DISMISSED

Η δαπάνη συνολικά για την εκπαίδευση στην Ελλάδα και σχετικά με το χρεωκοπημένο τοπίο και τις οικογενειακές εισοδηματικές δυνατότητες είναι από μόνη της ένα προβληματικό λοινωνικό θέμα.
Το κράτος ώς μη ενδιαφερόμενο για την εκπαίδευση μετακύλισε τον όγκοντης δαπάνης στους οικογενειακούς προυπολογισμούς , καιωσε μια ατέρμονη πορεία-χωρία παραγωγική προοπτική- λήψης δηθεν πτυχίων και δήθεν μεταπτυχιακών γνωσιακών χαρτιών , τα οποία οργανώνονται πάνω στην βάση της θεωρητικής απαρίθμησης προσόντων χωρίς κανένα παραγωγικό γεννεαλογικό συνεχές κοινωνικό αντίκρυσμα.
Η ατομική μανία μέχρι ψυχική προβληματικότητα για την απαρίθμηση προσόντων ( μέσω πτυχίων) σε κάθε ηλικακό φάσμα και η αναφορά ικανότητες εργασιακόκοινωνικές που δήθεν εξασφαλίζουν τα πτυχία βρίσκεται πίσω από το αντιπαραγωγικό ασυνεχές εργασιακό και κοινωνικά οργανωτικό μοντέλο της χώρας. Η χρεωκοπία και οι παράμετροι ανεργίας και κατάτευσης του συστήματος ασφαλισμού ( απότοκος της εργασίας) είναι αποτέλεσμα της διαλυμένης και προβληματικής χρόνια εκπαιδευτικής λειτουργίας και μεθοδολογίας στην Ελλάδα.
Το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα και οι παραμετροί του όπως με σκόπιμο ρυθμί πολυβόλου τροποποιούνται απ το κράτος κάθε χρόνο, δεν επιδιώκει την μορφοποίηση του πλάσματος των εκπαιδευομένων πρός την κοινωνική αναπαραγωγικότητα στο σύστημα εργασία – ασφάλιση -εργασία ώς μετάβαση γεννεάς, και για τούτο η τεράστια ανεργία και τα προβλήματα ασφαλισμού χρόνια της χώρας που δεν πρόκειται να αντιμετωπισθούν ούτε σε μακρό χρόνο από τώρα.
Το ίδιο το εκπαιδευτικό σύστημα δεν αφήνει και δεν δίνει στον εκπαιδευόμενο να κατανοήσει την εκπαίδευδη ώς επιλεγμένη με κοινωνική συμφωνία κατεργασία ανθρώπων που όμως συγκροτείται πάνω στον ίδιο τον κοινωνικό κανόνα κόστους- ωφελειών με στόχο την αναπαραγωγικά των ωφελειών απ την χρήση των δεξιοτήτων (σύνθεση συτες ποσότητας και ποιότητας ) της ίδιας της εκπαίδευσης.
Στην άποψη για την εκπαίδευση στην Ελλάδα δεν υπεισέρχεται καμμία σκέψη για το περιορισμένο των πόρων ( ώς κοινωνική αξιωματικότητα) που απαιτεί την ορθολογικότητα χρήσης και διαχείρησης των υπαρχόντων πόρων ( δημοσίων και ιδιωτικών) και απ εδώ προέρχεται και η χωρίς καμμία συνοχή εφαρμοστική εκάστοτε πρακτική με την ίδρυση απανταχού δήθεν πανεπιστημιακών σχολών , που εντείνουν έτσι και την αναγκαιότητα μεταπτυχιακών δαπανών , και που τροφοδοτούνται απ την σπατάλη συνολικών πόρων, και τροφοδοτούν την κοινωνική θολούρα για την σχέση εκπαίδευσης και κοινωνικής γεννεαλογικής συνέχειας.Πλέον τον κοινωνικό αντιπαραγωγικό διαγκωνισμό με βάση τα όσα γράφουν τα χαρτιά με βάση την συγκεκριμένη παραμονή για κάποια χρόνια των εκπαιδευομένων μέσα στο εκπαιδευτικό σύστημα.
6 χρόνια +6 χρόνια +4-6 χρόνια +2-10 χρόνια μετσπτυχιακά = 18-28 χρόνια σπουδές , το ηλικιακό γεννεαλογικό συνεχές αναπαραγωγικόβδεδομένο που απαιτεί 35 χρόνια εργασίας για την αποδέσμευση της αναλωθείσας δαπάνης δεν μπορεί να τρέξει σε όρους ηλικίας γεννεών με παραγωγικό. Και αν τρέξει μόνο στην άριστη περίπτωση 18 χρόνια σπουδές και 35 εργασία , αν υπήρχε η αριστη κατανομή στο οικονομικό κοινωνικό κύκλωμα διαχείρησης του κοινωνικού
Μια κατανομή άριστη όμως που αποτελεί όμως ώς συνθήκη ( αριστότητας) μεταφυσική αναφορά και ουδέποτε στην ιστορία της ανθρωπότητος επετεύχθει ή θα επιτευχθεί.