Το Κέρας της Αμάλθειας: Μια ονειρική Αρχιχρονιά – Του Χρήστου Σκιαδαρέση

Δημοσιογραφική στήλη: «Το κέρας της Αμάλθειας»

Του Χρήστου Σκιαδαρέση,
Φιλολόγου, Μέλους της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και της Εταιρείας Λευκαδικών Μελετών

Το 2017 έχει μόλις μπει. Με χρυσές κορόνες και λοφία. Με δάφνινο στεφάνι και κλωνί βασιλικό.

Κατευναστική η ομορφιά του, ωχροκίτρινη σα φύλλο δέντρου, χρυσαφιά φεγγοβολή.

Λαμπαδιάζει σα θύσανος. Μαλαματένιος ο ιριδισμός του, σαν πρωτοΰπνι, σαν αχλή από βελούδο.

Για ορεκτικό, το περιφέραμε στους ώμους μας ευδιάθετοι, άδοντας τον επινίκιον ύμνον.

Για κύριο γεύμα, ανταλλάζαμε ακούραστα, για μέρες, μακρόσυρτες ευχές, επαυξημένα επιφωνήματα, υπερρεαλιστικές δεήσεις, μήπως και ντυθούν στα λευκά οι επερχόμενες βροχερές μέρες της ύπαρξής μας.

Για επιδόρπιο, επιτρέψαμε να μας εμπνέει και να μας παραμυθεί μια ασάφεια εξωπραγματική, η μετατόπιση ενός μόλις κόκκου άμμου στην αιωνιότητα μιας κλεψύδρας συμβατικής.

Κι όμως! Ένας ήλιος παρηγορητικός κατήλθε αμέσως στις ψυχικές ρωγμές μας, στα βαθύσκια μύχια μας και μας εγκράτευσε.

Ίασε τα εξανθήματα της διάστικτης θλίψης μας.

Γαλήνεψε κάθε γκρίζα και κυματιστή νεροσυρμή μας.

Οι χαραμάδες και οι άβυσσοι που έχασκαν μέσα μας, με μιας έκλεισαν.

Στερεώσαμε ξανά τα φτερά μας, έτοιμοι να τα ξανανοίξουμε διάπλατα και να ξεχυθούμε στον κυανό ουρανό.

Νιώσαμε ότι μπορούσαμε να κοιτάμε ολόγυρα, χωρίς να μας πονούν οι βολβοί.

Να ψηλώνουμε σαν κυπαρίσσια, χωρίς να μας λιανίζουν και να μας υλοτομούν γυμνωμένα σπαθιά.

Στο προσκλητήριό του δεν έλειπε, φυσικά, κανείς. Όλοι βρίσκονταν εκεί: Το πρώτο φως της αυγής, οι αέρηδες – ταξιδευτές, δεκάδες τούφες από σύννεφα εξόριστα και τα χελιδόνια της πρώτης μας νιότης.

Έκλεισα για λίγο τα μάτια και είδα το όρος των Ελαιών κατάφυτο, να μοσχομυρίζει λεβάντα και θυμίαμα, γαζία και λιβάνι, ίδιο αρωματοπωλείο! Και μια αστροφεγγιά ανέλπιστη!

Έναν Χριστό να ρεμβάζει αβαρής το κάλλος και, σταδιακά να ξεμακραίνει, σίγουρος και στιβαρός, σέρνοντας μαζί το τρεμουλιαστό Του είδωλο, την ευκίνητή Του σκιά, στα γαλήνια νερά της Τιβεριάδας.

Είδα ακόμη τα λουλούδια να βρίσκουν τη δύναμη ν’ ανοίγουν τα πέταλά τους στο καυτό λιθάρι, στη σκουριασμένη λαμαρίνα, στο ηλιόκαμα.

Κατεβασιές αγγέλων να ψάλλουν το ωσαννά πάνω απ’ τις άδειες, θαμποπράσινες λεωφόρους και τον μέλανα ουρανό.

Ερωδιούς να στροβιλίζονται πυρωμένοι από έρωτα και δάκρυα – αγιάσματα να τρέχουν απ’ τα μάγουλά τους.

Είδα να ιππεύω άτι φτερωτό και να τροχοδρομώ ανέμελος στα λαγούμια των συνειρμών μου.

Και τι δεν είδα, μούσα της ποίησης, στο πλατάγισμά μου αυτό ! Ήταν τέτοια τα ρίγη, τόσος της φαντασίωσης ο καλπασμός, που αισθάνθηκα λες και περιχύθηκα για μια στιγμή στον Παράδεισο, λες και ταλαντεύτηκα σε ίλιγγο συμπαντικό!

Μούσα της ποίησης, καλή, μη με ξυπνήσεις απ’ το όνειρο τούτο!

Έκλεισα όλα τα παράθυρα της μνήμης, για να περιδινηθώ αμέριμνος στη χρυσόσκονη του καινούργιου χρόνου και να πασπαλιστώ απ’ την άχνη της.

Το λυχνοφάναρο, άλλωστε, θα ξεθωριάσει γρήγορα, μούσα μου, το ξέρεις, θα σβήσει.

Και, ύστερα, θα έχω όλο το χρόνο δικό μου, για να ενδυθώ ξανά και ξανά του ρεαλισμού το σκουτί, σκαρώνοντας πλέον όνειρα ανώφελα και εξάρσεις μιας χαράς ασθματικής.

Γι’ αυτό, μη με ξυπνήσεις ποτέ απ’ το όνειρο τούτο! Ούτε, σε παρακαλώ, που να το διανοηθείς!

(Φωτό: Πίνακας του Γ. Ιακωβίδη, Ρόδια)