Σωματείο Εργαζ. ΟΤΑ Λευκάδας: Όλοι στο συλλαλητήριο για το νομοσχέδιο ενάντια στις διαδηλώσεις
Το Σωματείο Εργαζομένων ΟΤΑ Ν. Λευκάδας καταγγέλλει το νομοσχέδιο έκτρωμα της κυβέρνησης της ΝΔ για τις διαδηλώσεις και καλεί στο συλλαλητήριο που διοργανώνει την Πέμπτη 9 Ιουλίου στις 8.00 μ.μ. στον Άγιο Μηνά το Εργατικό Κέντρο Λευκάδας-Βόνιτσας.
Αναλυτικά η ανακοίνωση:
«Το Σωματείο εργαζομένων ΟΤΑ Λευκάδας καλεί όλους τους εργαζόμενους των δήμων (Λευκάδας – Μεγανησίου) σε μαζικό ξεσηκωμό για να αποσυρθεί τώρα το νομοσχέδιο έκτρωμα της κυβέρνησης της ΝΔ, που προσπαθεί να “βάλει στο γύψο” το δικαίωμα στη διαδήλωση, στη διεκδίκηση, στην απεργία και στους αγώνες του λαού και των εργαζομένων.
Η κυβέρνηση της ΝΔ, βάζει στο στόχαστρο κάθε λαϊκή διαμαρτυρία, μπροστά στη νέα καπιταλιστική κρίση και τους ανταγωνισμούς των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων.Η σκακιέρα έχει στηθεί για τη νέα μοιρασιά, απαραίτητη προϋπόθεση για τα κέρδη τους είναι η εργατική τάξη και όλοι οι εργαζόμενοι να μην διεκδικούν, να μην παλεύουν για δικαιώματα και κατακτήσεις.
Όλα τα κόμματα της αστικής τάξης τα τελευταία χρόνια μέσα από τις καπιταλιστικές κρίσεις μοναδικό στόχο έχουν να θωρακίσουν την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου με αυταρχικά κατασταλτικά μέτρα σε βάρος του λαού. Ο βασικός στόχος τέτοιων αυταρχικών κατασταλτικών μέτρων είναι το ίδιο το εργατικό, ταξικό κίνημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όσο κι αν φωνάζει σήμερα έχει τεράστιο μερίδιο ευθύνης, αυτοί ήταν που θέσπισαν την απαγόρευση των κινητοποιήσεων κατά των πλειστηριασμών ως ιδιώνυμο αδίκημα, δεν ξεχνάμε ακόμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ άνοιξε το δρόμο με νόμο που έφερε και ψήφισε για τον περιορισμό του δικαιώματος στην απεργία, ας αφήσουν λοιπόν τα κροκοδείλια δάκρυα.
Η κυβέρνηση της ΝΔ αξιοποιεί σήμερα τα δώρα του ΣΥΡΙΖΑ στο επαρκές και έρχεται με το νομοσχέδιο έκτρωμα που μόνο την περίοδο της χούντας είχε ξαναζήσει ο τόπος, να ικανοποιήσει το διακαή πόθο των αφεντικών. Η εργοδοτική τρομοκρατία πάει χέρι – χέρι με τα αντεργατικά μέτρα και την καταστολή.
Οι εργαζόμενοι έχουν πλούσια πείρα από την καταστολή του αστικού κράτους σε βάρος τους όταν διεκδίκησαν τα δικαιώματα τους. Όμως, είναι βαθιά γελασμένοι και ανιστόρητοι όλοι τους αν νομίζουν ότι αυτό το έκτρωμα θα εφαρμοστεί και θα νομιμοποιηθεί στη συνείδηση των εργαζομένων.
