Η «σιδηρά κυρία» και …ο «σιδηρούς κύριος»

Του Απ. Γατή
(de profundis – http://gatisap.wordpress.com)

Χθες έτυχε να διαβάσω σε μια ενημερωτική ιστοσελίδα για την αποφασιστικότητα τής τότε Πρωθυπουργού της Μ. Βρετανίας, κ. Μάργκαρετ Θάτσερ, τη γνωστή “σιδηρά κυρία”, να κηρύξει τον “πόλεμο” στο συνδικάτο των ανθρακωρύχων, απέναντι δηλ. σε μια “συντεχνία” που εμπόδιζε, ή μάλλον στεκόταν εμπόδιο στην απορρύθμιση της αγοράς που μας σερβίρεται εδώ και δεκαετίες, στην Ελλάδα δε πρόσφατα, ως “μεταρρύθμιση”.

Η “σιδηρά κυρία”, λοιπόν, με την αποφασιστικότητά της. Τι κι αν η ίδια απέρριπτε πρώτα με επιστολή της προς τον Φρίντριχ Χάγιεκ [1], μέντορας του Μίλτον Φρίντμαν και οπαδός της λιτότητας, το σχέδιο ουσιαστικά της απορρύθμισης της αγοράς∙ τι κι αν η ίδια έβλεπε το κόμμα της να βυθίζεται και την εικόνα της να καταρρέει∙ τι κι αν το Συντηρητικό Κόμμα βάδιζε στις εκλογές προς το Ζάλογγο. Η λύση βρέθηκε πρώτα στον πόλεμο των Φώκλαντ και έπειτα στην απεργία των βρετανών ανθρακωρύχων το 1984. Η Θάτσερ παρομοίασε την αντιπαράθεση ως μια συνέχεια του πολέμου στην Αργεντινή: «Έπρεπε να πολεμήσουμε τον εξωτερικό εχθρό στα Φώκλαντ και τώρα πρέπει να πολεμήσουμε τον εσωτερικό εχθρό, ο οποίος είναι ο πιο δύσκολος αντίπαλος, αλλά εξίσου επικίνδυνος για την ελευθερία». [2]

Οι απεργοί, λοιπόν, ως “εσωτερικοί εχθροί” και μάλιστα “επικίνδυνοι”. Σας θυμίζει τίποτε αυτό; Μήπως λίγο από τα δικά μας; Και δεν μιλώ για άλλα, εξίσου επικίνδυνα, κατάλοιπα του παρελθόντος…

Το αποτέλεσμα ήταν να απολυθούν 996 εργάτες, σε μια χώρα που εξαιτίας των “μεταρρυθμίσεων” οι εργάτες πεινούσαν. Το ίδιο είχε πράξει και ο Ρόναλντ Ρέιγκαν όταν απέλυσε 11.400 εναέριους ελεγκτές κυκλοφορίας επειδή τόλμησαν(!) να απεργήσουν! [3]

Το συμπέρασμα είναι, μάλιστα ιστορικά αποδεδειγμένο, ότι όταν ένα σύστημα κλονίζεται εκ θεμελίων χρειάζεται πάντα να υπάρχει -και εν ανάγκη να επινοηθεί- ένας “εσωτερικός εχθρός”, προκειμένου να υπάρξει συσπείρωση των αντιδραστικών και αντικοινωνικών δυνάμεων, κάτι σαν το απαρτχάιντ στη Ν. Αφρική.

