«Η θύμηση, όπως ακριβώς και το σκοτάδι θέλει μια μικρή δόση από φως για να λάμψει…»
Μέχρι τις 12 Σεπτεμβρίου η έκθεση φωτογραφίας «ΛΕΥΚΑΔΑ… Τέλος μιας εποχής» (Μέρος τρίτο)
Δευτέρα 31 Αυγούστου 2020. Φύσηξε ένα ύστερο καλοκαιρινό αεράκι και σκόρπισε τη σκουριά του χρόνου που κατατρώει τη μνήμη. «Κρυμμένες εικόνες του μυαλού μας εμφανίζονται ξαφνικά μπροστά μας κι αρχίζει να παίρνει υπόσταση όλο το ανεξήγητο…». Γιατί «η θύμηση, όπως ακριβώς και το σκοτάδι θέλει μια μικρή δόση από φως για να λάμψει…». (Λεζάντες φωτογραφιών της έκθεσης).
Κι αυτό φαίνεται να τα κατάφερε για τρίτη συνεχόμενη φορά η διοργανώτρια της έκθεσης «ΛΕΥΚΑΔΑ… Τέλος μιας εποχής», κα Μίρκα Ζακυνθινού, που παρουσιάζει στην Αίθουσα Τέχνης «Θεόδωρος Στάμος» (πλατεία Μαρκά) στην πόλη της Λευκάδας, το τρίτο μέρος της έκθεσης παλιάς φωτογραφίας με καινούργιο και ανέκδοτο υλικό από την Λευκάδα των δεκαετιών ΄40, ΄50, ΄60 και ΄70.
Η έκθεση λειτουργεί με όλα τα αναγκαία και απαραίτητα μέτρα προστασίας και προφύλαξης από τον κορονοϊό. Θα διαρκέσει μέχρι τις 12 Σεπτέμβρη και είναι επισκέψιμη για το κοινό τις ώρες 11.00-13.00 και 19.00-23.00.
Άλμπουμ με 54 φωτογραφίες
Για να δείτε το άλμπουμ σε ξεχωριστό παράθυρο κάντε κλικ στον τίτλο
Η εξέλιξη της Ελλάδος καξ της Λευκάδος μεγενθυτικά της άλλης Ελλάδος, στην διάρκεια 1 1/2 ( μιάμιση ) γενιάς ήταν απότομη και βεβιασμένη και άφησε τεράστοα κενά στις κατασκευές των αιτιακοτήτων ( ουσιακών καθορισμών) που καλά είναι έστω και εκ των υστέρων να εξηγηθούν όσο γίνεται.
Η πολιτική απελευθέρωση δεν είναι σίγουρο ότι πήγε ισόρροπα έστω και κατ ελάχιστο με την κοινωνική εφαρμοστικότητα και σίγουρα δεν ήρθε σε επαφή με την οικονομική πραγματικότητα.
Εδώ μέσα στις επιμέρους αυτές διαφοροποιήσεις και ρηγματώζεις κυοφορήθηκε η υποχώρηση του συλλογικού και βγήκε έδαφος η ενικότητα ώς μερικό αποσπασματικό και εκάστοτε εξατομικευμένο να εγκατασταθεί.
Οι μηχανισμοί που ανεπαίσθητα δρούν στην καθημερινότητα για την ισορροπία στο κοινωνικό πολιτικό οικονομικό στοιχείο υστέρησαν τα στο διάστημα αυτό, και μικρότερο είναι το άλλοθι για αυτή την υστέρηση μια έλαβε χώρα μέσα σε καθεστώς ελευθερίας και κοινοβουλευτισμού. Αυτός είναι και ο λόγος ( το ελάχιστο κατανοημένο άλλοθι απ όλους) που έγινε η αποδοχή της χρεωκοπίας ώς φαινόμενο μαζικής ευθύνης.Καιοχι οι τυχούσες αναφορές στις αλλότριες επιβουλές και στις ισχυρές εξουσίες που μπορούν να επιβάλλουν ( και ώς ένα σημείο μπορούν αλλά ώς εκεί) την ετερρονομία και το εττεροπροσδιορισμό της λειτουργικής και διαχείρησης μιας χώρας -κοινωνίας.
Η έκθεση εδώ ώς στοιχείο και βάση φωτο’ι’στορίας και στοχασμού και συλλογικού μέχρι ατομικού προβληματισμού και λοποιο βαθμό παραστατικότητας μπορούν να θεωρηθούν ώς ντοκουμέντα. Και μαζί ώς νοσταλγική μνημοσύνη.
Συγχαρητήρια στους διοργανωτές και διοργανώτριες.