Οι κολλητοί, αδελφοποιτοί, τα μπρατίμια των ετών 1996-2003 και ο καθημαγμός των ετών 2010 και μετά
Μέρος 2ο
Του Θεόδωρου Αραβανή
Η ολότητα στρουκτούρα (κατασκευή) της άποψης της πολιτικής του εκσυγχρονισμού για τα έτη 1996-2003, κρύβεται στην μόνιμη σημείωση όλων περίπου των ερμηνευτικών εγκυκλίων των νόμων, τους οποίους κατασκεύαζαν και ψήφιζαν, με την κατάληξη: «η παρούσα δεν επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό»!!!!!! (Εδώ τα θαυμαστικά είναι άκρως κυριολεκτικά).
Προϋπόθεση των συλλογισμών των εκσυγχρονιστών, αλλά και γενικευμένη κρατική κουλτούρα την οποία έπρεπε να εμπεδώσουν οι Έλληνες πολίτες τα έτη 1996-2003, ήταν ότι:
Εμείς οι εκσυγχρονιστές, ως κομματικός σχηματισμός της συνταγματικής οργάνωσης της χώρας από το 1975 και μετά, αφού ήρθαμε στην κρατική εξουσία, οφείλουμε να διαχειριστούμε αυτήν, με την προϋπόθεση να ανεξαρτοποιήσουμε την πολιτική απόφαση από την δυνατότητα εφαρμογής της μέσω των κρατικών προϋπολογισμών, γιατί ο προϋπολογισμός της χώρας πρέπει να είναι ανεξάρτητος απ΄ την λήψη και την υλοποίηση των αποφάσεων που λαμβάνονται απ΄ την εκσυγχρονιστική κυβέρνηση, και όχι το εργαλείο διάχυσης εις την κοινωνική ζωή, των κρατικών αποφάσεων. (Για τούτο και: «δεν επιβαρύνει τον προϋπολογισμό»).
Και έτσι αφού ο προϋπολογισμός του κράτους παύει να είναι εργαλείο εξυπηρέτησης της κοινωνικής οργάνωσης της χώρας και των πολιτών, μοιραία αυτό το εργαλείο μένει να εξυπηρετεί τα σχέδια και τις προτιμήσεις των εκσυγχρονιστών κυβερνώντων. Αλλέως αφού με νομοθετήματα και ερμηνείες των (ιδιαίτερα αυτές οι ερμηνείες σκοπίμως για να θολώνουν την εφαρμογή των νόμων) αποξενώνεται ο προϋπολογισμός της χώρας από την κοινωνική λειτουργία του (ως σχέση προσφοράς χρήματος-πόρων κυβέρνηση και ζήτησης χρήματος-πόρων απ΄ τους πολίτες), τότε αυτούς τους πόρους μπορεί πιο εύκολα να τους διαχειρίζεται η κρατική εξουσία (η εκσυγχρονιστική εν προκειμένω), για τις επιδιώξεις της και την αναπαραγωγή της ως εξουσία.
Η παραπάνω άποψη είναι αυτή που αποτελεί το υπόβαθρο της κομματικής βαλίτσας που κομματικά στελέχη του εκσυγχρονισμού αυτοομολόγησαν (τονίζω αυτοομολόγησαν χωρίς περίσκεψιν και ντροπή), ότι μετέφεραν εις τα κομματικά του εκσυγχρονισμού ταμεία. Το περιεχόμενο όμως της βαλίτσας, ήταν ίδια δαπάνη του κρατικού προϋπολογισμού, γιατί τον προϋπολογισμό επιβάρυνε τελικά, μέσω δαπάνης κρατικών-εκσυγχρονιστικών συμβάσεων. Τα διπλά στάνταρντ (η διπλή ταρίφα δηλαδή) του εκσυγχρονισμού σε όλο της το μεγαλείο. Να πληρώσουν οι πολίτες για να αναπαραχθεί το κόμμα. Είπαμε ο εκσυγχρονισμός είχε και την παραγωγική του διάσταση, όπως κάθε εξουσία, αρκεί αυτή την αναπαραγωγή εκσυγχρονιστών να την πλήρωνε ο κρατικός προϋπολογισμός δηλαδή οι φορολογούμενοι πολίτες τελικά.
