Η φορολογία ως παθολογία
Γράφει ο Θεόδωρος Αραβανής
Δεν μπορούν να καταμετρηθούν ως πλήθος -δεν θα έχει ρεαλιστικό μεθοδολογικό νόημα η καταμέτρηση αυτή- οι φορολογικοί νόμοι και κάθε λογής συμπληρωματικαί και ερμηνευτικαί (πολ.= πολύγραφος του υπουργείου οικονομικών) διατάξεις της χώρας τα τελευταία χρόνια μετά το 2010, ως συμπαρομαρτούντα νομοθετήματα των όρων, χρεωκοπία, μνημόνια, μεσοπρόθεσμα και ότι αυτοί οι όροι σηματοδοτούν στην Ελλάδα του 2008. Όχι πώς τα πριν από το 2008 χρόνια -και ας αναφερθούμε μετά την δήθεν καινοτομική εισαγωγή το 1987 του Φόρου Προστιθέμενης Αξίας (ΦΠΑ)-, η φορολογική του κράτους παραγωγή υστερούσε σε πλήθος νόμων και διατάξεων, αλλά ας μην πάμε τόσο πίσω. Ας αναφερθούμε στην νομοθετική φορολαγνεία του κρατικού μορφώματος μετά το 2008. Με μια σημείωση εδώ αποκαλυπτική για τα προηγούμενα απ΄ το 2008 χρόνια.
–Σημείωση: Από το 1987 η εισαγωγή του Φόρου Προστιθέμενης αξίας (ΦΠΑ) στις συναλλαγές, χαιρετίστηκε πομπωδώς με την δυνατότητα πλέον στην καθημερινότητα της εννοιοποίησης της φορολογικής κουλτούρας κράτους και πολιτών, που θα οδηγούσε στην απλούστευση και δικαιοσύνη του φορολογικού συστήματος της χώρας και πολλά άλλα τοιούτα και ταύτα κρατικά ηχηρά κούφια ανάλογα. Για το πόσο κούφια ήταν όλα τα παραπάνω ηχηρά ανάλογα, αρκεί μόνο να αναφερθεί ότι το Ελληνικό κράτος από την αρχή του 1994 μέχρι και τα μέσα του 1997 είχε ψηφίσει 16 τον αριθμό φορολογικούς νόμους και διατάξεις, μπερδεύοντας και θολώνοντας κυριολογικά το οικονομικο/συναλλακτικό τοπίο των πολιτών. Και νομίζω ότι αν απαριθμηθεί το πλήθος των φορολογικών νόμων και διατάξεων ανά τριετία και μέχρι το 2008, δεν θα είναι διαφορετικά τα ευρήματα. Εδώ κλείνει η παρενθετική σημείωση.–
Αναφορικά τώρα με τα όσα φορολογικά -όχι ασφαλιστικά- νομοθετήματα που συνιστούν και μια κουλτούρα φορολαγνεία και φορογοητείας με την οποία εθίζεται το Ελληνικό κράτος μετά το 2008, σε σημείο που να αποτελεί αυτή η φοροκουλτούρα για το Ελληνικό κράτος, ασχέτως κομματικών ιδεολογικά κυβερνώντων, στοιχείο γοητείας και εθισμού παθολογικού (βίτσιου) με το οποίο ταυτίστηκε η έννοια του κρατικού μορφώματος εν Ελλάδι τα χρόνια αυτά. Σε όρους λειτουργικής καθημερινότητας αυτή η σε ρυθμό πολυβόλου παραγωγή φορολογικών νόμων ταυτίζεται και αποτελεί ένα παραλήρημα του ίδιου του κρατικού μορφώματος, το οποίο παραλήρημα εκπροσωπεί και αντιστοιχεί σε μια κρατική λειτουργία σε κατάσταση καθολικής κρίσης, αδυνατούσα να αρθρώσει οποιονδήποτε άλλο νοηματοδοτικό λόγο για την ύπαρξή της.
Στο πεδίο της κοινωνικής παθολογίας, που διαμορφώνεται απ΄ την επιβολή του κρατικού αυτού προτύπου πάνω στο κοινωνικό σώμα, η κρατική εξουσία εκφράζει εναργέστατα την μόνιμη πλέον διάστασή της απ΄ την πραγματικότητα. Την οποία δεν είναι δυνατό να την αναγνωρίζει ως πραγματικότητα, γιατί μια τέτοια αναγνώριση συνεπάγεται την αμφισβήτηση των λόγων της ύπαρξής της και οδηγεί στην αυτοαναίρεσή της ως εξουσία. Σε αυτές τις συνθήκες, η ιδεολογία του κράτους, δηλαδή ο παραληρηματικός λόγος της κρατικής εξουσίας, απαλείφοντας τεχνικά και πλασματικά την διάσταση απ΄ τη πραγματικότητα, ουσιαστικά προβαίνει σε μια συνειδητή εν μέρει αλλά και ασυνείδητη (γι΄ αυτό και παραλήρημα), αλλοτριωμένη και ταυτόχρονα αλλοτριωτική προσπάθεια της κρατικής εξουσίας να επανεγκαθιστά κάποια βιώσιμη σχέση κράτους-πολιτών μιας μεταλλαγμένης όμως πλέον πραγματικότητας, ώστε να νομιμοποιείται και να δικαιώνεται η ίδια η ύπαρξη της κρατικής εξουσίας και να δικαιολογείται μια λογική έτσι συνέχεια για την εξουσιαστική κρατική αρχή. Κρατική πλέον αρχή που σύμφωνα με τον παραληρηματικό της λόγο (δηλαδή την ιδεολογία της): «όταν η ιδεολογία δεν συμβαδίζει με την πραγματικότητα …. τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα».
Το τίμημα εδώ αυτού του παραληρήματος της κρατικής εξουσίας, στην μια περίπτωση το πληρώνει ο φορέας του παραληρήματος και προς τούτο βρέθηκε η λιγότερο επώδυνη λύση, με την συνεχή εναλλαγή των κομματικών συλλογικοτήτων που συγκροτούν διαδοχικά μέσω των εκλογών την κυβερνητική εξουσία. Έτσι και εξηγείται εναργέστατα το σύμπτωμα των απανωτών εκλογικών αναμετρήσεων των τελευταίων ετών μετά το 2008.
Στην άλλη περίπτωση το τίμημα του εξουσιαστικού παραληρήματος το πληρώνει -όπως και γίνεται στις μέρες μας- ένας ολόκληρος λαός.
Στις σελίδες της Ελληνικής ιστορίας που διαμορφώνονται στις μέρες μας, είναι εύκολο να ανιχνευτούν και να προσδιοριστούν οι κοινωνικές συνέπειες της κρατικής ιδεολογίας (δηλαδή του παραληρηματικού λόγου της εξουσίας).
Έτσι γίνονται κατανοητές οι -παραληρηματικές- εξαγγελίες των έκτακτων φόρων που γίνανε μόνιμοι και εξηγείται γιατί κάθε επόμενο φορολογικό έτος ιδιαίτερα μετά το 2010, η προοδευτικοποίηση της φορολογίας στο όνομα της κοινωνικής δικαιοσύνης, στόχευσε στην δραματική αύξησή της, και ακόμα στοχεύει για το τρέχων φορολογικό έτος, παρά το οριακό φοροδοτικό τοπίο της Ελληνικής κοινωνίας.
