Ο κόκορας…

Πάμε χαλαρά, γιατί με τούτα και με κείνα που ακούμε και διαβάζουμε καθημερινά σχετικά με το νέο κορονοϊό θα πιάσουμε τα βουνά. Από «Τα ψηλά βουνά», το Αναγνωστικό της Γ΄ Δημοτικού του Zαχαρία Λ. Παπαντωνίου [1918, 1η Έκδοση], είναι και το ποίημα «ο κόκορας»… Α ρε μπάρμπα Γιώργο με τα κοκόρια σου… Για το αναγνωστικό σε ψηφιακή μορφή κλικ εδώ.

Ο κόκορας

Ένας κόκορας ολάσπρος
με ψηλό λειρί,
καμαρώνει και φουσκώνει
και λιλιά φορεί,
και θαρρεί πως το κοτέτσι
μόλις τον χωρεί.

Άμα βρει κανένα σπόρο
μέσα στην αυλή,
το κεφάλι του σηκώνει
και το διαλαλεί,
να το μάθουνε σε Δύση
και σ’ Ανατολή!

Τη στιγμή, που σουλατσάρει
με το βήμ’ αργό,
«δεν ξανάειδα, λεν οι κότες,
τέτοιο στρατηγό»!
Μα κι ο ίδιος συλλογιέται:
«Μωρέ τ’ είμαι ’γώ!»

Ξάφνου βλέπει ένα γεράκι.
Αχ! την ώρα αυτή
το βαρύ περπάτημά του
έχει μπερδευτεί,
κι αστραπή μες στο κοτέτσι
τρέχει να κρυφτεί.

Zαχαρίας Λ. Παπαντωνίου, «Τα ψηλά βουνά», Αναγνωστικό Γ΄ Δημοτικού, [1918, 1η Έκδοση]

Στα χωριά μας τον κόκορα τον έλεγαν κοκοτό. Κάποιοι ήταν και αρκετά επιθετικοί στους περαστικούς με αποτέλεσμα να καταλήγουν γρήγορα στην κατσαρόλα. Κόκοτος ήταν αντίστοιχα το υποκοριστικό του ονόματος Ερωτόκριτος, που χρησιμοποιείται όμως σπάνια σήμερα.