Το ποδόσφαιρο στον Αλέξανδρο Λευκάδας κάποτε…

Σήμερα οι μνήμες με πάνε στις αρχές της δεκαετίας του 1950. Οι Αλεξαντρίτες όπως κι όλοι οι Λευκαδίτες, προσπαθούν να βρούν το βηματισμό τους και να ορθοποδήσουν μετά τον πόλεμο του ’40, την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Κυρίως τους απασχολεί ο βιοπορισμός κι η επιβίωση, αλλά δεν παραλείπουν ν’ ασχολούνται με τα θέματα που απαλύνουν τον πόνο και τη δυστυχία.

Έτσι λοιπόν πέρα απ’ τα γλέντια με τις παραδοσιακές Αλεξαντρίτικες κομπανίες στις γιορτές, στα πανηγύρια, στους γάμους αλλά και τις περισσότερες Κυριακές στη νεοφτιαγμένη τότε πλατεία, δημιουργούν και ποδοσφαιρική ομάδα και ασχολούνται με το τόπι!!!

Στις Καρυές, ένα από τα γήπεδα της εποχής εκείνης στον οικισμό Κολυβάτα Αλεξάνδρου. Διακρίνονται από αριστερά: Γιάννης Κολυβάς του Γεωργίου (Τσιρογιάννης), Ερωτόκριτος Δουβίτσας του Σπύρου, Γεώργιος Κατσαρός του Χρήστου (Καραγιάννης), Διονύσιος Κολυβάς του Αποστόλου (Μπερδεμπές), Σπύρος Βρεττός (Παναγώτος) και πίσω Νίκος Κολυβάς του Σπύρου (Μαράγκος).

Το ανάγλυφο του εδάφους της περιοχής μας έδινε τη δυνατότητα της δημιουργίας του καλοκαιρινού (μετά το θερισμό) ποδοσφαιρικού γηπέδου.

Το πρώτο χωράφι-γήπεδο ήταν στο κάτω μέρος του χωριού στα Σουντιάτα, δεξιά του δρόμου προς την Παναγία και με διαστάσεις που κάθε φορά εξαρτιόταν από τον αριθμό των παικτών που αγωνίζονταν σε κάθε ομάδα!!! (γιατί μη φανταστείτε ότι οι ομάδες έπαιζαν πάντοτε με 11 παίκτες).

H ποδοσφαιρική ομάδα του χωριού μας στην Αθήνα. Όρθιοι: Φ. Μανωλίτσης, Γ. Σέρβος, Στάθης Μανωλίτσης, Ανδρέας Μανωλίτσης, Βασίλειος Μανωλίτσης, Δ. Μανωλίτσης και ο Μάκης Μανωλίτσης που εκτελούσε χρέη προπονητή.
Καθιστοί: Ευγένιος Μανωλίτσης, Γιάννης Σούνδιας, Περικλής Γεωργάκης, Παναγιώτης Σέρβος, Θουκιδίδης Σούνδιας, Τιμόθεος Σούνδιας και μπροστά ο μικρός Θανασάκης -γιος του Φίλιππα- μασκώτ της ομάδας.

Τα τέρματα (γκολποστ) ήταν από κυπαρίσσια τα κάθετα δοκάρια, ενώ τα οριζόντια από σχοινιά (τριχές). Για γραμμές δεν γίνεται κουβέντα. Η οριοθέτηση του γηπέδου γινόταν με σημάδια και πέτρες. Οι εμφανίσεις της ομάδας ήταν οι αθλητικές φανέλες και τα σώβρακα ενώ τα παπούτσια έπαιζαν από λαστιχένια μέχρι αρβύλες και καλοκαιρινά πέδιλα με χοντρό καουτσούκ!!!

