Η Πάνω Βρύση της Καρυάς και οι γειτονιές της
Καρυά 1958, η (Α)πάνω Βρύση
«Θέλω να αφήσω τη θύμησή μου και τη σκέψη μου και να πάω στις γειτονιές, αλλά και στην επάνω βρύση με τον μεγάλο λόμπο και με τον ωραίο πλάτανο. Να κάθεσαι και να απολαμβάνεις αυτό το ωραίο τοπίο. Να βλέπεις απέναντι τους Πηγαδησάνους, τον Κάβαλο, το Σπανοχώρι και τα άλλα χωριά στο βάθος την θάλασσα, το Άκτιο και πιο πέρα την Πρέβεζα. Να βλέπεις κάτω το χωριό την πλατεία με τα μεγάλα πλατάνια, το λιβάδι και να σου έρχεται από πάνω από την Καρούλα κι από τον Άγιο Αντρέα αυτό το ωραίο αεράκι, να σε δροσίζει. Να σκέφτεσαι τους δικούς σου που μπορεί να είναι στην ξενιτειά και να σου έρχεται η νοσταλγία πότε θα έρθουν να τους δεις, να σκύψετε μαζί στα κανάλια να πιείτε αυτό το δροσερό νερό. Τι όμορφη σκέψη.
Εκεί μαζεύονταν από το Χαλιά και από τις γύρω γειτονιές να ποτίζουν τα ζώα αλλά και να πάρουν κρύο, φρέσκο νερό με την κανάτα να πιουν οι γεροντότεροι. Συνήθιζαν τα καλοκαίρια, το απόγευμα, να φτιάχνουν «αργανάδα», ψωμί βρεγμένο με κρύο φρέσκο νερό με λάδι, ξύδι από κρασί με άρωμα τριαντάφυλλου, ντομάτα από τον κήπο και τυρί από τις γίδες…
Όλες οι αυλές είχαν μεγάλες κληματαριές και για τα σταφύλια που τα έφτιαχναν γλυκό και που άλλα τα κρεμούσαν και διατηρούνταν και μέχρι τα Χριστούγεννα, αλλά κυρίως για τον ίσκιο τους. Εκεί από κάτω μαζεύονταν οι κοπέλες και κεντούσαν, οι γιαγιάδες έγνεθαν ή καθάριζαν κάνα βελονάκι ή πατάτες από τον κήπο. Οι δε μεγαλύτεροι που δεν πήγαιναν στην πλατεία, κάθονταν επάνω στα δεμάτια με τα αποκλάδια που τα έβαζαν στην άκρη της αυλής να τους κόβει το βοριά. Εκεί λοιπόν άκουγες από τους μεγαλύτερους και ιστορίες που είχαν ζήσει στον πόλεμο αλλά και διάφορες συμβουλές, πάντα λέγοντας και την παροιμία.
Αλλά και τα κορίτσια τραγουδούσαν, οπότε κάποια στιγμή έλεγαν ποια έχει σειρά να πάει να φέρει φρέσκο νερό; Συνήθως πηγαίναμε εμείς τα παιδιά. Ξεχνιούνται τέτοιες στιγμές; Όχι ποτέ. Είχαμε καλούς γείτονες. Τον μπάρμπα Άγγελο Κακλαμάνη, που όταν το βράδυ ανέβαινε να πάει για ύπνο, έβγαινε έξω, κοίταζε τον ουρανό, τον ορίζοντα και προέβλεπε τι καιρό θα έκανε την άλλη μέρα. Πριν πάει για ύπνο είχε μια χαρακτηριστική φράση που έλεγε: «Πάει κι αυτή η μέρα»….
Ας καθίσουμε για λίγο εκεί στα Κακλαμανάτα στο σταυροδρόμι που πάει στην βρύση και στην πλατεία κάτω από την μεγάλη και γνωστή καρυδιά του Κοτσή, που πάντα φυσάει μαΐστρος για να καμαρώσουμε τις κοπελιές, που πηγαινοέρχονταν με τις βαρέλες γεμάτες κρύο νερό, να πούμε τα αστεία μας, να ακούσουμε φωνές παιδιών, αλλά και από μεγάλους να λένε πες στον τάδε να πει στον τάδε να μη ξεχάσει αυτό. Κάπως έτσι γινόταν στις γειτονιές…
Στις γειτονιές νοιάζονταν ο ένας για τον άλλο. Εμάς τα μικρά παιδιά όταν έλειπαν οι μανάδες μας οι γειτόνισσες μας φρόντιζαν.»
(Η πάνω βρύση και οι γειτονιές, από το βιβλίο του Απόστολου Ελ. Κακλαμάνη «Εκείνα τα χρόνια στο χωριό (1955-1966)», Αθήνα 2006 – Δες περισσότερα εδώ).
Η Πάνω Βρύση της Καρυάς
Καρυά, η Πάνω Βρύση σήμερα (2016)
Φυσική βουνίσια πηγή, προίκα της Φύσης στο χωριό της Καρυάς. Ο χώρος της βρύσης ήταν μια δεύτερη μικρή πλατεία. Ο πλάτανός της μάζευε πολλούς Πανοχωρίτες στον ίσκιο του και οι λυγερόκορμες Καρσανοπούλες λικνίζονταν με την βαρέλα και την τσέτζερη στο κεφάλι προκαλώντας το θαυμασμό (και όχι μόνο) των νέων.
Στη λίμπα της ξεδιψούσαν τα ζώα και με τα περισσευούμενα νερά της πότιζαν τους κήπους του Πάνω Χωριού. Στην δεκαετία του 1960 ο χώρος διαμορφώθηκε όπως είναι σήμερα και η βρύση συνεχίζει να προσφέρει το νάμα της. (Από πληροφοριακή πινακίδα του Συλλόγου Επαγγελματιών Καρυάς).
[Gallery not found].