Η εικόνα αυτή της αποφασιστικής κ. Μάργκαρετ Θάτσερ φαίνεται ότι “μάγεψε” ηλεκτρονικούς κονδυλοφόρους με αφαιρετική μάλιστα πρόθεση, προκειμένου να την παραλληλίσουν με αυτήν του κ. Σαμαρά, αντί να του προσδώσουν το προσωνύμιο ο “σιδηρούν κύριος”, υιοθετώντας πλήρως και το λεξιλόγιο της κυβερνητικής επικοινωνιακής γραμμής-προπαγάνδας: όσοι αντιδρούν δεν είναι κοινωνία, αλλά συντεχνίες. Πάντως εδώ που τα λέμε, το “I want my money back” της Θάτσερ και το “ουδείς αναμάρτητος” του πρωθυπουργού στην κ. Μέρκελ απέχουν, πολύ. Επομένως σοφή εν μέρει η απόπειρα να μην “τσαλακωθεί” η εικόνα του “αποφασιστικού” κ. Σαμαρά. Κι όμως, “scripta manent”, ακόμα και στο θέμα της πολιτικής επιστράτευσης από την συγκυβέρνηση για την “Μικρή ΔΕΗ”. Η απεργία κρίθηκε, ως συνήθως, παράνομη και καταχρηστική και ακολούθησε η επιστράτευση. Ίσως να υπάρχει και μια αχτίδα φωτός στο επονομαζόμενο lock out [4], το οποίο θα είναι νόμιμο και μη καταχρηστικό. Οφείλουμε, όμως, να ομολογήσουμε ότι στην περίπτωση της επιστράτευσης των απεργών της ΔΕΗ δεν υπήρξε καμία πρωτοτυπία, όπως πέρυσι στην περίπτωση των καθηγητών που επιστρατεύθηκαν προκαταβολικά(!), προτού καν συνεδριάσουν τα συλλογικά τους όργανα και να δουν ποια θα ήταν η απόφαση!

Τι έλεγαν, λοιπόν, το 2011;

“Η κυβέρνηση λέει σήμερα ότι το μέτρο εφαρμόστηκε για την υπεράσπιση του δημοσίου συμφέροντος. Τι έλεγε όμως ο κ. Σαμαράς όταν ήταν στην αντιπολίτευση;

Στις 11/2/2011 ο κ. Σαμαράς κατά τη διάρκεια ομιλίας του στη Βουλή εγκαλούσε την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, η οποία λίγο νωρίτερα είχε επιβάλει την επιστράτευση των φορτηγατζήδων και είχε επιτεθεί στους αγρότες των Σερρών επιβάλλοντας το μέτρο της «απαγόρευσης των συναθροίσεων».

Με αυτά τα μέτρα και «όταν αντιμετωπίζετε τις κοινωνικές αντιδράσεις με εφαρμογή χουντικών μεθόδων -έλεγε τότε ο κ. Σαμαράς- πυροδοτείτε την κοινωνική έκρηξη».

Τι έλεγαν Βενιζέλος και Λοβέρδος το 2006

Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, στις αρχές της δεκαετίας του ’90, ως συνταγματολόγος, τόνιζε με στόμφο πως η απεργία δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται σαν «θεομηνία» και σαν «πόλεμος» και ότι είναι βαθιά αντιδημοκρατικό και παράνομο να χρησιμοποιείται το άρθρο του Συντάγματος που αναφέρεται στην επίταξη ως μέσο καταστρατήγησης του απεργιακού δικαιώματος.

Το 2006 μάλιστα, στις 14 Απριλίου, μαζί με άλλους 11 βουλευτές του ΠΑΣΟΚ κατέθεσε μέχρι και πρόταση νόμου ενάντια στην καταχρηστική εφαρμογή του μέτρου της επιστράτευσης!

Ένας ακόμη συνταγματολόγος της κυβέρνησης, ο καταστροφέας της Υγείας και της Εργασίας, κ. Λοβέρδος, σημερινός υπουργός Παιδείας, το 2006 τόνιζε πως «…ανθρώπινες ελευθερίες και δικαιώματα διακυβεύονται κατά την εφαρμογή της πολιτικής επιστράτευσης…».” [newsbomb.gr]
_________________________

[1] Κλάιν Ν., Το δόγμα του σοκ, (183ff, 2010)

[2] Η φράση που αποδίδεται στον Χάγεκ θα μείνει στην ιστορία: «Προσωπικά, προτιμώ μια φιλελεύθερη δικτατορία, παρά μια δημοκρατική κυβέρνηση από την οποία θα απουσιάζει ο φιλελευθερισμός“ (Ιγνάσιο Ραμονέ, “Το απόλυτο κραχ», από τις «Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου», σελ. 154)

[3] όπως [1]

[4] Aνταπεργία. O εργοδότης θα έχει τη δυνατότητα κατά τη διάρκεια απεργιών να προχωρά σε απομάκρυνση ή και αντικατάσταση μέρος του προσωπικού
_________________________

(Το άρθρο μας στάλθηκε από το συντάκτη του. Ο κ. Απόστολος Γατής είναι καθηγητής Γερμανικής MEd ΠΕ07 και διατηρεί στο διαδίκτυο το προσωπικό ιστολόγιο: de profundis
– http://gatisap.wordpress.com)