H πλατεία Συντάγματος (Το τριανέμι) – 1ο Μέρος
Η πλατεία Συντάγματος περί τα τέλη του 19ου αιώνα (Πηγή)
Του Θεόδωρου Αραβανή
Για τους παλιούς Αθηναίους και μέχρι τον μεσοπόλεμο η πλατεία Συντάγματος στην πρωτεύουσα της χώρας, ονομάζετο και τριανέμι. Και τούτο διότι τον χώρο της πλατείας την έπιαναν κατά κύριο λόγο τρεις κατευθύνσεις ανέμων, από αφήγηση παλαιότερα γεννηθέντα στην οδό Ξενοφώντος (δίπλα απ΄ την πλατεία) το τέλος του 19ου αιώνα.
Οι κύριες κατευθύνσεις των ανέμων που μπορούσαν να πιάνουν το Σύνταγμα, και ιδιαίτερα το πάνω μέρος απ΄ την πλατεία εκεί που είναι το μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη, και κατά την αφήγηση του παραπάνω γηγενούς αφηγητή είναι περίπου σε προσανατολισμό: α) Από την κατεύθυνση της οδού Πανεπιστημίου (Βόρεια), β) από την κατεύθυνση του Εθνικού κήπου – Λεωφόρου Αμαλίας (Νότια), γ) από το κάτω κυρίως μέρος της πλατείας Συντάγματος Δυτικά (κατεύθυνση προς οδό Ερμού).
Έχοντας ζήσει ο παραπάνω αφηγητής (τώρα δεν βρίσκεται στην ζωή) κοντά όλες τις Ελληνικές περιπέτειες κατά κύριο λόγο της Ελλάδος του 19ου αιώνα, και σε συσχετισμό με τα όσα συνέβαιναν σε κάθε πολιτικό-κοινωνική περιπέτεια της χώρας στην πλατεία Συντάγματος, είχε διατυπώσει την άποψη θυμοσοφικά ίσως, ότι: «…άμα και όταν φυσήξει το τριανέμι…», εξηγώντας ότι οι κοινωνικές πολιτικές παράμετροι της χώρας υπάγονται στην αρμοδιότητα και προσδιορίζονται από το φύσημα (μεταφορικά), δηλαδή την συγκέντρωση υπό μορφή κοινωνικής παρέμβασης των πολιτών στην πλατεία Συντάγματος, δηλαδή στο τριανέμι.
Είχε ζήσει και συμμετείχε ο ίδιος όπως είπε, στην συγκέντρωση των πολιτών στην Πλατεία Συντάγματος που ουσιαστικά επέβαλε την επανάσταση του 1909. Ακόμα σε διάφορες μικρότερης Εθνικής εμβέλειας κοινωνικές παρεμβάσεις των συγκεντρωμένων πολιτών στην Πλατεία στον μεσοπόλεμο.
Η πλατεία Συντάγματος μετά την απελευθέρωση της Αθήνας από τους Γερμανούς (Φωτ. Σ. Μελετζή)(Πηγή)
Ήταν παρών μέσα στο πλήθος στην πλατεία Συντάγματος τον Οκτώβρη του 1944, στον πρώτο μετααπελευθερωτικό λόγο προς τους Αθηναίους και όχι μόνο πολίτες απ΄ τον εξώστη του Μεγάρου Πάλλη (υπάρχει και σήμερα) στην γωνία Συντάγματος με την οδό Καραγεώργη Σερβίας (παλαιότερα οδός Αργεντινής), όπου ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου υπόσχετο την λαοκρατία.
Το συλλαλητήριο του ΕΑΜ στις 3 Δεκέμβρη του 1944 που βάφτηκε στο αίμα
Είχε λάβει μέρος λίγες μέρες αργότερα στο σφαγιασθέν από την αστυνομία με διαταγή των Εγγλέζων (Σκόμπυ) συλλαλητήριο της 3ης Δεκεμβρίου του 1944, απ΄ όπου ουσιαστικά κατά τον ίδιο σηματοδοτήθηκε και εγκαινιάστηκε αναπόδραστα και αναπόφευκτα (πάντα κατά τον ίδιο) ο επακολουθήσας μεθοδευμένος απ΄ τους Άγγλους Εμφύλιος πόλεμος. Είχε συμμετάσχει, πάντα κατά τον ίδιο, στην συγκέντρωση-ξεφάντωμα των πολιτών στην Πλατεία Συντάγματος, την βραδιά της πτώσης της δικτατορίας 1967-1974 και του ερχομού του Κωνσταντίνου Καραμανλή.