Η μπάλα; Κι όμως ήταν δερμάτινη με σαμπρέλα με λαιμό (χορηγία του Ζωιτά, παίκτη του Λευκάτα) που φούσκωνε με το στόμα: για το ράψιμό της όταν ξηλώνονταν δεν υπήρχε πρόβλημα αφού οι τότε τσαγκάρηδες Νάσος Μανωλίτσης (Βρακάς), Βασίλης Αραβανής (Κασούνης), Μανώλης Δουβίτσας (Κοκοσούλης), Γιώργος Σέρβος (Μποτσαράκιας) και Νίκος Βρεττός (Μπακατώρος) ήταν πάντα διαθέσιμοι.

Οι δημιουργοί της πρώτης ομάδας στον Αλέξανδρο ήταν τα τότε Γυμνασιόπαιδα Θοδωρής Κονδυλάτος (Μανιαρέλος) που έπαιξε και τερματοφύλακας (εγώ τον θυμάμαι όταν πήγα στο Γυμνάσιο που έπαιζε στο Λευκάτα), ο Σπύρος Κολυβάς (Βλάμης), ο Φίλιππος Θ. Σούνδιας (Γαδής), ο Βασίλης Κολυβάς (Τσιμένιας), ο Σωκράτης Αλκιβ. Μανωλίτσης κι ο Μιχάλης Θεοδωράκης, γιος της Γεωργούλας Μανωλίτση (Τζαβανέλη), μεταγραφόμενος τα καλοκαίρια απ’ την Αθήνα όπου διέμενε. Πλαισιώνονταν απ’ τους Σπυραντώνη (Ντόνα) Βλάχο, Αλέκο Μανωλίτση (Τζαβούλια), Γιώργο Μανωλίτση (Λαμπόβα) και τους πιο νέους Ευγένιο Δήμου Βρεττό, Ηλία Σπύρου Βρεττό και Χριστόφορο Ηλία Βρεττό.

Η ποδοσφαιρική σεζόν ήταν οι μήνες του καλοκαιριού και οι αντίπαλοι ήταν τα γύρω χωριά Πλατύστομα, Βαυκερή, Εγκλουβή, Καρυά και τα χωριά του πρώην Δήμου Σφακιωτών.

Φίλαθλοι μόνο ο ανδρικός πληθυσμός και σχολιαρόπαιδα, οι γυναίκες σε καραντίνα!!!

Θυμάμαι τον αγώνα με την ομάδα των Σφακιωτών που έγινε εκτός έδρας το 1954. Η ομάδα κι οι φίλαθλοι ταξίδεψαν με το φορτηγό αυτοκίνητο του Σπύρου Γράψα (Αρίδια) και οδηγό το γιο του Βασίλη. Η καρότσα πλήρης από κόσμο μέχρι και πίσω στην πόρτα γεμάτη ενώ μπροστά στα δύο φανάρια κάθονταν στο ένα ο Πίπης ο Γαδής και στο άλλο ο Γιώργος ο Κοτοπούλης και στα φτερά κρατιόντουσαν ο Καραπιπέρης, ο Παμνώντας, ο Τζαβούλιας αλλά κι άλλοι που δε μπορώ να θυμηθώ.

Ο αγώνας έγινε σ’ ένα χωράφι στο δεξιό μέρος της ευθείας του δρόμου όπου πηγαίναμε από Καρτέρι Πινακοχωρίου προς Ασπρογερακάτα. Χαρακτηριστικό του χωραφιού – γηπέδου είναι ότι στο κέντρο του είχε ένα ριζιμιό κοντρί.

Κάθε φορά δε που κάνω αυτή τη διαδρομή επειδή το χωράφι παραμένει μέχρι και σήμερα έτσι πάντα μού ’ρχεται στο νου με νοσταλγία το γεγονός και θυμάμαι όσα προσπάθησα να σας εξιστορήσω.

ΥΓ. Η ομάδα ήταν αήττητη μέχρι το συγκεκριμένο αγώνα στον οποίο και έχασε.

“Ο Αλεξαντρίτης”

Πηγή: Αντίλαλοι απ΄ τους Σκάρους, Αριθμ. Φύλλου 16 (Ιανουάριος, Φεβρουάριος, Μάρτιος 2014)