Επίκαιρα του 1944 του Φιλοποίμενος Φίνου
«Κατοχή τέλος… Πριν ακόμα οι Γερμανοί εγκαταλείψουν την Αθήνα ο Φιλοποίμην Φίνος αποφασίζει να γυρίσει τα πρώτα ελεύθερα επίκαιρα. Δεν παίχτηκαν ποτέ στην Ελλάδα και σήμερα τα βλέπουμε για πρώτη φορά έτσι, όπως γυρίστηκαν εκείνο τον καιρό…».
(Το απόσπασμα περιλαμβάνει τα Κινηματογραφημένα επίκαιρα του 1944 παραγωγή της Φίνος Φιλμ που έχουν θέμα την απελευθέρωση της Αθήνας από το Γερμανικό στρατό. Δεν προβλήθηκαν ποτέ στην Ελλάδα.
Ανακαλύφθηκαν από το Ροβήρο Μανθούλη σε κινηματογραφικά αρχεία στις ΗΠΑ και παρουσιάστηκαν για πρώτη φορά στην Ελλάδα στην αρχική τους μορφή ενσωματωμένα στο ντοκιμαντέρ του «Βίοι παράλληλοι του Εμφυλίου» (Νίκος Θεοδοσίου)).
Ο Φοιλοποίμην Φίνος σε προσωπική του αφήγηση αναφέρει για την καταστροφή των φίλμς που ο ίδιος είχε τραβήξει στον μεσοπόλεμο αλλά και για την είσοδο των Γερμανικών στραρευμάτων στην Αθήνα το 1941, που προκάλεσαν οι Γερμανοί κατακτητές με την είσοδό τους στην Αθήνα. Εισέβαλαν εν απουσία του στο εργαστήριο του στην οδό Στουρνάρη και όταν έφτασε στο εργαστήριο βρήκε το Γερμανικό απόσπασμα να καταστρέφει όλα τα φίλμς.
Η τακτική της απόσπασης ήταν και είναι κανονικότητα της Γερμανικής κουλτούρας και του τόξου των χωρών που απαρτίζουν το σύμπτωμα από παλιά της Κεντρικής Ευρώπης.
Παλιά Αυστροουγγαρία- Γερμανία- Πρωσσία και στις Μέρες μας Σλοβακία ( Γερμανική κυρίως Σουδητία), Τσεχία, Ουγγαρία, Γερμανία, Δυτική και Βόρεια Πολωνία, Σλοβενία, Κροατία, κυρίως.
Στην διαδικασία των επεκτάσεων του πολιτισμού χρησιμοποιήθηκαν οι διαδικασίες της αναπαραγωγής και της απόσπασης.
Στην μεν απόσπαση ο πλούτος της προς κατάκτηση χώρας, πρέπει να αποσπαστεί βίαια και με στόχο την εξυπηρέτηση των αναγκών των κατακτητών, χωρίς οίκτο για την ίδια την χώρα απ την οποία αποσπάται ο πλούτος. Στην διαδικασία της αναπαραγωγής η χώρα που επεκτείνεται εφοδιάσει την χώρα επέκτασης με τα τεχνικά μέσα και την τεχνογνωσία για την εκμετάλευση των πλουτοπαραγωγικών πηγών της κατακτημένης χώρας και με στόχο την απόσπαση του μεγίστου της υπεραξίας από την εκμετάλευσξ των πλουτοπαραγωγικών αυτών πηγών.
Κυρίως ο όρος απόσπαση υπονοεί την κατάκτηση και κατοχή μιας χώρας, ενώ ο όρος αναπαραγωγή υπονοεί την επέκταση προς εκμετάλευση μιας χώρας.
Η απόσπαση συνδυάζεται με την κρυψίνοια, την μη προβολή των μεθόδων απόσπασης και του πλούτου που αποσπάται, ενώ η αναπαραγωγή αφήνει τα περιθώρια προβολής δήθεν διαφημιστικά των θετικοτήτων που προκάλεσε στην χώρα επέκτασης- εκμετάλευσης, η ίδια η χώρα που επεκτείνεται.
Αυτή είναι η εξήγηση για την ανυπαρξία ζωντανών φιλμογραφημένων ντουκουμέντων, ααλά και γενικά η απουσία κάθε λογής ντοκουμέντων φωτογραφικών γενικά , από την κατακτημένη απ τους Γερμανούς Ελλάδα τα έτη 1941-1944. Και τα ελάχιστα που υπάρχουν κάθε λογής απεικονιστικά, είναι αποσπασματικά ελαχίστης διάρκειας και ούτε καν προπαγανδιστικά υπερ των κατακτητών μπορούν να θεωρηθούν. Διότι η κουλτούρα της απόσπασης των Γερμανικών στρατευμάτων κατοχής στην Ελλάδα και αλλαχού στην Ευρώπη ήταν της αμέσου αρπαγής κάθε λογής πόρων. Και χαρακτηριστικά στην Ελλάδα, άμεσα με την Γερμανική εισβολή, το πρώτο που έγινε ήταν να προσδιορίσουν τους τόπους κρατικής συγκέντρωσης των αγροτικών προ’ι’οντων
και τα κανάλια μεταφοράς των συγκοινωνιακά. Η πείνα στην Ελλάδα του χειμώνα 1941-1942 με τους κοντά 250-300 χιλιάδες νεκρούς απ την πείνα στα αστικά κέντρα κυρίως, αλλά και ο πληθωρισμός της δραχμής – μεγαλύτερος ακόμα και από τον πληθωρισμό των ετών της Βα’ι’μάρης 1923 κλπ, ήταν αποτέλεσμα της συγκεκριμένης κουλτούρας της απόσπασης των κατακτητών Γερμανών. Το σχέδιο σχετικά με την υπονόμευση των Εθνικών νομισμάτων των κατακυημένων χωρών ονόματι σχέδιο »Αντρέας» αρχικά και μετέπειτα σχέδιο »Ρά’ι’νχαρντ» είχε εκπονηθεί από τους ΓΕρμανούς εγκεφάλους από το 1938 και προέβλεπε την απόσπαση ολοένα και περισσοτέρων βίαια πιστώσεων σε εγχώριο νόμισμα απ τις κεντρικές τράπεζες των κατακτημένων χωρών, πλέον κάθε λογής χρεωγράφων μετοχών των επιχειρήσεων των κατακτημένων χωρών , με στόχο την πληθωριστική καταστροφή του νομίσματος ως συναλλακτική βάση των πολιτών των χωρών υπό κατοχή , άρα ουσιαστικά την πείνα και τον θάνατο.
Για την απόσπαση των προ’ι’όντων διατροφής σε κάθε κατακτημένη χώρα , η οδηγία ήταν σαφής από το Βερολίνο από τα έτη 1939. »Δεν μας ενδιαφέρει η ζωή των πολιτώντων κατακτημένων χωρών μπροστά στην ευημερία του Γερμανικού πληθυσμού».
Ο ίδιος ο Φιλοποιμήν Φίνος στην ίδια αφήγηση, για τα κατεστραμένα απ τους Γερμανούς φίλμς , στο ζωντανό ντοκουμέντο αφήγησης του μεταπολεμικά, φαίνεται να διακατέχεται από στεναχώρια και πίκρα γιατί κόπο ολόκληρων χρόνων τον κατέστεψαν οι Γερμανοί κατακτητές λόγω της εγγενούς κεντροευρωπα’ι’κής κουλτούρας της αδιαφάνειας και του βανδαλισμού, που βρίσκεται στον πυρήνα της μεθοδολογίας της απόσπασης.