Μια σκέψη για προβληματισμό: Η πεζοδρόμηση του Λιμανιού της Νικιάνας

Σα σκέψη για προβληματισμό το βάζουμε. Την αφορμή μάς την έδωσε η χθεσινοβραδινή μας παραμονή, για λίγες ώρες, στο λιμάνι της Νικιάνας, όπου είχαμε τη δυνατότητα να ζήσουμε από κοντά την κατάσταση. Ίσως και να έχει συζητηθεί το θέμα στο παρελθόν. Δεν το γνωρίζουμε, ούτε επικοινωνήσαμε αυτή τη φορά με τον πρόεδρο της κοινότητας ή κάποιον άλλο καθ΄ ύλην αρμόδιο.

Η Νικιάνα, λοιπόν, ένα χωριό που εκτείνεται γραμμικά της ακροθαλασσιάς σε μήκος 3-4 χιλιομέτρων, έχει αρχίσει να αναπτύσσει τα τελευταία χρόνια, στον πυρήνα του οικισμού, συμπεριλαμβανομένου και του όμορφου λιμανιού της, ένα πλήρως οργανωμένο Κέντρο, στο οποίο κινείται κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού αρκετός κόσμος. Ντόπιοι και επισκέπτες, που πριν λίγα χρόνια την έκαναν τα βράδια, είτε για την πόλη της Λευκάδας είτε για το Νυδρί, τα οποία βρίσκονται σε αντίθετες αλλά ίσες πάνω-κάτω αποστάσεις, φαίνεται σε ένα μέρος τους να παραμένει στο χωριό.

Κόσμος διανυκτέρευε πάντα κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού στον παραθαλάσσιο οικισμό της Νικιάνας, στην ανατολική ακτογραμμή του νησιού της Λευκάδας. Απλά τα τελευταία χρόνια φαίνεται να γνωρίζει ως διακριτός, πλέον, τουριστικός προορισμός ένα «μπουμ, ενώ είναι μια περιοχή με μεγάλες ακόμη δυνατότητες στον τομέα αυτό. Χιλιάδες άνθρωποι, Έλληνες και ξένοι, την προτιμούν για μια σειρά λόγους, στους οποίους έχουμε αναφερθεί στο παρελθόν και δεν είναι του παρόντος, για διακοπές. Ο οικισμός διαθέτει μια πληθώρα καταλυμάτων όλων των κατηγοριών και βαλαντίων, από ενοικιαζόμενα διαμερίσματα, δωμάτια, στούντιος, παραδοσιακές επιπλωμένες κατοικίες κ.α., ενώ εδώ βρίσκονται συγκεντρωμένα τα μεγαλύτερα ξενοδοχεία του νησιού μας.

Παλιότερα, οι επισκέπτες προτιμούσαν στην πλειοψηφία τους να κάνουν αλλού τη βόλτα τους τα βράδια, να απολαύσουν κάπου αλλού κάποιες στιγμές χαλάρωσης και διασκέδασης. Με τη δημιουργία όμως τώρα αυτού του Κέντρου, που δεν του λείπει, σχεδόν, τίποτε: ένα Beach Bar, μαγαζιά εστίασης, τρία σούπερ μάρκετ, τρεις-τέσσερις καφετέριες, φαρμακείο, καταστήματα με είδη δώρων, τουριστικά γραφεία, πρατήρια ψωμιού, κρεοπωλείο, τουριστικά γραφεία, ενοικιάσεις αυτοκινήτων, καταστήματα με είδη δώρων, δύο ATM κλπ., μόνο στην «ευθεία» του οικισμού, από τη στροφή στο «Λιμνί» μέχρι του «Μαυρογιάννη», όλο και περισσότερο είναι τώρα ο κόσμος που παραμένει και τα βράδια στο χωριό. Με τους περισσότερους να προτιμούν το λιμανάκι του οικισμού, όπου λειτουργούν τρεις-τέσσερις ταβέρνες και δυο καφετέριες.

