Έφυγε από το Μοναστήρι των Αγίων Πατέρων η δόκιμη μοναχή

Είχαμε γράψει για μια δόκιμη μοναχή, την Μαγδαληνή, που είχε εκδηλώσει την επιθυμία της να μονάσει στο Ησυχαστήριο των Αγίων Πατέρων στη Νικιάνα Λευκάδας (δες ΕΔΩ).

Είναι γεγονός ότι η τοπική κοινωνία του Αλεξάνδρου είδε στην πλειοψηφία της θετικά την αναβίωση του μοναχισμού στον εν λόγω Ασκητήριο, που έπαψε να λειτουργεί από το 1978 που πέθανε η τελευταία καλόγρια.

Ως εκ τούτου ανταποκρίθηκε με προθυμία τόσο στον εθελοντικό καθαρισμό του περιβάλλοντος χώρου του μοναστηριού, που έγινε ύστερα από κάλεσμα του τοπικού συμβουλίου, όσο και στον έρανο που βρίσκεται ακόμη σε εξέλιξη και διενεργείται από ερανική επιτροπή, με σκοπό να αποπερατώνονταν κάποιες άκρως απαραίτητες εργασίες που θα έκαναν κάπως αξιοπρεπείς τις συνθήκες διαμονής της μοναχής, αλλά και για την συντήρηση εν γένει της μονής.

Μια προσπάθεια που συνεχίζεται, πέρα από τις όποιες εξελίξεις, αφού θα πρέπει να τελειώσουν οι εργασίες στα κτίσματα του Ησυχαστηρίου και προπάντων να σκεπαστεί με κεραμίδια ο μικρός ναΐσκος, που είναι χτισμένος μέσα στο βράχο, ώστε να αποτραπεί η εισροή νερού που τον καταστρέφει.

Ως προς τους λόγους τώρα που η δόκιμη μοναχή εγκατέλειψε ή αναγκάστηκε κατ΄ άλλους να εγκαταλείψει το Μοναστήρι δεν θα θέλαμε να επεκταθούμε. Ως συνήθως πολλά είναι αυτά που ακούγονται. Σε κάθε περίπτωση όμως κάποιες ακραίες μορφές ασκητισμού μπορεί μεν να είναι κάλλιστα συμβατές με τις αρχές του ορθόδοξου μοναχισμού, είναι όμως έξω από τα πρότυπα του μοναχικού βίου που έχει γνωρίσει ή για τα οποία έχει ακούσει η τοπική κοινωνία.