Νοσταλγία και πίκρα!!!

Για δεκάδες σχολεία, διάσπαρτα σε όλη τη Λευκάδα, δεν χτύπησε χθες το κουδούνι… ή μάλλον η καμπάνα, για την έναρξη της νέας σχολικής χρονιάς. Και δεν θα χτυπήσει ποτέ πια στο μέλλον… Αξίζει να τα θυμόμαστε!

Δημοτικό Σχολείο Αλεξάνδρου. Μικρό δείχνει να είναι σήμερα. Ολόκληρος στρατώνας μας φάνταζε παλιότερα, μόνο η αίθουσα διδασκαλίας. Είναι να απορεί κανείς που χώραγαν τότε τα 70 περίπου και βάλε παιδιά. Και μιλάμε για την εποχή τη δικιά μας, τότε που είμαστε «πρωτάκια». Πιο παλιά μπορεί να ήταν και περισσότεροι οι μαθητές. Μονοθέσιο, τις πιο πολλές χρονιές. Μια τάξη όλο το σχολείο. Η έδρα του δασκάλου κι ο μαυροπίνακας μπροστά, στο βάθος τα θρανία. Είχε και υπόγειο, για τους άτακτους μαθητές, που άλλες εποχές τότε, μπορεί και να περίσσευαν. Ίσα που το προλάβαμε αυτό. Επιχωματώθηκε αργότερα. Ήρωες πραγματικοί οι δάσκαλοι, λειτουργοί με την καθ΄ αυτό έννοια της λέξης, ήρωες και οι μαθητές.

Το Δημοτικό Σχολείο Αλεξάνδρου, ένα από τα πρώτα στα χωριά της Λευκάδας, χτίστηκε τα έτη 1913 – 1915, όπως αναγράφεται πάνω από την πόρτα. Με χρηματική βοήθεια του Συγκροτήματος Συγγρού, καθώς αναφέρει σε κάποιο σημείωμά του στην εφημερίδα «Αντίλαλοι από τους Σκάρους» ο συχωριανός μας φιλόλογος – ερευνητής Σπύρος Σούνδιας. Δεν θυμόμαστε πότε λειτούργησε για τελευταία φορά. Έχουν περάσει όμως έκτοτε κάποιες δεκαετίες. Θυμάμαι όμως, όντας εγκαταλελειμμένο, να μπαίνω καμιά φορά από το σπασμένο παράθυρο στο δωμάτιο του δασκάλου, το πρώτο αριστερά της εισόδου, και να περνάω με τις ώρες ξεφυλλίζοντας το παλιό αρχείο, τα βιβλία με τις βαθμολογίες συγγενών μου προσώπων και άλλων παλιών μαθητών. Από το σχολείο αυτό έχουν περάσει γενιές και γενιές Αλεξανδριτών. Κι ευτυχώς εμείς μπορέσαμε, με την καθοριστική συμβολή του Συλλόγου Αλεξάνδρου «Φηγός», να το φτιάξουμε! Δεκάδες όμως είναι τα άλλα που είναι σήμερα πραγματικά ερείπια.

Γράφει ο Μίμης Κούρτης στο fb για το πάλαι ποτέ ακμάζων Δημοτικό Σχολείο Εγκλουβής: