Τι είναι το αρχαίο οικοδόμημα που βρέθηκε στον Άγιο Κήρυκο στο Αθάνι;

Καί βέβαια άξίζει τόν κόπο νά ψάξουν καί νά ένδιαφερθούν οί τοπικοί φορείς καί πρωτίστως οί παπάδες οί όποίοι θά πρέπει νά εξηγήσουν κάποια πράγματα …Βάζω ένα άρθρο τού Γ.Κ. λίγο μεγάλο άλλά πού αν τό διαβάσουν θά καταλάβουν πολλά .
» ΦΩΤΑ » ΑΦΩΤΑ
Ενα «Εθνικον κράτος » τού «Διεθνούς Δικαίου» καί μία ίδεολογία πού εκφράζει ακριβώς τίς τελείως άντίθετες άρχές αύτού τού «Διεθνούς Δκαίου » – δέν ύπάρχει ίδεωδέστερος συνδυασμός ύπαναπτύξεως καί νοητικού σκότους . Κάποιοι τό ξέρουν καί τό έπιδιώκουν .
Μακάρι τί «Διεθνές Δίκαιο» νά ήταν τό όριστικό φρένο τής ίστορίας , τά «εθνικά κράτη» τής ίστορικής σκοτοδίνης νά έδιαρκούσαν πάντα καί μέ έμμεσους ύποβλητικούς ψυχολογικούς τρόπους
οί σημαίες τής αδιαφανούς κυριαρχίας νά έκυμάτιζαν παντοτινά , σέ άνύποπτες θέσεις καί γιά άνύποπτους , στίς προγραμματισμένες «έθνικές γιορτές » .
«Γιορτές » , δηλαδή οί άπαραίτητες ούσιαστικές έπιβεβαιώσεις τής ίστορικής σκοτοδίνης καί τού ίδεολογικού ύπνου γιά τά έκ τού μηδενός προκύψαντα «εθνικά» τούτα κράτη τών «μεγάλων ίστορικών παραδόσεων» καί τής σύγχρονης πολιτικής άνοίας .
Η γιορτή τών «Φώτων» , τό Βάπτισμα , τό πρώτο άπό τά μυστήρια τού Χριστιανισμού . Στά πρώτα έκείνα χρόνια τού Χριστιανισμού , τά πράγματα ήσαν κοντύτερα στήν μεταφυσική καθαρότητα τών «μυστηρίων » , άπό όσο σήμερα . Ο λόγος άπλός : οί άνθρωποι δέν είχαν άλλοτριωθεί σέ σκοπούς άλλους πλήν τού έαυτού τους .
Η ύπαρξη στόν κόσμο παρέμενε ένα θεολογικό γεγονός , ένα μυστήριο , μιά μέριμνα περί τού γιατί . Θαυμασμός καί έρωτας , τά γνωστικά όργανα τής αεί έφηβείας , ήσαν οί μόνες δυνατότητες κατανοήσεως τών φαινομένων , τού θανάτου καί τής ζωής . Αρα δέν μπορούσε νά έρχεται κανένας τυχαία στόν κόσμο .
Κάποια βούληση ήταν έκείνη πού τόν έκανε νά γεννηθεί . Η ύπαρξη τού άνθρώπου πού συνεπήγετο τήν αίτία έλεύσεως του στόν κόσμο , μιά διάσταση μυστική πού έφευγε τό ίδιο τό άτομο καί τό κάθε άτομο .
Η ύπαρξη τού συνανθρώπου ήταν ένα γεγονός πλήρες πού ό καθένας ώφειλε νά σεβασθεί .
Γιατί άκριβώς καταλάβαινε τήν αίτία του χωρίς νά μπορεί νά τήν προσδιορίσει .
Ετσι τό «πρόσωπο» άποκτούσε όντότητα , δηλαδή τήν άναγνώριση πώς κάποιος προορισμός τό συνέχει στόν κόσμο .
Η έννοια τής ίσότητας προέκυπτε άπό τήν άναγνώριση τής διαφοράς , έπειδή άκριβώς καθένας
είχε τήν δική του ίδιαίτερη αίτία ύπάρξεως στόν κόσμο .
Η ίσότητα δέν ήταν νομοθετική «ρύθμιση» άλλά μεταφυσικός άναγκασμός , ύποταγή στό νόημα τής «οίκονομίας τού κόσμου » , παράδοση στήν άποδοχή τού Λόγου «γεννήσεως καί διοικήσεως τών » .
Αλλά τούτο είναι αύτό πού στήν χριστιανική θρησκεία άποκαλούμε «Αγιο Πνεύμα » , δηλαδή πώς τελικώς τά πράγματα , τό ύπάρχον ώς έστί , δέν ύπάρχει καί ούτε λειτουργεί τυχαία .
Αλλά τό κυρίως ύπάρχον είναι ή κοινωνία ώς σύνολο , τό «πλήρωμα τής Εκκλησίας » .
Αν ό καθένας διά τής άπλής ύπάρξεως του έχει μετοχή στήν «οικονομία τού κόσμου» , άν γεννιέται σήμερα καί όχι αύριο ή πρίν άπό έκατό χρόνια , είναι άκριβώς έναντι τού ¨πληρώματος» πού πληρούται τούτη ή μετοχή καί δί αύτού κυρούται .
Kαθένας είναι κοινωνός τού «Αγίου Πνεύματος» , φορέας μιάς διάστασής του επειδή άκριβώς ύπάρχει ώς μέλος μιάς καθολικώτερης βούλησης τού συνόλου , μέσα στό όποίο οί έπί μέρους αίτίες ύπάρξεως συνολοκληρούν τό πρόβλημα τής μεταφυσικής σχέσης ύπάρξεως τού κόσμου , τής σχέσης άνθρώπου καί θεού .
Επιβεβαίωση τούτης τής άναγνώρισης τής διά τής γεννήσεως δωρεάς στήν μεταφυσική βούληση ύπάρξεως τού κόσμου καί τής κοινωνίας ίδιαίτερα άποτελεί τό Βάπτισμα .
Διά τού Βαπτίσματος ό άνθρωπος «έξαγνίζεται» , δηλαδή ή κοινωνία ώς σύνολο , τό «πλήρωμα» , άναγνωρίζει ότι ό συγκεκριμένος άνθρωπος έγεννήθηκε μέ κάποιον προορισμό , άποδέχεται τήν αίτία του έπειδή είναι «κοινωνία πιστών» καί ή διά τού Βαπτίσματος έπιφοίτηση τού «Αγίου Πνεύματος» σημαίνει πώς ό «άναγεννώμενος» άνθρωπος όφείλει νά ύπηρετήσει τούς δεδομένους σκοπούς τούτης τής κοινωνίας .
Οί σκοποί τούτοι είναι τά ήθικά διατάγματα , όπως αύτά καθορίσθηκαν άπό τούς προφήτες , τά κείμενα καί τήν χριστινική διδασκαλία .
Τά πράγματα είναι μεταφυσικώς δεδομένα , δέν πρόκειται περί κοινοβουλίου , όπου ό καθένας έχει τήν «γνώμη» του . Η άναγνώριση τής μετοχής στήν δωρεά τού «Αγίου Πνεύματος» έχει σημασία γιά τούς άλλους , τούς άναγνωρίζοντας . Γιά τόν ίδιο τόν άνθρωπο έχει τό νόημα τής χρέωσης πρός αύτούς .
Βέβαια τά πράγματα τού Χριστιανισμού δέν κατανοήθηκαν παντού καί πάντα κατά τόν ίδιο τρόπο .
Γνωρίζομε ότι ύπάρχουν χριστιανικά σύνολα πού τήν θρησκευτική τους πίστη τήν θεωρούν ώς είδος άτομικής ίδιοκτησίας , ένα είδος προσωπικής περιουσίας πού μπορεί νά άποτιμηθεί ώς ύποκειμενικό άξιολογικό γεγονός .
Είναι πολλά τά έκατομμύρια τών «Βαπτιστών» στόν κόσμο πού καταλαβαίνουν τό Βάπτισμα σάν συνειδησιακή προαίρεση , χωρίς μεσολάβηση τού παπά , δηλαδή χωρίς έκπροσώπηση τής άποδοχής τού συνόλου .
Βαπτίζεται κανένας οίκειοθελώς , όχι δογματικώς , όταν καί όπως τό καταλαβαίνει . Τό βάπτισμα δέν έχει τήν έννοια τού μεταφυσικού μυστηρίου , τής ύποταγής σέ κάποιο άνεξήγητο «γιατί» τών πραγμάτων άλλά τής ύποκειμενικής άποτίμησης περί τής σημασίας των .
Δέν συζητούμε βέβαια τήν στιγμή αύτή τήν μέ σύγχρονα κριτήρια κοινωνιολογική άξιολόγηση τών πραγμάτων : άν καί κατά πόσον μέσα σέ έναν έκκοσμικευμένο κόσμο τά θρησκευτικά πράγματα μπορούν νά διατηρήσουν τίς άρχέγονες σημασίες των .
Τό νά βαφτίζεται κανείς μωρό μέσα σέ μιάν Εκκλησία συγχυσμένων κοινωνικών ρόλων δέν διαφέρει πρακτικά πολύ άπό τήν στρατολόγηση τού κάθε ίδιου μωρού γιά τίς «εθνικές» άνάγκες τού κράτους . Αλλά σ΄αύτό δέν φταίει τό Βάπτισμα ούτε ή ήθική διδασκαλία τού Χριστιανισμού πού τό έπιβάλει .
Φταίει ότι τό νόημα τής οίκουμενικής διαστάσεως τών πραγμάτων ( καί τούτο γιατί κάθε θρησκεία είναι μιά «Οίκουμένη» χωρίς «εξωτερική πολιτική» ) έμεινε μιά έπανάληψη τυπικού,
χωρίς άμυνα μέσα στήν τεχνική «οικουμενικότητα» τής άπούσης θρησκευτικής συνείδησης τού «θετικού δικαίου» . Πιθανόν όχι άναίτια , άφού ή κάθε θρησκεία είναι στή πρωταρχική ούσία της καί κοινωνικό σύστημα .
Δέν είναι ό κατάλληλος τόπος έδώ γιά τήν περαιτέρω έξέταση τών πραγμάτων .
Σημασία έχει ότι οί άνθρωποι , βιούντες τήν θρησκεία τους καί κοινωνικά , έμμένουν στήν λειτουργία τών τύπων τών θρησκευτικών γιορτών , πού τούς ύποστασιοποιούν πάντα τούτη τήν κοινωνικότητα .
Κλασσικό παράδειγμα άποτελούσε ή Βενετία , ή λιγώτερο καθολική χώρα τού κόσμου , όπου ή κοινωνική διάσταση τού τυπικού τών έορτών άναπληρούσε τήν έκκλησιαστική καί δογματική άκαμψία . Οί γιορτές καί όχι ό ζήλος τής πίστης ήταν ό φορέας τής θρησκευτικής ύπόστασης τής Βενετίας . Αλλά άν άναζητεί κανείς τίς γιορτές , είναι δυνατόν νά άλλάξει τήν θρησκεία του? Αύτό είναι πού δέν κατάλαβε ό Προτεσταντισμός μέ τήν Βενετία , παρανοώντας τήν βοήθεια πού έλαβε…
Γιορτές , λιτανείες , λάβαρα , άνθοστολισμοί , μουσικές καί έορταστικότητες κάθε λίγο καί λιγάκι ήταν ό θρησκευτικός βίος τών Βενετών . Εξ ού καί ή μανία αύτού τού κράτους μέ τήν συλλογή λειψάνων .