Αυτή ήταν και η μεγάλη ελκτική δύναμη του εκσυγχρονισμού τα έτη 1996-2003, μια και όποιος τρούπωνε (μπούκαρε) μέσα στην εκσυγχρονιστική διαχείριση καταλάβαινε ότι θα ήταν και αυτός συμμέτοχος στην αυτοδιαχείριση (όρος σοσιαλιστικός!!) … εννοείται των πόρων, δηλαδή του κρατικού κορβανά. Αυτό αποτελούσε και την τρομακτική συγκολλητική δύναμη του εκσυγχρονισμού ως εξουσιαστική δομή και ομάδα. Η diktat -καθ΄ υπαγόρευσιν- επιβολή στελεχών νέων, άγνωστων ως τότε, στις κρατικές θέσεις διαχείρισης των οργανισμών απ΄ την πρώτη στιγμή – πολλά ή τα περισσότερα στελέχη που από τότε επιβλήθηκαν στην κρατική διαχείριση, είναι ακόμα ως τις ημέρες μας κραταιά κρατούντες (και αυτό εξηγείται). Η απ΄ την πρώτη στιγμή το 1996 επιβολή νέων στελεχών απ΄ τον εκσυγχρονισμό, αποδεικνύει και ερμηνεύει τα παραπάνω. Η όποια ως τότε κρατική συνέχεια σε επίπεδο δομών και λειτουργικοτήτων του μεταπολιτευτικού κράτους, έπρεπε να διαρραγεί κι αυτή και να κονιορτοποιηθεί, για να μην αποτελεί μια αδρανειακή δύναμη παρεμπόδισης της εφαρμογής των εκσυγχρονιστικών προϋποθέσεων διακυβέρνησης.
Τα στελέχη αυτά σε όλες τις κρατικές θέσεις -οι μαυλισμένοι απ΄ τα σιτηρά και τα σιτηρέσια του εκσυγχρονισμού- έριξαν βαθιές ρίζες μετά από 8 χρόνια μόνιμης εκσυγχρονιστικής παραμονής των εις την διαχείριση του κράτους, με αποτέλεσμα να αποτελέσουν και την κρατική εργαλειακή συνέχεια. Ακόμα και μετά την αλλαγή κυβερνητικής δομής από το 2004, συνέχισαν να αποτελούν ένα ισχυρό διοικητικό μόρφωμα και μια απροσπέλαστη ομάδα αυτοπροστατευόμενη, ακόμα και από τις πολιτικές αποφάσεις, της όποιας άλλης κυβέρνησης προέκυπτε. Ουσιαστικά είχαν υπαγάγει την πολιτική διαχείριση της χώρας από το 2004 και μετά, στις συμπαγείς εργαλειακότητες των διαχείρισης του ίδιου του κράτους.
Αυτοί -οι διαχειριστές των κρατικών θέσεων που επιβλήθηκαν απ΄ τον εκσυγχρονισμό- απετέλεσαν για τα επόμενα χρόνια 2004 και μετά ένα σκληρό άκαμπτο και απροσπέλαστο μόρφωμα εξουσιαστών, που έφτασε ως τις μέρες μας και ακόμα παίζει κυρίαρχο ρόλο στην κρατική διαχείριση. Για όποιον έτυχε να βρεθεί αντιμέτωπος με αυτό το σκληρό και άκαμπτο εκσυγχρονιστικό μόρφωμα από τα έτη 1996 έως σήμερα, ακόμα και το άριστο κοινωνικό μέτρο να υποστήριζε ή όποιον επιστημονικό ορθολογισμό να υπερασπιζόταν, θα βρισκόταν εκτεθειμένος και ζημιωμένος. Ήταν και είναι ακόμα τέτοια η μανία αυτοσυντήρησής του και αναπαραγωγής του (αυτού του μορφώματος) παραπέρα, που ακόμα και σήμερα 20 κοντά χρόνια μετά την παρουσία του στα κοινωνικά της χώρας, καταφέρνει να επιβιώνει περίπου ακέραιο, ακόμα και αν άλλαξαν 5 κυβερνήσεις ως τώρα από το 2004 έως σήμερα.
Μεγάλο μέρος αυτού του σκληρού και άκαμπτου εκσυγχρονιστικού μορφώματος των ετών 1996-2003 επιζεί στις πιο καίριες θέσεις της κοινωνικής και οικονομικής ζωής και κρατικής διαχείρισης, ακόμα και σήμερα και μετά τις εκλογές της 25/01/2015. Κι αυτός είναι ένας βασικός λόγος για τις εσωτερικές αντιδράσεις (ντόπια αντίδραση) υπό μορφή αναγκαιοτήτων ορθολογισμού!!, τις οποίες δήθεν έχει ανάγκη η σημερινή πολιτική διαχείριση, της καθημαγμένης οικονομικά χώρας μας και της όποιας κυβερνητικής προσπάθειας σήμερα να καταδείξει αυτόν τον καθημαγμό της Ελληνικής χώρας.
Συνέχεια σε 3ον μέρος.
