Έκθεση και Ημερίδα για τον Νίκο Πλουμπίδη από το Ίδρυμα της Βουλής των Ελλήνων

Στην υπόθεση του Νίκου Μπελογιάννη και των Μπάτση Καλούμενου Αργυριάδη ( τουφεκίστηκαν τέλη Μάρτη του 1952 νύχτα χαράματα Κυριακή ) και οι υπόλοιποι που έμειναν φυλακισμένοι ο ικανότατος ,να διαφεύγει το προγκρόμ που είχε εξαπολυθεί, Νίκος Πλουμπίδης έστειλε επιστολή με την γνήσια υπογραφή του στην Αστυνομία και ανελάμβανε την ευθύνη της καθοδήγησης για το παράνομμο τότε κκε , στην προσπάθεια να γλυτώσει τον Μπελογιάννη και τους άλλους.
Ο »΄μπάρμπας» όπως ήταν το κομματικό του ψευδώνυμο, επάγγελμα στο επάγγελμα γεννηθείς στην Αρκαδία το 1904 Νίκος ΠΛουμπίδης, τελικά συνελήφθει και δικάστηκε με ανοιχτεί φυματίωση και αιμοπτύσεις μέσα στο δικαστήριο,
καταδικάστηκε και εκτελέστηκε στην κατηφόρα στο Δαφνί προς τον Σκαραμαγκά. Δεν τον πήγαν στο Γουδί – τον συνήθη τόπο εκτελέσων ( το μνημείο της εκτέλεσης του Μπελογιάννη και των άλλων τριών είναι δίπλα στο τελευταίο κτίριο του νοσοκομείου Σωτηρία αρκετά μέσα από την είσοδο του νοσοκομείου στην Λεωφόρο Μεσογείων στον Δήμο Αθήνας σύνορα μα τον Δήμο Παπάγου.
Τον Πλουμπίδη τον εκτέλεσαν στο Δαφνί προς Σκαραμαγκά – αριστερά κατεβαίνοντας σε ένα μικρορέμα δίπλα στον δρόμο με στόχο – αυτό συμβολίσανε την εποχή της – ότι πλέον όλη η Ελλάδα μπορεί να αποτελέσει χώρο εκτελέσων – μπάμ και κάτω δηλαδή- ακόμα και κοντά σε ιερούς ναούς και μοναστήρια ( της Μονής του Δαφνίου ), πέρα και έξω απ τους συνήθεις τόπους εκτελέσων ιστορικά και στις μεγάλες πόλεις Γουδή στην Αθήνα και Γεντί κουλέ στην Θεσσαλονίκη, πέρα απ τους χώρους εκτελέσεων στις φυλακές, του Βίδο στην Κέρκυρα,της Αίγινας των φυλακών, κλπ.
Την δίκη του Πλουμίδη ο νεαρός ρεπόρτερ του Βήματος τότε Γιάννης Μαρίνος, την παρηκολούθησε και έγραψε ένα συγκλονιστικό κείμενο για την στάση του Κατηγορούμενου Νίκου Πλουμπίδη , των κατηγόρων του του επίσημου κράτους αλλά και των συντρόφων του.
Και όσον αφορά την στάση των τότε συντρόφων του για τον Ν. Πλουμπίδη απ το παράνομο κκε στο εξωτερικό έχουν γραφτεί με τόνους μελάνι από την εποχή της δίκης του ΜΠελογιάννη πολλά και εξαντλητικά για το θέμα. Τόσο που κάποια εποχή άρχισε να υποψιάζεται κανείς, πώς και από πού δόθηκε μεταπολιτευτικά τόση έκταση για τα βαριά – ομολογουμένως λάθη της εξόριστης ηγεσίας του τότε κκε – και στην υπόθεση ΜΠελογιάννη και στην υπόθεση ΠΛουμπίδη.
Αν πάμε στην εποχή βέβαια θα πρέπει να μην παραγνωρίζεται το εκτός νόμου και στο εξωτερικό κόμμα του κκε και της παράνομης για την Ελλάδα ηγεσίας του.
Το θέμα πέρα απ την ιστορική του απαρίθμηση και την ανάδειξη των όποιων λαθών του τότε παράνομου κκε για την υπόθεση Μπελογιάννη και Πλουμπίδη, κάποια στιγμή απασχόλησε και κάποιους ουδέτερους – χωρίς δουλειές ιδεολογικές σκεπτόμενους- και αναρωτήθηκαν: Γιατί η τόση μεταπολιτευτική ένταση και από ποιους στην ανάδειξη των λαθών της τότε παράνομης στο εξωτερικό ηγεσίας του κκε στις συγκεκριμένες υποθέσεις. Η εξήγηση είναι απλή – και τούτη η έκθεση – επί κυβερνήσεως σήμερα του κκε εσωτερικού μεταπολιτευτικά που κατάλειξε σύριζα- το καταδικνύει. Η παθιασμένη ένταση κατάδειξης των λαθών- υπαρκτών λαθών- έπρεπε κατά τους αυτοονομαζόμενους προοδευτικούς της αριστεράς του κκε εσωτερικού μετά το 1974 έπρεπε να φορτωθεί στο κκε (κκε εξωτερικού το λίγο αμέσως επόμενο από το 1974 χρονικό διάστημα και κκε μετέπειτα ως σήμερα ). Και τούτο γιατί στο ρευστό μεταπολιτευτικό κομματικό ιδεολογικό τοπίο η αγκιτατόρικη προσπάθεια καλλιέργειας εντυπώσεων από τα καλά παιδιά του κκε εσωτερικού τότε σε βάρος των άλλων του παλαιότερα ενιαίου παράνομου κκε, θα τους έβαζε ως νόμιζαν ποιο καλά στην πολιτική μεταπολιτευτική κοινοβουλευτική κονίστρα.