Κάτι άπό τούτα όλα έμειναν γιά πολύ στά Επτάνησα , πρίν καταντήσουν αύχμηρές καρικατούρες ύπολειμμάτων . Κάθε άλλο βέβαια παρά γιατί ή έορταστικότητα καί ό πλούτος τού τυπικού δέν προσιδιάζει στήν κοινωνική ούσία καί τήν παράδοση τής όρθοδοξίας , άλλά έπειδή μιά άνοη έκκλησιαστική πολιτική τού «εθνικού κράτους» έμπέρδεψε τούς διεθνικούς τρόπους τής όρθοδοξίας μέ τίς έπιδιώξεις της ώς «φορέως» τού κράτους αύτού .
Ακραιφνώς όρθόδοξοι παπάδες , όπως ό Καντούνης στήν Ζάκυνθο , πού ήταν ένας μαχητής παπάς τής Ορθοδοξίας , δέν ήθελαν τό παραμικρό ν΄άκούσουν γι άλλαγή τού βενετικού τυπικού πού είχαν στήν λειτουργία τους . Καί αύτά βέβαια τό Πατριαρχείο τά έδέχετο σάν άυτονόητα πράγματα .
Γιατί τό Πατριαρχείο ήταν έλληνικός καί όχι έλλαδικός θεσμός , δηλαδή ήξερε ότι ή ύπερεθνική διοίκηση είναι ύποχρεωμένη νά δεχθεί τίς ίδιομορφίες τών ίστορικών δεδομένων .
Ο Βόσνιος μωαμεθανός καί νά θέλει , δέν μπορεί νά κρατήσει τήν θρησκευτική τυπολατρεία τού σαουδάραβα ( νά μήν πίνει καί νά μήν τρώει χοιρινό λ.χ. ) , όπως ό φινλανδός όρθόδοξος άναγκαστικά δέν μπορεί νά χορεύει «συρτάκι» στήν έξοχή μετά άπό κάθε γιορτή τού Πάσχα.
Μιά «εθνική» Εκκλησία δέν έχει τέτοια προβλήματα . Αυτή έπιζητεί τήν «ομοιομορφία» άνομοιόμορφων , καθώς εύρέθηκαν τά έλληνικά σύνολα στό «εθνικόν» κράτος , ένα μόνο άποτελεσματικό μέσον έχει : τή μορφωτική καί διανοητική έξίσωση .
Αύτή είναι ή πιό άποτελεσματική μορφή » όμοιομορφίας» καί στό έργο τούτο ή έλλαδική Εκκλησία διέπρεψε , ήταν ύποχρεωμένη νά διαπρέψει .
Τίς κοινωνικές συνέπειες μιάς τέτοιας τακτικής μάς τίς άνέλυε έπαρκώς ένας άλλος άκραιφνώς όρθόδοξος , ό Ντοστογιέφσκυ στούς «δαιμονισμένους» του .
Συνεπώς οί γιορτές γιορτάζονται , άλλά άναγκαστικά καί μέ τίς συνέπειες τούτες .
Στήν προκυμαία λοιπόν τά μεγάφωνα τών πολλών μεγαβάτ καί «ύμνοι» άπό κασέτα στό μαγνητόφωνο ένός αύτοκινήτου . Περίπου σάν τίς πρωινές άναγγελίες τσίρκου γιά τήν βραδινή παράσταση . Ο κόσμος μαζεύεται σιγά-σιγά .
Η έξέδρα , τά μικρόφωνα , μπροστά ό βουτηχτής τού σταυρού μέ έντονη τήν ψυχική του προετοιμασία καί τό κατάλληλο ύφος , σέ λίγο τό λιμενικό σώμα έν στολή πού θά μεριμνήσει γιά τήν τάξη , πορτοκάλια , μπαλάκια , σημαιούλες καί στό νερό κάποιες βάρκες .
