Μια φωτογραφία, μια ιστορία…
Με αφορμή μια παλιά φωτογραφία που είχαμε αναρτήσει από την έκθεση παλιάς φωτογραφίας «ΛΕΥΚΑΔΑ… Τέλος μιας εποχής» (Μέρος τρίτο) που διοργάνωσε στις αρχές Σεπτεμβρίου η κα Μίρκα Ζακυνθινού, δημοσιεύτηκε στο τελευταίο φύλλο της εφημερίδας «Αντίλαλοι απ΄ τους Σκάρους» του Συλλόγου Αλεξανδριτών Λευκάδας, στη στήλη «Σκόρπιες Μνήμες», η πιο κάτω μαρτυρία ενός μαθητή του Γυμνασίου Αρρένων Λευκάδας την εποχή εκείνη, ο οποίος υπογράφει με το ψευδώνυμο «Αλεξανδρίτης».
Γράφει:
«Σίγουρα το ότι σήμερα ισχυρίζονται οι Κινέζοι ότι είναι κομμουνιστές δεν είναι αλήθεια!
Υπάρχουν κι αμφιβολίες αν είναι και υπεύθυνοι για τον Κορονοϊό. Το μόνο σίγουρο όμως είναι όταν λένε “μια φωτογραφία χίλιες λέξεις”, ισχύει!!!
Με αφορμή λοιπόν την παραπάνω φωτογραφία εγώ δεν θα γράψω χίλιες λέξεις. Πολύ λίγες είναι αρκετές που ήρθαν στη θύμησή μου βλέποντας την αναρτημένη στο site “Λευκαδίτικα Νέα” από την Έκθεση Φωτογραφίας του Δήμου Λευκάδας.
Γυμνάσιο Λευκάδας 1964 με αφορμή τα διαδραματιζόμενα τότε στη μαρτυρική Κύπρο (τι κι αν έχει περάσει και περνά ακόμη)· είχε εξαπλωθεί ένα κύμα διαδηλώσεων και συλλαλητηρίων απ’ τη σπουδάζουσα νεολαία σ’ όλη την Ελλάδα στα τότε Γυμνάσια και Πανεπιστημιακές Σχολές.
Το Γυμνάσιο Θηλέων συντεταγμένα και με πλακάτ όπως φαίνεται και στη φωτογραφία διαδήλωναν.
Μάλιστα μας έκαναν και πλάκα περνώντας μπροστά απ’ το Αρρένων φωνάζοντας «Είστε κότες»!!!
Στο Αρρένων δεν μας επέτρεπαν να διαδηλώσουμε, Γυμνασιάρχης ο Παπαδιώτης Πιτσαδιώτης (σ.σ. η διόρθωση έγινε από αναγνώστη μας και ύστερα από συνεννόηση με το συντάκτη της μαρτυρίας), με τις φωνές των κοριτσιών βγήκαμε έξω απ’ τις αίθουσες και πολλοί καβαλήσανε το μαντρότοιχο όπως φαίνεται και στη φωτογραφία. Τελικά διαδήλωσε και το Αρρένων μέχρι την Νομαρχία όπου επιδόθηκε ψήφισμα στον τότε Νομάρχη απ’ την αντιπροσωπεία που είχε εκλεγεί με επικεφαλής τον Νίκο Παπαγαλάνη.
Στην αναστάτωση που επικράτησε μέχρι να βγούμε έξω για να διαδηλώσουμε θυμάμαι έφαγα ένα χαστούκι απ’ τον Γυμναστή Νίκο Σταματέλλο (Σουγιά) και μούρθε ο ουρανός σφοντύλι που λέμε!!!
Αυτό όμως ήταν τίποτα μπροστά στα συναισθήματα και την χαρά που ένιωσα συμμετέχοντας στην πρώτη διαδήλωσή μου και μάλιστα για ένα τόσο σημαντικό λόγο!
ΥΓ. Τα γεγονότα τα διασταύρωσα και με το Φώντα Δουβίτσα γιατί όσο περνούν τα χρόνια φιραίνει το μυαλό!!!
Ο Αλεξαντρίτης»
