Γυναίκες (της Νόνης Σταματέλου)

ΓΥΝΑΙΚΕΣ

Βαριέμαι αφόρητα τις γυναίκες κούκλες
με το άψογο μαλλί
και τη βλεφαρίδα κάγκελο
με τα ψηλοτάκουνα στις λαϊκές
και τις τακτικές επισκέψεις στις νυχούδες.

Ώρες χαμένες σε μια ζωή τόσο σύντομη
βλέμματα άδεια κάτω απ’ τον απέραντο ουρανό.
Καμιά φορά τις συμπαθώ
έτσι εγκλωβισμένες
στον μάταιο ναρκισσισμό τους
ή στη θανατηφόρα πλήξη τους,
που τις καταλαβαίνεις από μακριά
απ’ τον τρόπο που στέκονται, που φλερτάρουν,
που μιλούν για τα παιδιά τους,
για τις επιτυχίες τους.

Αγαπώ τις γυναίκες με τα τσεμπέρια
τις θλιμμένες
τις μουσουλμάνες
τις καρκινοπαθείς
που παλεύουν για να ζήσουν
σ’ έναν κόσμο σκληρό.

Αγαπώ τις γυναίκες
με τα περιττά κιλά
που τις κοιτούν απαξιωτικά στην παραλία.

Αγαπώ τις γυναίκες κάθε ηλικίας
που περνούν λίγες καλοκαιρινές μέρες
κάτω απ’ τη σκιά ενός πλάτανου
σ΄ ένα καφενείο των Κυθήρων, της Θύμαινας,
της Βωβούσας, της Δωδώνης…
με βιβλία και σημειώσεις.

Αγαπώ τις γυναίκες
που προτιμούν την ζωή απ’ την επιβίωση
ακόμα κι αν χάσουν το καλό τους όνομα,
που μαγειρεύουν για τους πρόσφυγες
τις γυναίκες που ομορφαίνουν ανεπιτήδευτα
τον επιμελώς ατημέλητο κόσμο του Θεού.

Αγαπώ τους άντρες
Εκείνους, τους ελάχιστους
που τις προσκυνούν όπως τα εικονίσματα…

Νόνη Σταματέλου