Αυτισμός – Δυο μάνες κουβεντιάζουν με το παιδί τους
Ο άνθρωπος της βροχής
| Ήσουν εκεί, όπως συνήθιζες μόνος |
| και έστεκες μέσα στη βροχή. Τα ρούχα σου βρεγμένα, κολλούσαν πάνω σου. |
| Το κρύο ήταν δυνατό και τα πόδια σου μες στα λασπόνερα. Μα εσένα ούτε που σε ένοιαζε. |
| Πότε χαμογελούσες και πότε μάλωνες με τις σταγόνες της βροχής που έπεφταν στο πρόσωπό σου. Τα μάτια σου ήταν υγρά, τα ανοιγόκλεινες ξανά και ξανά, λες και κάτι να ήθελες να διώξεις. |
| Ήταν η βροχή ή μήπως δάκρυα δεν μπόρεσα να δω. Φάνταζες υπνωτισμένος από τον ήχο που έκανε το νερό όπως άγγιζε το χώμα και τα ξερά φύλλα. Στιγμές στιγμές σε είδα να λικνίζεσαι, λες και σε είχε συνεπάρει το άκουσμα μιας μελωδίας. |
| Ήσουν ένα με τη φύση κι έδειχνες μαγεμένος Πέρασαν κάτι άνθρωποι, σε είδαν Και τρομαγμένοι έτρεξαν να φύγουν. Ίσως σε πέρασαν για άγριο ζώο, ίσως για άγνωστο στοιχειό. |
| Ήταν η βροχή, ίσως ήταν που είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει κιόλας και έτσι δεν μπόρεσαν να διακρίνουν ότι ήσουν άνθρωπος. |
Άννα Ραχιώτη, μητέρα αυτιστικού παιδιού
Ένα παράπονο
| Έχω ένα παράπονο, ακριβέ μου, και θα σου το πω. |
| Δε μου γύρεψες ποτέ καθαρή αλλαξιά για να γυαλιστείς μες στον καθρέφτη. |
| Κι όμως είσ’ ωραίος, κι η ομορφιά σου δεν έχει μέτρο, γιατί περιφρονεί την αποδοχή μας. Μας χώρισε ένα ποτάμι απελπισία. |
| Εσύ στην μίαν όχθη κι εγώ στην άλλη. Μα χτίζω ένα γεφύρι να σε φτάσω. Θα’ ναι γερό γεφύρι, γιατί θα το στοιχειώσω με το κορμί μου. |
| Κι εσύ στέκεις εκεί και με κοιτάς ανέκφραστος, απίστευτα γνώριμος και παράλογα ξένος. |
| Σώμα από μάρμαρο κι από βελούδο, μάτια από νερό και νιόκοπη φλούδα πεύκου, κι απάνω από το μέτωπο ν’ αφρίζει βουβά, μια θάλασσα τρικυμισμένη. |
| Ο γιος μου εννιάμισι μόλις χρονών. |
Μητέρα: Βούλα Τσατσαρούνου
Επιλογή – Εικονογράφηση: Αιθεροβάμων