Εδώ μια μικρή παρέμβαση από την αφήγηση του ίδιου για την βραδιά εκείνη της επανόδου του Καραμανλή την 23-24 Ιουλίου του 1974. Το στρατιωτικό καθεστώς της επταετίας και οι σκληροί στρατιωτικοί μύστες του, δεν ήθελαν ακόμα και την βραδιά εκείνη να παραδώσουν την εξουσία. Προς τούτο είχαν εισαγάγει γύρω και πίσω από το κτήριο της Βουλής τάγμα οπλισμένων πεζοναυτών με εφ΄ όπλου λόγχη και άλλους κρυμμένους πίσω από τα δέντρα του Εθνικού κήπου, στο κιγκλίδωμα που χωρίζει το νότιο περιστύλιο με τον χώρο του Άγνωστου Στρατιώτη, απ΄ την πίσω πλευρά του Εθνικού κήπου, με στόχο αν χρειαζόταν να χτυπήσουν το συγκεντρωμένο πλήθος των Πολιτών στην πλατεία Συντάγματος. Και ταυτόχρονα στα σημεία προκαθορισμένης διασποράς μέσα στην Αθήνα με στόχο να μην παραδώσουν την εξουσία.
Άρματα μάχης της Χούντας των Συνταγματαρχών στην πλατεία Συντάγματος
Στο σημείο αυτό, τα ίδια αναφέρονται για το απόγευμα και τις πρώτες βραδυνές ώρες της 23/07/1974 και από την πρόσφατη νεότερη ιστορική έρευνα και από από αφηγήση των ίδιων των συμμετεχόντων, σώφρωνων τότε μεσαίου βαθμού αξιωματικών του στρατού που εκείνη την ώρα ευρίσκοντο μέσα στο κτήριο της βουλής, όπου εξετάζετο η παράδοση της εξουσίας από τους χουντικούς στρατιωτικούς στους πολιτικούς.
Η ογκωδέστατη και με πάθος συγκέντρωση και συρροή των πολιτών στην πλατεία Συντάγματος (το τριανέμι δηλαδή που φύσηξε), που απαιτούσαν την πτώση του δικτατορικού στρατιωτικού καθεστώτος την 23-24/07/1974, ήταν το συμβάν που αφόπλισε και σωφρόνισε ουσιαστικά τους σκληρούς ακόμη δικτάτορες, να ελέγξουν το οπλισμένο τάγμα πεζοναυτών να μην χτυπήσουν τους συγκεντρωμένους και ενθουσιασμένους πολίτες στην πλατεία Συντάγματος, για την διαφαινόμενη κατάρρευση της δικτατορίας.
Ακόμη γνώστης της ιστορίας του τόπου ο παραπάνω αφηγητής και πάλι συμμετέχων, μου ανέφερε και είναι καταχωρημένο στις δέλτους της μεταπολιτευτικής επισήμου ιστορίας του τόπου, ότι: και τις πρώτες μέρες μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον Κων/νο Καραμανλή οι στρατιωτικοί δεν ήθελαν να αποσύρουν από το λεκανοπέδιο της Αττικής τις ένοπλες και όποιες αρματοφόρες δυνάμεις των πεζοναυτών.
24 Ιουλίου 1974: Ο λαός πανηγυρίζει για την πτώση της Χούντας
Τότε ίδιος ο Κων/νος Καραμανλής απαίτησε απ τους σκληρούς ακόμη στρατιωτικούς να απομακρυνθούν εντός 48 ωρών οι στρατιωτικές μονάδες των πεζοναυτών απ΄ την Αττική, ειδάλλως θα καλούσε ο ίδιος τον λαό στο Σύνταγμα για να δώσει την λύση και αυτός απείλησε να φύγει. Όπως και έγινε η απομάκρυνση αυτή σε 36 μόνο ώρες, με επιτόπιο έλεγχο για την απομάκρυνσή των.
Το τριανέμι (δηλαδή η Εθνική κοινωνική δυναμική της συγκέντρωσης των πολιτών στην πλατεία Συντάγματος) που φύσηξε, το χρησιμοποίησε για Εθνικό Σκοπό ως τελευταία καταφυγή ακόμα και ο συντηρητικός και σώφρων πολιτικός Κων/νος Καραμανλής, μακρυά ο ίδιος απ΄ την κουλτούρα από τις πολλές κοινωνικές μαζικότητες και πολιτικές διεκδικητικότητες.
Και σήμερα τι σχετικά με το τριανέμι;;;
Υπάρχουν όλες οι αναφορές για την πολιτισμένη και εγγράμματη πλέον πλέρια Ελληνική κοινωνία μεταπολιτευτικά, που προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα και αντιμετωπίζει τα Εθνικά θέματα της διαλογικά, χωρίς μαζικότητες, αυτό που λίγα χρόνια πριν, αλλά και τώρα, ονομάστηκε κοινωνία του καναπέ. Υπάρχει και μια ρεαλιστική αναφορά προς τούτο μια και πριν 2 χρόνια κοσμήτορας Γερμανικού ονομαστού Πανεπιστημίου μαζί με τον αντίστοιχο Έλληνα κοσμήτορα του εν Αθήνησι Πανεπιστημίου, ανέφεραν ότι τα ποσοτικά στοιχεία στις δύο χώρες δείχνουν ότι ως δείκτης κοινωνικής διαστρωμάτωσης και συμμετοχής στο αγαθό της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, στην Γερμανία σπουδάζουν 2,5 κατωτέρων στρωμάτων φοιτητές προς ένα αστό φοιτητή, ενώ στην Ελλάδα η σχέση αυτή είναι 4 προς ένα. Άρα κατέληξαν οι κοσμήτορες των πανεπιστημίων ότι, η σχέση αυτή μας δείχνει και την πιότερη κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα εν Ελλάδι. Και βέβαια αυτό εξηγεί -κατ΄ άλλους εγκεφάλους των κοινωνικών και ψυχιατρικών επιστημών-, και την τάση εσωτερίκευσης και αναδίπλωσης και αναστοχασμού των Ελλήνων πολιτών απέναντι στα κοινωνικά φαινόμενα (τα οποία περιλαμβάνουν και τους ίδιους!!!), με την απόσυρσή των στους πιότερο ιδιωτικούς χώρους της σκέψης και της ύπαρξης. Με αποτέλεσμα την αδυναμία της συγκρότησης της κρισίμου κοινωνικής μάζας και μαζικότητας πολιτών, για την ίδια την κοινωνική διεκδίκηση και επιβολή κοινωνικότερων παραμέτρων, την αντιμετώπιση προβλημάτων εν τη Ελληνική κοινωνία, ή και την θέσμιση επιλογών διαχείρισης της χώρας από την πολιτική ηγεσία και εξουσία του τόπου!!!
Τέτοιες σχέσεις αιτιότητας μεταξύ μαθησιακού επιπέδου σε μια χώρα και της δημοκρατίας του καναπέ, μόνο οι δυτικοί ορθολογιστές μπορούσαν να εφεύρουν.
Καλό το παραπάνω συνεκτικό και αιτιακά υποβαθρωμένο ιδεολόγημα για την αδράνεια δήθεν των πολιτών, που θέλει να στηρίξει την αδυναμία συγκρότησης μαζικών αμυντικών αλλά και διεκδικητικών κοινωνικών δομών, εν μέσω εδώ και 7 χρόνια (2008-2015 ιδιαίτερα τα χρόνια 2010-σήμερα) καθημαγμού (οικονομικής, κοινωνικής, διάλυσης της χώρας), με τα ποσοστά, φτώχειας, ανεργίας, ελλείψεως θερμάνσεως, υπερμέτρου εξαντλητικής φορολογίας των πολιτών, υποσιτισμού, διάλυσης των κοινωνικών ελαχίστων, συντάξεων που δεν φτάνουν ούτε για την ελάχιστη καταβολή του υπερτιμημένου ηλεκτρικού ρεύματος πλέον, αποκλεισμού των νέων από την παραγωγική μέθεξη, υποαμοιβών εργασίας, ενοικιασμένων εργατικών ψυχών, και ότι άλλο αντιμετωπίζουν γενικευμένα οι πολίτες.
Γιατί τα ποσοστά φτώχειας πλέον και ανέχειας και μαζί ψυχοκοινωνικών προβλημάτων έχουν εκτραχυνθεί, σύμφωνα και με τα επίσημα Ευρωπαϊκά στοιχεία αλλά και την προσλαμβάνουσα καθημερινότητα του καθενός.
Μια πρώτη αναφορά ας γίνει στις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων τα έτη 2010-2012 που θεωρήθηκαν επικίνδυνες και λιδωρήθηκαν από την ίδια την τότε πολιτική ηγεσία του τόπου. Που και σε κάποιες περιπτώσεις επιθετικά τις αντιμετώπισε με κυριολεκτικό πόλεμο καταστολής στην καγκελόφρακτη πλατεία Συντάγματος με την χρήση κάθε φορά γκλόμπς, καπνογόνων (ασφυξιογόνων κατ΄ άλλους) και μπόμπες κρότου λάμψης.
