Περιπλανήσεις στην «αυθεντική Ελλάδα»

Τις περιπλανήσεις της σε μια Ελλάδα αυθεντική, έξω από τους δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς, την οποία ίσως να αγνοούν πολλοί από τους κατοίκους της, καταγράφει η Γαλλίδα συνταξιούχος καθηγήτρια γαλλικών, λατινικών και αρχαίων ελληνικών Σιμόν Ταϊφέρ (Simone Taillefer) στην ιστοσελίδα της www. greceignoree.com (η αγνοημένη Ελλάδα).

Η κ. Ταϊφέρ, η οποία αισθάνεται συγγενής με τους Έλληνες, παρουσιάζει στην ιστοσελίδα, στα ελληνικά και τα γαλλικά, σε 30 μικρά διηγήματα τις ασυνήθιστες συναντήσεις της με ανθρώπους και ζώα στην Ελλάδα (για παράδειγμα με τον «Ποιητή της Κέρκυρας», τη «Μαύρη Γάτα της Μάνης«, τον «Άπιστο της Άνω Σύρου«, τη «Χωρική της Θάσου«), αλλά και τα μέρη που της έκαναν εντύπωση.

Μάλιστα, τη μετάφραση την έκανε η ίδια μια και, όπως εξήγησε μιλώντας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ, δύο χρόνια προτού βγει στη σύνταξη αποφάσισε να μάθει εκτός από τα αρχαία και τα νέα ελληνικά για να μπορεί να διαβάσει τις εφημερίδες και να μιλήσει με τους ανθρώπους.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
______________________

Διαλέξαμε και σας παρουσιάζουμε «Τα αντιπειρατικά σπίτια της Ικαρίας»:

«Αντίθετα με τα άλλα αρχιπελάγη, το βορειοανατολικό δεν έχει ιδιάζον όνομα. Μοιράζει την ίδια γειτνίαση των τουρκικών ακτών με τη Δωδεκάνησο, η οποία άλλωστε πήρε αυτό το όνομα το 1908 όταν τα νησιά της ενώθηκαν εναντίον της οθωμανικής κατοχής.

Στο νότο το αρχιπέλαγος αρχίζει με το νησί της Ικαριάς, γνωστό σχεδόν μόνο από τους Έλληνες. Ήταν ένας χώρος εξορίας για τους κομμουνιστές μετά τον εμφύλιο. Είναι τόσο ορεινό ότι βρέθηκε για να κτιστεί ένα αεροδρόμιο μια μοναδική κατάλληλη ταινία χώματος, στενή και αρκετά κοντή, στην είσοδο του ακρωτηρίου Δραπάνου, βορειοανατολικά του νησιού. Όταν το αεροπλάνο μου το πλησίασε, ο αέρας φυσούσε 7 μποφόρ και ο πιλότος δυσκολεύτηκε πολύ να το διατηρήσει στον άξονα του διαδρόμου.

Άρχισα να επισκέπτομαι τη νοτιοανατολική ακτή, με ανεμοθύελλες όλη τη μέρα. Προσιτό μόνο από τη θάλασσα μέχρι πρόσφατα, το λιμανάκι του Μαγγανίτη, μισο-κατακλυσμένο από τα κύματα, με γοήτευσε ιδιαίτερα. Tην επομένη μέρα αποφάσισα να επισκεφτώ το δυτικό μέρος του νησιού, άγριο και απρόσιτο, που διασχίζεται μόνο από χωματοδρόμους με πέτρες. Είχα ακούσει για αντιπειρατικά σπίτια που ήθελα οπωσδήποτε ν’ ανακαλύψω. Δεν είχε πια αέρα αλλά ομίχλη. Αλλά αυτά τα σπίτια είναι διασκορπισμένα στη φύση και ακόμη και οι κάτοικοι των περιχώρων δυσκολεύονται να τα εντοπίσουν. Στο μικρό οδηγό μου γραφόταν ότι θα μπορούσα να βρω μερικά στη Λαγκάδα, το πιο παλιό χωριό του νησιού. Πήγα εκεί. Δεν είχε ψυχή ζώσα! Περπατώντας άσκοπα, συνάντησα τελικά ένα βοσκό που έβγαζε τα τσιμπούρια από ένα κατσίκι του. Ως εκ θαύματος, ακριβώς πίσω από αυτόν, ανακάλυψα ένα αντιπειρατικό σπίτι. Ο βοσκός μού το άνοιξε και μου έδειξε ένα άλλο που χρησιμοποιόταν κάποτε ως φυλακή.

Οι πειρατές, εξίσου παλιοί στο ναυτικό, ήταν μια τρομερή μάστιγα στη Μεσόγειο από την Αρχαιότητα, επειδή ο μεγάλος Πομπήιος είχε αναλάβει μια εκστρατεία για να τους εξοντώσει. Ρήμαζαν ιδιαίτερα τα πολλά ελληνικά νησιά που χρησιμοποιούνταν ως λημέρι. Η Ικαριά ήταν συχνά το θύμα τους, γιατί οι Φούρνοι, το διπλανό νησάκι, ήταν μια ιδανική βάση επιδρομών. Οι κάτοικοι σταματούσαν τότε να ζουν στις ακτές και έβρισκαν καταφύγιο στα βουνά όπου η φύση τους προστάτευε: πράγματι βρίσκονται συχνά μεγάλοι βράχοι αρκετά επίπεδοι σχηματίζοντας μια φυσική στέγη που αρκούσε να κλειστεί από έναν δυο τοίχους. Ορατοί μόνο από κοντά, επέτρεψαν στους Ικαριώτες να εξαφανιστούν κυριολεκτικά κατά τη διάρκεια όλου του 17ου αιώνα, ώστε το νησί να φαινόταν ακατοίκητο. Όταν τυχαία πειρατές έφταναν σ’ αυτά τα καταφύγια, οι κάτοικοι προειδοποιούνταν από τους σκοπούς και εξαφανίζονταν. Οι ληστές δεν έβρισκαν σ’ αυτούς τους πολύ φτωχούς ανθρώπους παρά παλιόρουχα ή ανάξια αντικείμενα και έτσι έχαναν την ώρα τους.

Η ιστορία του λαού αυτού, εξίσου ολιγαρκούς και πολυμήχανου, φέρνει στο φως έναν καθολικό κανόνα: η καλύτερη προστασία εναντίον της πλεονεξίας είναι να μην κατέχουμε τίποτα.»