Το μήκος όλο κι όλο του λιμανιού, από τη μπασιά του μέχρι την προβλήτα που δένουν τα ψαροκάικα και τα ιστιοπλοϊκά σκάφη, είναι δεν είναι 150 με 200 μέτρα, ενώ ο δρόμος οδηγεί σε αδιέξοδο και οι οδηγοί που μπαίνουν στο λιμάνι επιστρέφουν αναγκαστικά από τον ίδιο δρόμο (βρίσκεται σε εξέλιξη η διάνοιξη ενός κάθετου δρόμου αλλά θα πάει μάλλον μακρυά η βαλίτσα μέχρι να υπάρξει η πλήρης διάνοιξή του και η σύνδεσή του με το κεντρικό επαρχιακό δίκτυο). Στο χώρο αυτό, πέρα από τους πελάτες των μαγαζιών, μαζεύεται κι άλλος κόσμος. Κάποιοι, για να κάνουν απλά τη βόλτα τους ή να παίξουν λίγο κάπως ελεύθερα τα παιδιά τους, αφού δημόσιος χώρος για κάτι τέτοιο δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον οικισμό, ούτε καν μια πλατεία -αδιανόητο-, ούτε μια παιδική χαρά (τώρα θα μου πείτε και σε άλλα χωριά που υπήρχαν τις έκλεισαν επειδή δεν είχαν την απαιτούμενη αδειοδότηση).

Εκείνο λοιπόν που προσέξαμε είναι ότι ο δρόμος αυτός του λιμανιού παρουσιάζει και τα βράδια αυξημένη επίσης κίνηση παντός τύπου τροχοφόρων οχημάτων, μέχρι ακόμη και πλανόδιους καρπουζάδες, ενώ τα παιδιά μπαινοβγαίνουν στο δρόμο με κίνδυνο να συμβεί ανά πάσα στιγμή κάνα ατύχημα. Η σκέψη λοιπόν, για προβληματισμό αρχικά, είναι, αφού γίνει πρώτα η δέουσα συζήτηση με όλους τους εμπλεκόμενους, μήπως θα ήταν ωφέλιμο και πρέπον να πεζοδρομείται ο δρόμος τα βράδια κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού.

Όπου ίσχυσε το μέτρο έδειξε ότι αναβαθμίζεται ολόκληρη η περιοχή και οι όποιες αρχικές ενστάσεις, από την πλευρά των επαγγελματιών κυρίως, φάνηκαν στην πορεία αβάσιμες. Σε αυτή βέβαια την περίπτωση θα πρέπει να ληφθεί μέριμνα για τους περίοικους και τη τροφοδοσία των καταστημάτων, όπως γίνεται κι αλλού με τις πεζοδρομήσεις. Το κυριότερο όμως, που θα πρέπει να ξεπεραστεί, κι αυτό θα είναι ένα δύσκολο εγχείρημα, απ΄ όσο είμαστε σε θέση να ξέρουμε τη Νικιάνα, είναι η εξεύρεση εναλλακτικών θέσεων πάρκινγκ για τα αυτοκίνητα, αν και οι περισσότεροι επισκέπτες καταλήγουν πεζή στο λιμάνι.

Τον «παραλιακό πεζόδρομο» μονολεκτικά τον αναφέρουμε, αφού θα είναι, μάλλον, για πολλές ακόμη δεκαετίες στην ατζέντα όλων των εν δυνάμει αυτοδιοικητικών παραγόντων, αλλά εκείνο που είναι σχετικά εύκολο να γίνει, τώρα μάλιστα που πέρασε το λιμάνι επίσημα στη δικαιοδοσία του Λιμενικού Ταμείου, είναι η διεύρυνση του λιμανιού, σε πρώτη, ίσως, φάση με την κατασκευή επιπρόσθετων προβλητών ώστε να το προσεγγίζουν περισσότερα σκάφη, που αναγκάζονται τώρα να αράζουν αρόδου.