Συγκέντρωση «αγανακτισμένων» στην πλατεία Συντάγματος (Πηγή)
Είναι χαρακτηριστική η δήλωση πολιτικού τα χρόνια των συγκεντρώσεων των αγανακτισμένων (Φεβ 2012) ότι: στα πρόσωπα και τις συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων έβλεπε την προσπάθεια πολιτικής ομηρίας του, από το να εκφράσει την ελεύθερη κατά συνείδηση βουλευτική του γνώμη, για την σωτηρία της πατρίδος μας!!!!! Και αυτό βέβαια εξηγείται μια και ταύτιζε ο ίδιος την σωτηρία της χώρας αόριστα, με την δική του βουλευτική ιδιότητα, με βάσει την οποία (βουλευτική ιδιότητα) νομοθετούσε για να σώσει την χώρα, της οποίας (χώρας) οι πολίτες προοδευτικά καθίσταντο φτωχοί, με βάσει και τις δικές του αποφάσεις!!!!
Έτσι οι συγκεντρώσεις των αγανακτισμένων, ήταν κατά την πολιτική ηγεσία της χώρας, ανεδαφικές, μη ικανές να ληφθούν υπόψιν, επικίνδυνες γιατί αντιστρατευόνταν τις αποφάσεις των πολιτικών για την σωτηρία της χώρας, που αυτή η σωτηρία θα επιτυγχάνετο με την φτωχοποίηση και την ανέχεια των πολιτών, και μετά από υποδείξεις της τότε Τρόικας και των εκπροσώπων των διεθνών κεφαλαιαγορών.
Τουτέστιν το κοινωνικό φαινόμενο της συγκεντρώσεως (μαζικότητας) των πολιτών και της έκφρασης απ΄ τους πολίτες δια μέσου των συγκεντρώσεων, των κοινωνικών αναγκαιοτήτων, για τον αφουγκρασμό (αυτών των αναγκαιοτήτων) απ΄ την πολιτική ηγεσία του τόπου, κατέληγε να εκλαμβάνεται απ΄ τους ίδιους τους πολιτικούς διαχειριστές της χώρας ως κινδυνώδες και για την χώρα και για τους ίδιους, μια και οι ίδιοι οι πολιτικοί διαχειριστές ταύτιζαν και ταυτίζουν τους εαυτούς των με την ίδια την χώρα.
Σαν απόφθεγμα θα μπορούσαν να χρησιμοποιούν το Λουδοβίκειο ιστορικό τσιτάτο: «Η Ελλάδα είμαστε εμείς οι πολιτικοί διαχειριστές».
Το σύμπτωμα όμως της απαξίωσης της κοινωνικής δυναμικής μέσω και όποιων μαζικότερων αναφορών, συνεχίστηκε πέρα και απ΄ τις αγανακτισμένες συγκεντρώσεις των ετών 2010, 2011, 2012 και για τα επόμενα έτη, με την απαξίωση εκ μέρους της κρατικής εξουσίας, των αποφάσεων των συλλογικοτήτων (εργαζομένων, συνταξιούχων, επαγγελματικών οργανώσεων και κάθε άλλου σχήματος κοινωνικότερης αναφοράς).
Είναι χαρακτηριστικό ότι για την νομοθετική απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων απ΄ την πρωθύστερη συλλογική έδρασή των (διάλυση των εργασιακών συλλογικών συμβάσεων), επιλέχτηκε ακόμα και η παραπέρα σκληρή ερμηνεία του νομοθετήματος, σύμφωνα με την οποία απαγορεύεται σε κάθε ατομική σύμβαση εργασίας (εργοδότη-εργαζομένου), να υποκρύπτεται παντί τρόπω κάτι που να ερμηνελυεται ως συλλογικό εργασιακό υπόρρητο. Η μεταφεουδαλική προ-αστική παρωχημένη και δουλοκτητική ουσιαστικά ιδεολογία αρχών του 19ου αιώνα για τον επίμορτο χαρακτήρα της εργασίας, έγινε νομοθέτημα, για να σωθεί η χώρα, στον εικοστό πρώτο αιώνα της Ελληνικής ιστορικής εξέλιξης!!!
(Συνεχίζεται)