Αυτό που ξέρουμε καλά και το όπλο που έχουμε είναι η οργάνωση και μαζικοποίηση των σωματείων μας, ο αγώνας μας μέχρι την τελική κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
«Η φωνή των εργατών δεν φιμώνεται. Η απαγόρευση των διαδηλώσεων δεν θα περάσει»
ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΠΟΥ ΟΡΓΑΝΩΝΕΙ ΤΟ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΚΕΝΤΡΟ ΛΕΥΚΑΔΑΣ-ΒΟΝΙΤΣΑΣ, ΤΗΝ ΠΕΜΠΤΗ 9 ΙΟΥΛΙΟΥ, ΚΑΙ ΩΡΑ 8:00 μ.μ. ΣΤΟΝ ΑΗ ΜΗΝΑ.
Το ΔΣ»
Αποδυναμωμένου του όρου εργασία , αποδυναμώνονται και τα συμπαρομαρτούντα του περιεχομένου του όρου.
Η απεργία είναι παράμετρος της εργασίας όπως το ωράριο η πλήρης ασφάλιση , η υπερεργασία και η υπερωρία, η κανονική άδεια, ακόμα και η ενδυματολογική κωδικοποίηση της εργασίας, η συμπεριφορικότητα όλων των εργαζομμένων κοινωνικά και η ορολογία για την περιγραφή του αντικειμένου εργασίας.
Δεν οργανώθηκε το όλο πλαίσιο της εργασίας απ την μια στιγμή στην άλλη, και αν πάει κανείς ιστορικότερα πίσω στον 2οο αιώνα θα σταθεί ώς σημαντικές στιγμές στην θέσμιση πλατύτερα του ωραρίου ( το 8ωρο) και στην κανονική άδεια αρχικά μιας βδομάδος μετ αποδοχών, και αυτά την δεκαετία του 1930 και ποίο προσδιορισμένα το 1936 με την κυβέρνηση την επονομασθείσα λα’ι’κού μετώπου στην Γαλλία, και κατόπιν των αναφυομένων χρόνια κοινωνικών διεκδικητισμών των πολιτών των κρατών και των εργαζομένων για καλύτερους όρους διαβίωσης και εργασίας , αλλά και των ανέργων οι οποίοι διεκδικούσαν την εργασία.
Τα επόμενα χρόνια μεταπολεμικά , οι παράμετροι εξέλιξης κοινωνικά της εργασίας ήταν μέσα στο διεκδικητικό πλαίσιο για την ανάπτυξη , και ώς ποσότητες θέσεων εργασίας παγκοσμίως , βελτίωση των όρων πάνω στην προπολεμική του 1936 θέσμια βάση, νομιμοποίηση του διακαιώματος της απεργίας πλατιά στα κράτη ( μαζί και το δικαίωμα ανταπεργίας λόκ άουτ ), επέκταση της ασφάλισης εκ της εργασίας και άλλες βελτιώτικότερες του εργασιακού τοπίου θεσμίσεις.. επιδόματα.. διαιτησίες, και μια γενίκευση της έννοιας του κοινωνικού εκ της εργασίας μισθού.
Το όλο παραπάνω πλαίσιο που έφτασε κατά μέσο όρο ώς την δεκαετία του 1990 , με χρονικές αποκλίσεις εμφάνισης σε κάθε χώρα –μια και σε άλλες πιότερο ανεπτυγμένες χώρες τα προβλήματα επί του παραπάνω πλαισίου εργασίας άρχισαν να εμφανίζονται από τα μέσα της δεκαετίας του 1970 έως το 1980-.
