«Κ΄ έχε το νου σου, μην πληγώσεις την καρδιά και του πιο ταπεινού, γιατί μπορεί να ΄μαι εκεί μέσα…»
O Kαζαντζάκης με τον Σικελιανό το Μάρτη του 1915
«……………………………………………………………………………………………………………………..
– Στον ανώτατο κύκλο της θεότητας, είπεν ο Άρπαγος, δεν υπάρχει μικρό και μεγάλο, προτίμηση και καταδίκη, φύση ή θάμα. Καθένας, σκύβοντας στο μεγάλο Ωκεανό, παίρνει όσο ωκεανό μπορεί να χωρέσει η φούχτα του· μα και στην πιο μικρή στάλα το μάτι του μύστη χαίρεται το Θεόν αλάκερο, δίχως ακρογιάλι, δίχως βυθό, άναρχο,ακατάλυτο, ένα κι αρίφνητο, που μόνο η καρδιά του ανθρώπου μπορεί να τον χωρέσει.
Ένας γέρος χωριάτης στη Μάνη, μια χειμωνιάτικη νύχτα που μοιραζόμουν μαζί του, μπρος στο αναμμένο τζάκι, τη ζέστα του πύρινου θεϊκού προσώπου, μου είπε κάποτε: «Στον καιρό των παππούδων μας, όταν κατέβαινε ο Θεός στη γης, είπε μια μέρα στον άνθρωπο: «Εμένα δε με χωρούν οι εφτά πατωσιές του ουρανού κ΄ οι εφτά πατωσιές της γης· μα η καρδιά του ανθρώπου μπορεί να με χωρέσει. Κ΄ έχε το νου σου, μην πληγώσεις την καρδιά και του πιο ταπεινού, γιατί μπορεί να ΄μαι εκεί μέσα».
……………………………………………………………………………………………………………………..»
[Συμπόσιον*, Καζαντζάκης Ν.]
(Το «κλέψαμε» από το fb του Γιώργου Φ.)
* Από επιστολή του στον φίλο του Εμμ. Παπαστεφάνου, μαθαίνουμε ότι ο Καζαντζάκης έγραφε το Συμπόσιον το 1922 στο Βερολίνο. Κατά τον Πρεβελάκη, πιθανόν να ασχολήθηκε με το ίδιο έργο το 1924, στο Ηράκλειο· δεν αποκλείεται τότε να το έγραψε για δεύτερη φορά, αφού το κείμενο που εκδόθηκε διαφέρει από τον σκελετό που ο Καζαντζάκης περιγράφει στον Παπαστεφάνου.
Υπόθεση
Μια ομάδα παλιών φίλων συγκεντρώνεται σ΄ ένα σπιτάκι δίπλα στη θάλασσα· είναι ο Άρπαγος (=Καζαντζάκης), ο Πέτρος (=Σικελιανός), ο Κοσμάς (= Ίων Δραγούμης) και ο Μύρος (= ο Μύρων Γουναλάκης ή, κατά την Έλλη Αλεξίου, ο Μικέλε Γουναλάκης, παλιός φίλος του Καζαντζάκη στην Ελβετία). Μετά το δείπνο, ζητούν από τον Άρπαγο να τους μιλήσει για τον Θεό του. Εκείνος, πλέκει το εγκώμιο του Κοσμά, επικρίνει ή-πια την ποίηση του Πέτρου και ύστερα περιγράφει την προσωπική του δοκιμασία και την πορεία της πνευματικής του εξέλιξης. Καταλήγοντας, τους αποκαλύπτει πως βρήκε τη λύτρωση στη διονυσιακή κατάφαση της ζωής. (Πηγή: kazantzaki.gr).
Kαζαντζάκης και Σικελιανός διαβάζουν μαζί (20 Μαρτίου 1915) – Πηγή