Στήν αρχή δύο : ή τής άκτοφυλακής καί ένα μικρό σημαιοστολισμένο καίκι . Μικρό μέν , σέ στύλ καραβόσκαρο , άλλά μεγαλύτερο άπ΄όλα τ΄άλλα ως τό τέλος .
Η έποχή μας είναι ή έποχή τών σημαιών ούτως ή άλλως .
Μπροστά στό κτίριο τού ΟΗΕ , στό Λουξεμβούργο , τίς Βρυξέλλες καί τό Στρασβούργο πάντα σημαίες .
Ο κόσμος όλος «ενωμένος» καί αίσιόδοξος νά «προχωρεί» , μέ μειωμένα προβλήματα καί έσωτερική κοινωνική είρήνη , όπως άκριβώς διεκήρυξε στίς προγραμματικές του θεωρητικές συλλήψεις ό φιλελευθερισμός πρό δυο αίώνων .
Τό έμπόριο καί ή παραγωγή θά φέρουν τήν είρήνη μεταξύ τών κοινωνιών καί τών λαών .
Ετσι είπε . Στίς θρησκευτικές λοιπόν γιορτές , στιγμές είρήνης καί έλπίδας , είναι η κατ΄έξοχήν
εύκαιρία γιά τίς … σημαίες .
Στό μικρό καραβόσκαρο αύτές πλεονάζουν . Απ΄τήν κορφή τού καταρτιού σέ σχήμα κεφαλαίου λάμδα πρός τήν πρυμνη καί τήν πλώρη . Αύτή πού είναι στήν κορφή τού καταρτιού δέν είναι ή έλληνική . Είναι μιά άσπροκόκκινη ριγωτή σημαία μέ τήν όποίαν οί έπτανήσιοι στό παρελθόν (?) πέρασαν κάποιες δεκαετίες τής ίστορίας των .
Αύτή ξεχωρίζει καλά καί κυματίζει περήφανα . Τό έρώτημα είναι γιατί τόσες πολλές άλλες .
Τό καίκι είναι κάπως μακριά , κι αύτές , σάν «λογικά μικρότερες» πού θά πρέπει νάναι , δέν ξεχωρίζουν . Η περιέργεια άποστρέφει τό βλέμμα λοιπόν άπ΄τήν γιορτή καί τό κολάει στό κατάρτι .
Επί τέλους κάποια στιγμή τό καίκι πλησιάζει καί οί «σημαίες» ξεχωρίζουν .
«Σημαίες» άνύπαρκτων κρατών , άπλώς συνδυασμοί πολυχρωμίας γιά νά τονίζουν τήν μία καί μοναδική σημαία τού καικιού , κουρελούδες μ΄άλλα λόγια . Ο σταυρός ύψώνεται πρός Ουρανούς , πολλοί κυττάζουν ψηλά , άλλά είναι σίγουρο πώς κανένας δέν βλέπει τίς «σημαίες» .
Καί άκόμη πιό σίγουρο , πώς κι άν τίς δεί , δέν θά καταλάβει . Αλλά έτσι ή ψυχή γίνεται πιό πρόσφορη γιά τήν θρησκευτική έκσταση καί τά πράγματα πού έχασαν πρό πολλού τήν σημασία τους μπορούν νά έπειχειρούν νά διαρκούν ώς ίστορικές λαθροχειρίες .
Τό άπομένον έρώτημα πλέον είναι : μπορούν άραγε τά ίστορικά άδιέξοδα πού έδημιούργησε συνειδητά τό παρελθόν νά καλυφθούν μέ κουρελούδες ?
Μακάρι αύτό νά είναι τόσο άκίνδυνο όσο φαίνεται στίς «γιορτές» ….
Γ . Κ . » λευκαδιτικος λόγος «