Προοδευτικά η υποχώρηση του όρου εργασία ( και ταυτόχρονα η ποιοτική αλλοιωσή του ) άρχισε να αντισταθμίζεται με τον όρο απασχόληση που κατά την γενίκευση έγινε απασχολησιμότητα απ τους δήθεν μη λα’ι’κιστές, του κοινωνικού νεορθολογισμού, ο οποίος προοδευτικά – αυτός ο νεορθολογισμός- εφοδίασε και το περιεχόμενο της απασχόλησης ή απασχολισιμότητας με νέους υποορισμούς όπως , παρτ τά’ι’μ, μειωμένα ωράρια, εξειδικεύσεις ωραρίων και όρων των εργασιακών συμβάσεων, απαραίτητο χρόνο υποχρεωτικής ανεργίας ή μειωμένης έστω και απασχολησιμότητας ( υποαπασχολισιμότητα ) , εξατομικευμένες αμοιβές ώς γενικό πλαίσιο ( εδώ υπεισέρχονται οι παράμετροι των ικανών και ξεφτεριών και αρίστων που αποτελεί μόνιμη επωδό των λογοδιάρροιων του νεοορθολογισμού ), και βέβαια και νεοαλλοίωση του όρου απεργία και νεοθεσμίσεις για τους όρους συγκρότησης και λειτουργίας των εργασιακών συλλογικοτήτων, και κάθε τι άλλο που εισφέρει και θα εισφέρει ακόμα για τα επόμενα χρόνια μέχρι και την οριστική κοινωνικά απενεργοποίηση μέχρι και εξαφάνιση στην αχλύ της κοινωνικής λήθης τον όρο εργασία.
Οι θεωρίσεις και οι νεοστατικοποιήσεις ( βοηθούμενες αυτές και απ την καραμέλα της ηλεκτρονικής ταχείας αθροιστότητας ) για την ανεργία, τις ποσότητες της και τις παρεμέτρους της ( της ανεργίας ) είναι το επικοινωνιακό φετίχ των ξεφωνημένων του πολιτικού πολιτισμού σχετικά με τον προσδιορισμό και την συγκρότηση των κοινωνικών φαινομένων. Ο όρος εργασία , ώς περιεχόμενο και λειτουργία του ίδιου του κοινωνικού λόγου , οφείλει πλέον να εγκαταλειφθεί , μια και οι σύγχρονες κοινωνίες ( και στην πρωτοκαθεδρία η Ελληνική ) θα πρέπει να προσδιορίζονται στην βάση της ανεργίας , ώς δείκτης ευημερίας και προόδου. Και αν ο όρος ανεργία δεν ηχεί καλά , τότε πρέπει η κοινωνική ευημερία να συγκροτείται φραστικά και υπολογιστικά στατιστικά στην βάση της απασχολησιμότητας θετικά.
Δηλαδή η ετημερία και πρόοδος δεν μπορεί να προσδιοριστεί στην θετική εννοιολογική βάση της εργασίας, το αντίθετο μάλιστα προσδιορίζεται αρνητικά στην βάση της μειωμένης ανεργίας. Και μόνο θετικά η ετημερία μπορεί να προσδιοριστεί στην αναγωγή της στην απασχολισημότητα ( δηλαδή την μειωμένη εργασία).
Ο ποσοτικός και ποιοτικός στατιστικός νεοορθολογισμός σε όλο το μεγαλείο του.
Ακούγεται ότι στην Γερμανία τρίζουν απ το μνήμα τα κόκαλα του Μαξ Βέμπερ , στην Νυρεμβέργη υπάρχουν πληροφορίες ότι την νύχτα βλέπουν να κυκλοφορεί μια όψη σαν του εκ λιθογραφίας Λούθηρου, στο Λονδίνο έχουν προβληματίστεί οι αρχές για κάτι υπόκοφους βόμβους απ τα μνήματα του Άνταμ Σμίθ και του Καρόλου Μάρξ , και στην Ελλάδα έχουν χρόνια που οι της αριστείας πνευματικοί άνθρωποι, οι μύστες και γητευτές της οριζόντιας αξιοκρατίας ώς το αναγκαίο δόρυ για την κοινωνική πρόοδο είναι καβάλα και επικεφαλής του διαχειριστικού της χώρας στοιχείου της καθημερινότητας. Ως οι πατέρες – δίκην Αγίων πατέρων- της κοινωνικής ηθικής. Της κοινωνικής εκείνης ηθικής και του κοινωνικού ρεαλισμού που θέλει την ευημερία και πρόοδο συνδεδεμένη με την μετρήσιμη ποσότητα ανεργίας που οφείλει να διατηρείται κοινωνικά!
Th.ar