Έκλεισε η συμφωνία (Από τη σειρά «Πες μου κάτι που δεν ξέρω»)

Τα πράγματα είναι σοβαρά- πολύ σοβαρά- πλέον και μετά από τουλάχιστον 7 χρόνια σωρευτικής και σωρευμένης οικονομικής αρνητικής συγκυρίας.
Η οποιαδήποτε πλέον δυνάμει λύση -συμφωνία- ακουμπάει στην αρνητική διαμορφωθείσα δυναμική της Ελληνικής κοινωνικοοικομίας με αποτέλεσμα την διαμορφούμενη συνεχώς ροπή αρνητικών ποσοτικών και ποιοτικών ορθολογικών προσδοκιών.
Το επιδιωκόμενο απ την αρχή της κωδικοποίησης της χώρας ως υπερχρεωμένης, ήταν να εκλαμβάνεται πλέον ως ορθολογικότητα , το γεγονός, ότι εφ΄όσον κάποιος θα χάνει απ αυτό που κερδίζει, για να τροφοδοτείται έτσι η εξόφληση του χρέους- για τούτο δεν είναι διατεθιμένος να το κερδίσει. Και έτσι να λειτουργήσει η καθοδική σπείρα της ονομαζόμενης υποτίμησης της Ελληνικής οικονομίας συνολικά , με στόχο την κοινωνικόσυναλλακτική προσαρμογή – ως ηθικό πλέον πρόταγμα- των πολιτών.
Λογικό ήταν όλα τα μέχρι τώρα χρόνια από το 2010 η ίδια οι χώρα και οι πολίτες της και το πολιτικό διαχειριστικό σύστημα να μην μπορούν να αντιμετωπίσουν μια πρωτοφανή μεταπολεμική δυσπραγία και μια προσχεδιασμένη αρχική έφοδο – από τα μορφώματα των αγορών και των θεμιτών, κατ άλλους ρεαλιστές, Εθνικών συμφερόντων κάθε χώρας για το πλασσάρισμα στην διεθνή σκηνή-. Και πάντα έτσι γίνεται με τις δοσολογίες εφόδου και στα οικονομικά και κοινωνικά και στα ατομικά φαινόμενα με τις δοσολογίες εφόδου.
Λογικό ήταν η πολιτικόκοινωνική φιλολογία και διαχειριστική όλα αυτά τα χρόνια από το 2008 και μετά να
ψάχνει και λύσεις μέσα στο πλαίσιο της διαχειριστικότητας με τροποποίηση μέτρων – νορμών- πρακτικών και γενικά με την τροποποίηση μιγμάτων μέτρων δημοσιονομίας- φορολογίας-νομισματικής- θεσμικότητας κλπ ( ώς οικονομική πολιτική για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Η μη αναφορά όμως αμυνόμενου κατ ανάγκην πολιτικού- και διαχειριστικού ευρύτερα συστήματος της χώρας , η μη αναφορά όμως στην παράμετρο του κοινωνικού παίχτη και η κάπως παραμελησή του αυτού ( του κοινωνικού παίχτη), έδειξε και τα όρια – εξαντλητικά και εξαντλημένα πλέον- της δυνατότητας στο ίδιο το πολιτικό και διαχειριστικό σύστημα της χώρας για να διαχειριστεί την κρίση.
Το επόμενο στάδιο του » κανένας δεν είναι πρόθυμος να κερδίσει αυτά που ξέρει πώς θα χάσει».. είναι το στάδιο ότι » η δεσποτεία τρώει τον πλούτο».
Το προστάδιο αλλέως της κάθε δεσποτείας που θέλει να τρώει τον κάθε πλούτο διαχειριστικά είναι η παγιοποίηση της απροθυμίας στους πολίτες » που δεν είναι διατεθιμένοι και πρόθυμοι να κερδίσουν αυτό που ξέρουν ότι χάσουν», αυτό δηλαδή που θα τους αρπάξει η δεσποτία . Η δεσποτία των Εθνικών επιδιώξεων άλλων κρατών και κρατικών μορφομάτων και του κάθε μορφωματικού μίγματος συμφερόντων απ τα οποία αποτελούνται οι αγορές.
Καλά είναι – αν είναι καλά- για το κοινωνικό σώμα και μέσα σε αυτό είναι και το πολιτικό και το οικονομικόαστικό και το πνευματικό υπαρκτό στοιχείο της Ελλάδος ( αυτό επί του οποίου ασκείται η δεσποτία) να μην απωθείται η υπάρχουσα στην ιστορική εξέλιξη σταθερά, της παρέμβασης του κοινωνικού σώματος, όπου αυτή απαιτήθηκε και απαιτείται. Αλλοιώς η παρέμβαση του κοινωνικού παίχτη να μην μείνει καταχωρηθεί ως απραγματοποίητη δυνατότητα στην Ελληνική ιστορία.
Αλλέως θα έχωμε το φαινόμενο – κατά Γιώργο Σεφέρη- »των κουτοπονηριών μέχρι να φτάσει το λεπίδι στο σβέρκο».