Λευκαδίτικες διαφημίσεις στις αρχές της δεκαετίας του 1930 (Μέρος 2ο)

Συνεχίζουμε με τις παλιές λευκαδίτικες διαφημίσεις στις αρχές της δεκαετίας του 1930. (Δες εδώ το Μέρος 1ο).

Δυο γκαράζ αυτοκινήτων, του Θεόδωρου Σπ. Κόγκα και του Γεράσιμου Λάζαρη, που εξυπηρετούσαν συνάμα καθημερινά την συγκοινωνία της πόλης της Λευκάδας, αφενός μεν με το Νυδρί και τη Βασιλική αφετέρου δε με Άγιο Νικόλαο – Βόνιτσα – Μοναστηράκι – Ζαβέρδα, φαίνονται να υπάρχουν στις αρχές της δεκαετίας του 1930 στην Λευκάδα, σύμφωνα με τις καταχωρημένες διαφημίσεις στον τύπο της εποχής. Θα πρέπει όμως να παρατηρήσουμε ότι τα χρόνια εκείνα οι δρόμοι βρισκόταν ακόμη σε πρωτόγονη κατάσταση, χωμάτινοι στο σύνολό τους και περνιόταν δύσκολα μετά τις πρώτες βροχές.

Η συγκοινωνία προς τα αστικά κέντρα γινόταν συνήθως ακτοπλοϊκά με ατμόπλοια, όπως ο «Γλάρος» που έκανε τη γραμμή: Πειραιάς – Πάτρα – Αστακός – Μύτικας – Ζαβέρδα – Λευκάδα -Πρέβεζα – Πάργα – Παξούς – Κέρκυρα – Ηγουμενίτσα (εκτελούσε το δρομολόγιο Πειραιάς-Πρέβεζα σε 24 ώρες) ή σε πιο κοντινά παραλιακά κέντρα με βενζίνες.

Τα αυτοκίνητα όμως φαίνεται να είναι αρκετά στο νησί μας, αφού βλέπουμε σε διαφημίσεις πολλές γνωστές μάρκες ελαστικών που υπάρχουν ακόμη μέχρι σήμερα να διακινούνται από τους εδώ αντιπροσώπους των εταιρειών: Γκουνδίαρ (Goodyear), Δούνλοπ (Dunlop), Ζενεράλ (General) κ.ά.

Βέβαια τα μεταγωγικά ζώα (αλογομούλαρα κλπ.) υπερτερούν κατά πολύ ακόμη των αυτοκινήτων. Το καλύτερο δε μέρος για ένα σαγματοποιείο (σαμαράδικο), όπως αυτό του Ιωάννου Γλένη, δεν θα μπορούσε να είναι άλλο από ένα χάνι, όπου φιλοξενούνταν στην ανάπαυλά τους τα ζώα, όπως αυτό του Χρήστου Τετράδη στον Άϊ Μηνά.

Το υποδηματοποιείο Γεράσιμου Ν. Κακιούση, στην παλιά αγορά (;), υπόσχονταν κομψά υποδήματα για άνδρες, γυναίκες και παιδιά, ενώ κατασκεύαζε επίσης στερεά υποδήματα για αγρότες και κυνηγούς. Η κρίση του 1929 είχε ενσκήψει, ως εκ τούτου «αι πλέον λογικώτεραι τιμαί».

Το ουζοπωλείο του Ευάγγελου Θερμού (Καμπήλαυκου), στην κεντρική αγορά, υπόσχονταν φαγητό, χορό και γλέντι με όργανα μέχρι τα μεσάνυχτα ενώ στην «Κατεργάρα», το Καφεζυθοποτοπωλείο του Ζώη Σολδάτου (Λέτσου), στο νέο παραλιακό δρόμο, η «μελίρηχος μανδολινάτα» του μαγαζιού βοηθούσε να πάνε κάτω τα φαρμάκια…

Τα κουνούπια, που θα πρέπει για διάφορους λόγους να ευδοκιμούσαν περισσότερο από σήμερα, έκαναν και τότε δύσκολη τη ζωή των κατοίκων. Υπήρχαν από την άλλη οι ψύλλοι και οι κοριοί που τους προλάβαμε, αλλά και οι ψείρες που δεν έτυχε όμως να τις γνωρίσουμε… Το Φλάι-Χουτς εγγυόταν, με βέβαιο θάνατο, προστασία. Μιας και ήταν εισαγόμενο, από την Αμερική, που την είχε πρωτοχτυπήσει η καπιταλιστική οικονομική κρίση του ΄29, πουλιόνταν φθηνά λόγω πτώσης του δολαρίου.

Το επάγγελμα του ράπτη αφθονούσε τα χρόνια εκείνα που δεν υπήρχαν ακόμη τα έτοιμα ενδύματα. Απαιτούσε κοπτική δεινότητα και φαντασία που διαθέτουν μόνο οι καλλιτέχνες…, όπως ο Ζώης Σολδάτος και ο Σπυρίδων Φίλιππας.

Το γάλα «Άλπεις» έκανε τα παιδιά «ευτραφή και ρωμαλέα». Διακινούνταν από την «Lait Mont Blanc», μια γαλλική εταιρεία που δραστηριοποιείται ακόμη μέχρι σήμερα στον τομέα των γαλακτοκομικών.

(Συνεχίζεται)