θερίζει απ’ άκρη σ’ άκρη!

Η ψείρα πάει σύννεφο!

Κούρεμα με μηχανή (την ψιλή), πρώτο νούμερο, καραμπάτσα.

Κεφάλι γουλί, έτοιμο για καρπαζιές από τους φίλους σου.

Αν είχες ψείρες και κόνιδες πασπάλιζαν και έτριβαν το κεφάλι σου με Ντι-ντι-τι (D.D.T.), που «καθάριζε» τα πάντα!

Και μετά μ’ ένα ξερομπούκουνο από σπιτικό καρβέλι της βδομάδας ξεχνούσες την πείνα και πήγαινες στην «αυλή των θαυμάτων» να παίξεις τόπι ή χάρακα με τ’ άλλα παιδιά.

Τα χρόνια της αθωότητας!

Άθελά μου παρατηρώντας αυτές τις φωτογραφίες νομίζω πως επιστρέφω στην απλότητα εκείνων των ημερών.

Στην ειλικρίνεια των συναισθημάτων.

Στην αγνότητα των ανθρώπινων σχέσεων.

Δεν είναι φυγή, είναι αυτογνωστική άσκηση.

Οι άνθρωποι χρειάζονται ελάχιστα πράγματα για να είναι ευτυχισμένοι.

Και κάνουν πολλά για να μην είναι.

****************************************************

Σχόλια:
1. D.D.T. Ισχυρότατο εντομοκτόνο. Η βιομηχανική του παρασκευή άρχισε το 1940. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου πολέμου χρησιμοποιήθηκε για την καταπολέμηση της ψείρας και των ψύλλων. Το D.D.Τ. δρα σαν δηλητήριο του νευρικού συστήματος. Γενικά σκοτώνει τα έντομα και τα ψυχρόαιμα ζώα, όπως π.χ. τα ψάρια.

Δεν αποδομείται εύκολα γι’ αυτό ανιχνεύεται ακόμη και σήμερα σε πολλές τροφές φυτικές ή ζωικές. Σε έρευνα του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου, πριν μερικά χρόνια, ανιχνεύτηκε D.D.T. σε μητρικό γάλα!

Έχει την ιδιότητα να συσσωρεύεται στον ανθρώπινο οργανισμό, προκαλεί σοβαρές βλάβες, γι` αυτό και απαγορεύτηκε η χρήση του εδώ και αρκετά χρόνια. Εκτιμάται ότι 1,5 εκατ. τόνοι DDT χρησιμοποιήθηκαν μεταξύ της δεκαετίας του 1940 και του 1970, τόσο ως εντομοκτόνο στη γεωργία όσο και για την καταπολέμηση εντόμων, κυρίως κουνουπιών.

Χρησιμοποιήθηκε αρκετά και στη περιοχή μας. Ίσως αυτός ήταν και ένας λόγος που ο Βασίλης Γαντζίας με τους στίχους και την αρχική μελωδία θέλησε να το διακωμωδήσει.

Ο Διονύσης Γράψας στη συνέχεια έγραψε την εισαγωγή και η Αγιομαυρίτικη Παρέα το τραγούδησε με τον γνωστό υπέροχο τρόπο της.

Αργότερα το ανακάλυψε ο Αργύρης Μπακιρτζής με τους «Χειμερινούς Κολυμβητές» και ζήτησε την άδεια από την Αγιομαυρίτικη παρέα να το περιλάβει στο ρεπερτόριό του.

Η απάντηση του Θανάση Σίδερη ήταν σαφής και ξεκάθαρη: «Δεν μας ενδιαφέρουν τα πνευματικά δικαιώματα, μας ενδιαφέρει να προβάλλεται και να ακούγεται η Λευκάδα!»

2. Ευχαριστίες στον Φώντα Αθανίτη και στον Θανάση Σίδερη για τις πληροφορίες τους.

3. Οι δύο φωτογραφίες ανήκουν στο αρχείο του Αιθεροβάμονα και πρωτοδημοσιεύτηκαν στο άλμπουμ «ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΧΘΕΣ» που εξέδωσε η ΤΟΠΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΔΗΜΩΝ ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΤΗΤΩΝ ΝΟΜΟΥ ΛΕΥΚΑΔΑΣ το 2010 επί προεδρίας του κ. Γιώργου Κούρτη.