Βέβαια , ποτέ το κκε εσωτερικού- σημερινός σύριζα- δεν αναδέχτηκε το γεγονός ότι και οι ίδιοι ήταν το ενιαίο κκε το 1952 και το 1954 στις υποθέσεις Μπελογιάννη -Πλουμπίδη και επομένως η ευθύνη των λαθών ( που μεταπολιτευτικά έριξαν ως ανάθεμα στο κκε ) βάρυνε ισόποσα και τους ίδιους. Αλλά το κκε εσωτερικού σημερινός σύριζα, και τους νταραβεριστές του- που ως το 1968 ήταν στην ηγετική ομάδα του παράνομου κκε , δεν τους βόλευε ούτε ακόμη τους βολεύει να γίνουν και αυτοί μέρος της λαθολογίας ( αυτής που προσήψαν στο μεταπολιτευτικό κκε μετά το 1974 ), γιατί δεν τους βόλευε.
Και δεν είναι τυχαίο που οι πρώτοι που χρησιμοποιήσαν ως ιστορικό ντοκουμέντο την δημοσιογραφική άποψη του αυτόπτη Γιάννη Μαρίνου στην δίκη ΠΛουμπίδη, ήταν οι εμπλεκόμενες εφημερίδες και περιοδικά με το κκε εσωτερικού τα χρόνια 1974 και πέρα, στην προσπάθεια να προλάβουν την ιστορική έρευνα- με χρήση δήθεν ντοκουμέντων – για τις ευθύνες που είχαν και οι ίδιοι του κκε εσωτερικού στιςυποθέσεις ΜΠελογιάννη και ΠΛουμπίδη. Και όχι μόνο αυτό, αλλά σε όλα τα χρόνια μετά το 1974 παρουσιάστηκε σαφώς το φαινόμενο περισσότερα στελέχη του κκε ( αρχικά κκε εξωτερικού) να έχουν βγεί δημόσια αυτοκριτικά και για τους ίδιους τους εαυτούς των σχετικά με τα λάθη καθοδήγησης και πρακτικής , παρά οι αλάνθεστοι μόνιμα σωστοί- σκληρά ιστορικά υστερόβουλοι χωρίς ίχνος αυτοστοχασμού- κύριοι σε όλες τις βαθμίδες του κκε εσωτερικού που σήμερα κομπάζει ως σύριζα.
Τους έφτανε να κατηγορούν τους άλλους συντρόφους τους τα χρόνια μέχρι το 1968, μην αποδεχόμενοι όι ίδια καμμία ευθύνη.
Είναι και αυτό ένα δείγμα του αυτοβιωμένου για τους από το 1974 μύστες και κήνσορες του αυτοονομασθέντος κκε εσωτερικού , ως λαπά χύμα και φούμαρα προοδευτική αριστερά.!!!! Από ίχνος αυτοστοχασμού μέχρι και αυτοκριτικής ούτε ρούπι.
Στο τέλος και με τους ψευτοιστορικούς της δημοσιογραφικής εκδοχής της ιστορίας , αιυεροβάμονες της ιστορικής δουλείας, προσπαθήσανε και προσπαθούν ακόμα να αποτινάξουν την ευθύνη των υπαρκτών λαθών του παράνομου τα χρόνια κκε 1947-1974 και πιασάρικα θέματα ήταν και τα εκτυλιχθέντα στην Ελλάδα δικαστήρια και εκτελέσεις του Μπελογιάννη και του ΠΛουμπίδη. Και επ αυτών εστίασαν.
Η έκθεση της βουλής των Ελλήνων για τον Νίκο ΠΛουμπίδη , είναι ένα θέμα που καλά είναι να προβληματίσει και γιατί γίνεται τώρα – κυβέρνηση Σύριζα- πλέον της τιμής που οφείλεται ιστορικά- όχι σκόπιμα ιστορικά- στον γενναίο άνθρωπο Νίκο ΠΛουμπίδη και την ανάγκη της γνώσης για την ίδια την ιστορία του τόπου που περιποιεί.
Αλλά γνώση της ιστορίας χωρίς ιστορικές δουλείες.
Και αυτή η γνώση της ιστορίας- χωρίς τις δουλειες των ιστορικών- δεν φαίνεται να ήταν και του γούστου των του κκε εσωτερικού από το 1974 και ως τις μέρες μας.
Αυτόί οι χωρίς δουλείες ιστορικοί και όσοι ενδιαφέρονται για την ιστορική γνώση χωρίς νάναι επαγγελματίες ιστορικοί- είτε αρέσει στο πρώην κκε εσωτερικού σημερινό σύριζα είτε όχι- θα υπάρχουν, εν τω κοινοβουλευτικώ δημοκρατικό πολιτειακό σύστημα μετά το 1974.