Αποχαιρετώντας έναν επίγειο Άγγελο
Όσα λόγια και αν γραφούν πάντα θα είναι αδύναμα και φτωχά για να περιγράψουν τόσο το ίδιο το αναπάντεχο και τραγικό γεγονός όσο και τα εγκώμια για το αδικοχαμένο παλληκάρι, τον Αλέξανδρο, γιο της φίλης μας Πόπης και του συμμαθητή και συναδέλφου μου Σωκράτη.
Ποια ακριβώς λόγια θα ‘ναι ικανά να ελαφρώσουν τον πόνο και το βάρος της ψυχής των γονιών του, της αδερφής του καθώς επίσης και του συζύγου της, των παππούδων, γιαγιάδων, θείων και λοιπών συγγενών;
Όσα λόγια και να τους πούμε από αγάπη και ειλικρινή συμμετοχή στο βαρύτατο πένθος τους, όπως κουράγιο, δύναμη, υπομονή, θα ‘ναι αδύναμα να τους ανακουφίσουν και ατελείωτα θα είναι τα γιατί και πώς.
Ο Αλέξανδρος ήταν ένας νέος προικισμένος με φυσικά αλλά και ψυχικά χαρίσματα.
Πρώτος μαθητής, σπουδαστής, αθλητής. Ένας Απόλλωνας, δίμετρο, ευθυτενές παλληκάρι, συνετό, σεβαστικό, τίμιο, μοσχαναθρεμμένο, με φιλότιμο και ευαισθησίες για τον αδύναμο και τον πάσχοντα συνάνθρωπό του, τον άστεγο, τον κατατρεγμένο.
Η ζωή όμως του έπαιξε άσχημο παιχνίδι.
Βιάστηκε να του κόψει τα φτερά που μόλις άρχιζε να τα απλώνει μετά τις τόσο λαμπρές σπουδές του.
Βίαια κόπηκε το νήμα της ζωής σου και σε λίγα δευτερόλεπτα όλα έγιναν στάχτη.
Αλέξανδρε θα ‘σαι πάντα στη σκέψη μου όπως και στη σκέψη όσων σε γνώρισαν και εύχομαι από καρδιάς στους υπέροχους γονείς σου να βρουν τη δύναμη να αντέξουν το μαρτύριο που τους έλαχε, αφού δε θα μπορούν να σε σφίξουν στην αγκαλιά τους, να ακούσουν τους χτύπους της καρδιάς σου, να μοιραστείς μαζί τους τα όνειρά σου και να ρωτάς γι’ αυτούς.
Θα ‘χουν τις φωτογραφίες σου αγκαλιά, θα κατοικείς μέσα τους και θα ‘ρχεσαι στα όνειρά τους να απαλύνεις τον πόνο τους.
Αναπαύσου γαλήνια επίγειε Άγγελε.
Κολυβά Ευγενία