Χιόνι στο χωριό, τα Κολυβάτα Λευκάδας…
|
«Το χιόνι είναι άσπρο, μαλακό σαν τελειωμένος έρωτας – είπε. Γιάννης Ρίτσος |
Τα παιδικά μας χρόνια μας θύμισαν οι φωτογραφίες από τα χιονισμένα Κολυβάτα, τον τόπο της ιδιαιτέρας μας πατρίδας, στη μπασιά των Σκάρων.
Χιόνιζε πιο συχνά παλιότερα, ζωντανό ακόμη το χωριό, χαρά Θεού για τα παιδιά. Όμως τσουχτερό ήταν και το κρύο. Πάγωναν τα νερά, μεγάλα «μποτσόνια» κρέμονταν από τις στέγες των σπιτιών. Που γάντια, θέρμανση κλπ. Τι να σου κάνει η φωτιά στη γωνιά. Μόνιμες οι χιονίστρες στα πόδια και τα χέρια.
Και τα βράδια ένα ζεσταμένο κεραμίδι τυλιγμένο σε μια πετσέτα ήταν η θερμοφόρα για τα πόδια. Πέντε-έξι χοντρόσκουτα για σκέπασμα που από το βάρος τους έπρεπε να καταβάλεις προσπάθεια για να γυρίσεις απ΄ τη μια μεριά του κρεβατιού στην άλλη.
Στη πεζοπορία μέχρι το δημοτικό σχολείο χαιρόμαστε να σπάμε τον χοντρό πάγο που είχε σχηματιστεί στις ουκ ολίγες την εποχή εκείνη λακκούβες στο χωματόδρομο. Άντε όμως μετά που έπρεπε να περάσει κάμποση ώρα μέχρι να ζεσταθούν τα δάκτυλα για να μπορέσουν να πιάσουν το μολύβι. Κι ο δάσκαλος -όλοι οι δάσκαλοι των καιρών εκείνων- σωστός μπαμπούλας…
Δύσκολα χρόνια, τυραννισμένα, αλλά και όμορφα στην αναπόληση σήμερα…
Οι περισσότερες φωτογραφίες είναι της Ιωάννας Καββαδά και το πιο κάτω βιντεάκι από φωτογραφίες του φίλου Γιώργου Βρεττού και το Ellen-Theodora house kolivata
