Ο Αγιασμός παλιά στα χωριά της Λευκάδας

Του Μίμη Κούρτη

«…Σήκω μωρέ ξεπατωμένο και θανάρτει ο παπάς ν΄ αγιάσ …»

Κάπως έτσι ήταν το πρωινό ξύπνημα στο χωριό την παραμονή των Φώτων. Οι νοικοκυρές αέριζαν και καθάριζαν το σπίτι από τα χαράματα, για να περάσει ο παπάς να αγιάσει. Κι αφού γινόταν ο πρώτος αγιασμός στην εκκλησία, ο παπάς με το πετραχήλι και κρατώντας στο χέρι του τον σταυρό κι ένα ματσά κι δενδρολίβανο, και το παπαδοπαίδι που κρατούσε το γυάλινο μαστραπά με τον αγιασμό, ξεκινούσε να αγιάσει τα σπίτια όλου του χωριού.

Μετά το «εν Ιορδάνει» ράντιζε με αγιασμό όλα τα σημεία του σπιτιού, και οι νοικοκυρές έδιναν το κατιτί τους. Αν ήταν κέρμα, το έριχναν στο μαστραπά με τον αγιασμό, ενώ τα χάρτινα στο χέρι του παπά. Αυτό επαναλαμβανόταν σε όλα τα σπίτια του χωριού.

«…Κι εδώ παπά μ, στ κάμαρ με τα κονίσματα…».

«…Αγάλια παπά μ, μόκαμες άγιατρο το τραπαζομαντλο…».

«…Με σμπαθάς παπά μ, αλλά τ΄ αχάρτο το κορμί δε μ΄ άφκε λεπτά…».

Αυτά και άλλα όμορφα ακούγονταν σε μερικά σπίτια. Και προχωρούσε ο παπάς και σκόνταφτε στα κακοτράχαλα μονοπάτια, και κυνηγώντας το παπαδοπαίδι το καλυμαύχι του, σκόνταφτε και χυνόταν ο αγιασμός. Αναπληρωνόταν, όμως, από την πιο κοντινή βρύση.

Κι όταν αργά το μεσημέρι τέλειωνε ο αγιασμός όλου του χωριού, στο σπίτι του παπά ή στην εκκλησία, γινόταν η καταμέτρηση των κερδών. Τα χάρτινα παρέμεναν στην τσέπη του παπά, και ορισμένα από τα κέρματα, που ήταν λιγότερα από το 1/10 των χάρτινων, τα έπαιρνε το παπαδοπαίδι.

Όμορφα χρόνια, γλυκόπικρες αναμνήσεις. Καλή φώτιση.

Μίμης Κούρτης – Καισαριανή, 6 Γενάρη 2 0 1 7.

(Αναδημοσίευση από fb του Μίμη Κούρτη)